Σκάσε και Κολύμπα

1994

Ήμουν 14 χρονών και παρακολουθούσα μαθήματα κολύμβησης σε ένα γυμναστήριο κοντά στο σπίτι μου. Με το πέρας των μαθημάτων η πισίνα χωριζόταν στα δυο. Στο πρώτο μισό οι συμμαθητές μου κι εγώ συνεχίζαμε ‘ελεύθερη κολύμβηση,’ κοινώς πλατσουρίζαμε άνευ λόγου και αιτίας. Στο άλλο μισό της πισίνας ερχόταν μια μαλακισμένη καθηγήτρια η οποία δίδασκε σε παιδιά με πνευματική υστέρηση πως να περπατάνε στο νερό.

Βρήκα τρομερά ενδιαφέρον το μάθημα της. Η τεχνική της, ο τρόπος προσέγγισης των παιδιών ήταν πάρα πολύ στοργικός και φιλικός. Παράτησα την κολύμβηση και κρατώντας μια σανίδα αφέθηκα να επιπλέω παρακολουθώντας το μάθημα της. Το έκανα με απόλυτη σοβαρότητα και ουδεμία διάθεση είχα να φέρω σε δύσκολη θέση τους μαθητές ή την καθηγήτρια (που εδώ που τα λέμε και να ήθελα να τους χλευάσω, δεν θα έπαιρναν χαμπάρι!).

Καθώς λάμβανε χώρα το μάθημα, και ενώ παρακολουθούσα σιωπηλά και ήσυχα, η καθηγήτρια διέκοψε το μάθημα, στράφηκε προς εμένα, και με αυστηρό, ανοργασμικό τόνο με ρώτησε:

- Συμβαίνει κάτι νεαρέ;

- ...Όχι, τι να συμβαίνει;

- Επειδή κοιτάζεις απ’ εδώ επίμονα!

Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου! Αισθάνθηκα πως τους προσέβαλα, παρόλο που ουδεμία πρόθεση είχα περί τούτου. Πάνω στο νεαρό της ηλικίας μου και την αναμπουμπούλα, έπρεπε να δικαιολογήσω γιατί κοίταζα. Αν απαντούσα το προφανές, ότι δηλαδή βρίσκω ενδιαφέρον το μάθημα των παιδιών με ειδικές ανάγκες, θα φαινόταν ότι όντως τα υποτιμώ, επειδή, πως να το κάνουμε, πρόκειται για "παιδιά καθυστερημένα." Οπότε αν έλεγα την αλήθεια, θα με έκραζαν. Έπρεπε να πω ένα συμπαθητικό ψέμα, και μάλιστα αμέσως, προκειμένου να ξεφύγω από τη δύσκολη θέση.

Περιττό να σας πω ότι υπήρχαν και αρκετοί γονείς γύρω-γύρω που παρακολουθούσαν τη συζήτηση εμού και της καθηγήτριας.

- Σε ρωτάω αγόρι μου! Γιατί κοιτάς προς τα εδώ;

- (Μετά από μεγάλη παύση) Βασικά... Ναι! Βασικά, έχασα τα γυαλάκια μου... που φοράω στην πισίνα!

- Ε, και?!

- Ε, να...είναι τα ίδια με της κοπέλας... (δείχνω τη μαθήτρια που μάθαινε να περπατά στο νερό).

- Και τι προσπαθείς να μου πεις τώρα; Ότι σου έκλεψε το κορίτσι τα γυαλιά σου;

- Όχι, εγώ δεν...! Απλά αναρωτιόμουνα...

- Τι;

- ...Μήπως τα βρήκε κάπου και τα φόρεσε!

- Είσαι με τα καλά σου; Το μισό κολυμβητήριο φοράει τα ίδια γυαλάκια! Γιατί να είναι αυτά τα δικά σου;

Έκανα μια βουτιά γρήγορα και εξαφανίστηκα κάτω από το νερό μέσα σε δευτερόλεπτα. Βγήκα γρήγορα-γρήγορα από την άλλη άκρη της πισίνας και χωρίς να κοιτάξω πίσω μου έτρεξα στα αποδυτήρια.

Τι μαλακίες κάνω κι εγώ ώρες-ώρες! Αλλά ΟΚ, δεκατεσσάρων ήμουν, τι να έλεγα! Και στο κάτω-κάτω τόσο πολύ ενοχλήθηκε η ψόλα η γυμνάστρια που παρακολουθούσα το μάθημα της; Σκατά να φάει, τη θυμήθηκα και τσαντίστηκα πρωϊνιάτικα!