Οι Φίλοι μας τα Ζώα!

Γεια σου κόσμε και υπόκοσμε! Νέα – νέα – νέα !

Πολλά νέα!

Ο Ερμής έπαψε να είναι ανάδρομος καθότι αυτή την περίοδο τα άπαντα πάνε καλά σε όλους τους τομείς, σε σημείο που κυκλοφορώ με ένα βράχο-αμματόπετρα περασμένο στο λαιμό! Οι προσευχές μας εισακούστηκαν και όλα μπαίνουν σιγά-σιγά σε ένα πρόγραμμα. Παρόλα αυτά, δεν με βλέπω να κόβω τα χάπια!

Πρώτο νέο που τέντωσε το νευρικό μου σύστημα επικίνδυνα: Σε ένα αγαπημένο μπλογκ που ονομάζεται Πρέζα TV, ανέβασαν ένα βίντεο στο οποίο ένας χωρκατό-Κυπραίος καίει με ζεστό λάδι ένα σκυλί. Ζωόφιλος δεν είμαι, αλλά υπάρχει κι’ όριο! Ο τύπος είναι φοιτητής στη Χίο και αναμένεται να φάει άγριο ταπάνι με την πρώτη ευκαιρία. Δικαίως μας κράζουν απαξάπαντες κυρίες και κύριοι και αισθάνομαι δικαιωμένος που πρώτος εντόπισα και καυτηρίασα το πενιχρό μας DNA και την λυπητερή μας φύση. Ιδού και το πολυσυζητημένο βίντεο:



Δεν εκπλήσσομαι ποσώς. Όταν ήμουν στρατιώτης έγινα μάρτυς ενός σεβαστού αριθμού παρομοίων περιστατικών. Από πού να αρχίσω! Στρατιώτης συνελήφθη επ’αυτοφώρο από την αυτού μεγαλειότις να βάζει δάκτυλο σε σκύλο, εν ώρα καθήκοντος "για να περάσει η ώρα." Φυσικά, δεν τον κατήγγειλα διότι ως γνωστόν όποιος ανακατώνεται με τα πίτουρα τον τρων΄ οι κότες. Και γνωρίζετε πως στην Ε.Φ από κότες… όσες θέλεις!

Παρομοίως, μια άλλη φορά, τα πτωχά φαντάρια προκειμένου να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους, άρπαξαν νυφίτσες από τα ταβάνια και αφού τις περιέλουσαν με λάδι από την αποθήκη του σιτιστή τις άναψαν ενώ αυτές έσκουζαν παλεύοντας με τις φλόγες. Ολοκαύτωμα οι νυφίτσες, ξεκαρδισμένα τα στρατευμένα νιάτα! Και δε λέω, σιγά την οικολογική καταστροφή! Εγώ γι’ άλλο απορούσα! Δεν σιχαίνονταν να αρπάξουν τις νυφίτσες;

Προφανώς όχι! Μια άλλη φορά ξεβίδωσαν το φωτιστικό από την οροφή, έβαλαν μέσα δυο ποντίκια, το βίδωσαν στη θέση του και άναψαν το φως. Τα ποντίκια υπερθερμάνθηκαν και άρχισαν να τρέχουν γύρω-γύρω μέσα στο φωτιστικό. Οι στρατιώτες από κάτω έβαζαν στοιχήματα για το ποιο θα ψοφήσει πρώτο. Στο τέλος έλιωσαν και έγιναν και τα δυο, δυο μαύροι λεκέδες μέσα στο φωτιστικό. Μέχρι και σήμερα!

Για το τέλος κράτησα το αγαπημένο μου! Σε στιγμές απείρου κάλλους συνέλαβα στρατιώτες οι οποίοι έπιαναν σαύρες, τις άφηναν να περάσουν δια μέσου της ανοικτής κάννης του όπλου τους και πριν προλάβουν αυτές να ξεμυτίσουν απ’ την άλλη μεριά απελευθέρωναν τα κινητά μέρη πολτοποιώντας τες μέσα στην κάννη!! Όλε!

Το κόβω εδώ γιατί ανατρίχιασα. Λοιπόν, Χωριατοχώρας – συνέχεια !

Πήγα και είδα τους C:Real ψες το βράδυ στην ‘Αυλαία.’

Έχω να δηλώσω πως η Ειρήνη Δούκα είναι και με βούλα σούπερ γκομενάρα και η πλέον αδικημένη σταρ της ελληνικής ‘ζώου μπίζ.’ Πήξαμε στις Αλεξανδράτου και τις Παπαρίζου! Η Δούκα είναι ότι πιο δροσερό υπάρχει αυτή τη στιγμή και έχει ένα χύμα στυλ που παραπέμπει στο girl next door και ταυτόχρονα στο next best thing! Η κίνηση της, η φωνή της, ο τρόπος που φέρνει το μικρόφωνο κοντά στο στόμα, ο τρόπος που πωρώνεται στα σόλο των drums και της ηλεκτρικής και το πώς παίζει με το stand του μικροφώνου, χρήζουν σεμιναρίου!

Και φυσικά ως είθισται, μια τέτοια θεά, δεν είχε το κοινό που της αρμόζει. Ξεπρόβαλε δια μέσου καπνών, με ανοιχτές τις αγκάλες, για να εισπράξει ένα κρύο και συντηρητικό χαμόγελο από τους σνομπ Λευκωσιάτες που στην καλύτερη περίπτωση μειδίασαν. Νόμιζαν πως είναι στο Μέγαρο οι δικοί μας! Περίμεναν να τελειώσει το πρώτο τραγούδι για να ‘πισκαλίσουν’ συμπαθητικά. Χώρια που δεν ήταν άξιοι να τραγουδήσουν μισό ρεφραίν όλο το βράδυ. Τι να πεις! Τελειώνοντας τη συναυλία, το καημένο το συγκρότημα μας έριξε και ένα «ήσασταν καταπληκτικοί» καθαρά από ευγένεια και τους λυπήθηκα. Τι να έλεγαν οι άνθρωποι; Πως περίμεναν πως και πως να κατέβουν από τη σκηνή;

Εν πάση περιπτώσει, βιντεάκι-δώρο από την προχθεσινή τους συναυλία στη Λακατάμεια. Το ‘Θα περιμένω’ είναι το αγαπημένο μου τραγούδι τους!