Ντοματοπελτές

Όπως προείπα, προκειμένου να γλιτώσω τις ενδοφλέβιες και την κοκαΐνη, άρχισα να παίζω θέατρο. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, παίζω θέατρο μια ζωή... Τα τελευταία 27 χρόνια! Σήμερα είμαι ο γκόμενος, αύριο είμαι ο κλαμένος, μεθαύριο ο ζαμανφού, αντί-μεθαύριο ο μαλάκας, ο καριερίστας, ο φιλάνθρωπος, ο ερωτύλος, ο πρίγκιπας, ο σπαστικός ο κάφρος και ούτω καθεξής. Ρόλοι αναλόγως του κοινού και του παλουκιού.

Η μαλακία είναι πως καθιερώθηκα σε ρόλους καρτούν. Σε ρόλους καρικατούρες που αν έπρεπε να αποδοθούν στον ελληνικό κινηματογράφο θα τους έπαιζε ο Βουτσάς στην καλύτερη των περιπτώσεων και ο Τζιμ Κάρρευ στην Χολιγουντιανή τους έκδοση. Και εγώ δεν το ήθελα αυτό επουδενί! Εγώ ήθελα ρόλους στα κυβικά του Μπράντ Πιτ, του Κούρκουλου, άντε συμβιβάζομαι και με Αλεξανδράκη.

Τέλος πάντων, με αυτό το στυλ με αποθέωσε το κοινό. Θέλοντας και μη, αγαπάς τον ρόλο που σε καθιέρωσε και τον ασπάζεσαι εφ’ όρου ζωής, όσο πληκτικός κι' αν είναι. Όπως η Βλαχοπούλου στις ταινίες του Δαλιανίδη. Που έβλέπε τη Λάσκαρη, τη Λιάσκου και την Καραγιάννη να παντρεύονται τους ζεν πρεμιέ, ενώ αυτή γνώριζε εξ’ αρχής πως στο τέλος θα την πάρει ο Βογιατζής! Πληκτικό και άγαρμπο.

Έτσι γίνεται και στην πραγματική ζωή. Τα όνειρα σου ταινία φαντασίας, και δυστυχώς, τα εξυμνούν οι ‘Φίλοι για πάντα.’ Mon dieu!

Σήμερα είχε γενέθλια ο έρωτας τη ζωής μου. Της έστειλα ένα ‘χρόνια πολλά’ τυπικότατο μέσω του facebook για να το παίξω και καλά υπεράνω. Kαι πάλι έπαιξα θέατρο... με όλους θέατρο. Και είπα πως σε ξέχασα και αδιαφορώ!

Και παίζω θέατρο, με όλους θέατρο, λέω πως σε ξέχασα, μ’ ακόμα σ’αγαπώωω…

Το ερχόμενο Παρασκευό-Σαββατοκύριακο θα ανεβάσουμε με φίλους το «Μόλις χώρισα» στο θεατράκι του ΡΙΚ και είστε όλοι ευπρόσδεκτοι. Σας παραθέτω βίντεο από την αποψινή πρόβα να καμαρώσετε το ατελείωτο ταλέντο μου να ξετυλίγεται στις οθόνες σας, σαν κωλόχαρτο. Αυτόγραφα αυτή τη φορά, ΔΕΝ θα δώσω.