'Ολα τα (λ) Εφτά

Γενικά με τα εφτάρια έχω καλές σχέσεις. Εξ’ όσων θυμάμαι, το 1987 ήταν συναρπαστικό, το 1997 σημαδιακό, ενώ το 2007 the best by far! Τόσο far που μυθοποιήθηκε μέσα στο μυαλό μου και νιώθω πως δεν το έζησα.

Ήταν μια χρονιά που άξιζε για δέκα. Μια χρονιά μέσα στην οποία συνέβησαν τα άπειρα θάματα, μια χρονιά που καθόρισε ανεπαίσθητα και τις επόμενες δέκα! Και είμαι πολύ ευτυχισμένος γι’ αυτό.

Τόσο ευτυχισμένος που είμαι προκατειλημμένος εναντίον του 2008, το οποίο δίσεκτο όντας, θα χρειαστεί να προσπαθήσει φοβερά για να με πείσει για το αντίθετο και το αντίδοτο.

Δεν θέλω να κάνω ανασκόπηση της χρονιάς. Αισθάνομαι πως θα βεβηλώσω τη μνήμη κάποιων στιγμών αν το κάνω. Στο κάτω-κάτω, χεστήκατε για το ολέθριο της ζωής μου. Τα θυμάμαι όμως και χαμογελώ σαν μωρό.

Βραβεία:

Θέλω να ευχαριστήσω κάποιους που έκαναν την φετινή χρονιά πιο ξεχωριστή για μένα, είτε επειδή με ανέχτηκαν, είτε επειδή τους ανέχτηκα.

Μαρία Κίτρο. Σε αγαπώ!
Χάρη και Μάριε σας ευχαριστώ :-) (εσείς εντάσσεστε στο «ανέχτηκα» χαχα!)

Τέλος, Τζοάννα μου αγαπημένη, θέλω να ξέρεις πως σου είμαι ευγνώμων για το πάθος με το οποίο με διαβάζεις καθημερινά, παρόλο που φοβάμαι πως μια μέρα θα μεγαλώσεις και θα αντιληφθείς πόσο αφελής ήσουν που ενστερνιζόσουν τις δοκησισοφίες μου.

Φιλί ζουμερό, σφιχτή αγκαλιά, σαν αυτά τα αίσχη του msn!
ΥΓ: Το σημερινό, τελευταίο, γαμημένο ποστ γράφτηκε μετά τη συνοδεία του “without you.” Very gay, I know, το σημειώνω όμως για να δικαιολογήσω την μελό εσάνς του κειμένου.