*Είκοσι Επτά Χρονών*

*1980*
Μιλάω πολύ και συνήθως δεν σκέφτομαι πολύ πριν να ανοίξω το στόμα μου. Αυτό το έχω πληρώσει άπειρες φορές τόσο αρνητικά, όσο και θετικά. Τι να κάνω...Επαφίομαι στην επιείκεια που μπορεί να αποδίδεται στον αυθορμητισμό, την ειλικρίνεια και ενίοτε στην βλακεία.

*1982*
Ώρες-ώρες επικροτώ αυτούς που αφιερώνονται στην καριέρα τους, αντί στην οικογένεια τους. Άλλωστε, η καριέρα είναι κάτι εγγυημένο, φτάνει να ξενυχτήσεις άπειρες ώρες στο γραφείο. Ενώ την οικογένεια; Ποιός στην εγγυάται; Βαριέμαι φρικτά να ξενυχτώ στο γραφείο...

*1987*
Θεωρώ πως κακώς μοιρολατρώ και κρατώ στενή επαφή με το παρελθόν μου. Αλλά με την ίδια λογική, πρέπει να κάψουμε όλα τα βιβλία της ιστορίας...

*1989*
Μου λένε ότι αυτό το μπλογκ με εκθέτει ανεπανόρθωτα. Εγώ ξέρω πως μέσω αυτού του μπλογκ βρήκα δουλειά. Και μέσω αυτού του μπλογκ παρολίγο να βρω και γκόμενα...

*1990*
Όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο απομυθοποιώ τον έρωτα. Και συμβιβάζομαι με την ιδέα της ‘συνεργασίας’ μεταξύ των δύο φύλων, για καθαρά σκοπούς επιβίωσης. Μετά από τα πέντε πρώτα λεπτά της κρίσης επανέρχομαι σκεπτόμενος: “I must have lost my mind…” (ναι, στα Αγγλικά!)

*1997*
«Πας και ερωτεύεσαι λάθος κορίτσια» Σκασμός πια! Λες και όταν ερωτεύομαι κάποιαν κάθομαι και σκέφτομαι αν είναι σωστή ή λάθος, στα μέτρα μου ή στα στάνταρτς μου, του κύκλου μου ή του τετραγώνου μου! Την θέλω, πάει, τέλειωσε! Έκλεισε! Και την θέλω για πάντα. Όχι για όσο διαρκεί η πολιορκεία και η χυλόπιτα.

*2000*
Στον στρατό αναρωτιόμουν που κυκλοφορούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκτός στρατοπέδου. Και όσο ανοίγομαι στην κοινωνία γενικότερα, τόσο περισσότερο απορώ με το πού ζούσα εγώ τόσα χρόνια.

*2004*
Πριν λίγα χρόνια απορούσα γιατί επέλεξα πρακτικό κλάδο στο λύκειο, μετά απορούσα γιατί διάλεξα την ιατρική, έπειτα απορούσα γιατί διάλεξα τη νομική, τώρα απορώ γιατί διάλεξα την δημοσιογραφία. Τρομάζω με το τι μπορεί να σκέφτομαι στα 80 μου...

*2007*
Έτσι είμαι και έτσι θα’ μαι, κι’ έχω αυτούς που μ’ αγαπάνε!