Λόγος για να Ζήσω

Δεν υπάρχει ευτυχία! Ή τουλάχιστον δεν υπάρχει ευτυχία που να διαρκεί πάνω από ένα δευτερόλεπτο! Old news, θα μου πείτε... Το γνωρίζω. Μετά από 27 χρόνια ύπαρξης στον πλανήτη, όλο και κάτι έμαθα, αλλά προ ολίγου το επιβεβαίωσα.

Σήμερα το απόγευμα έκατσα να σιγυρίσω το δωμάτιο μου και ενέδωσα στον πειρασμό να μετροφυλλήσω τα ημερολόγια που κρατώ εδώ και δέκα χρόνια. Άμα δείτε με τι μαλακίες ασχολιόμουν κατά καιρούς και έχανα την ώρα μου θα πάθετε έμφραγμα:

«Γιατί δεν μου απάντησε η γκόμενα το μήνυμα» εν έτει 2004,

«Γιατί πήγα σινεμά και μετά οι υπόλοιποι πήγανε στο big boy για hamburger και δεν με κάλεσαν» εν έτει 1995,

«Γιατί να πρέπει να πάω ιδιαίτερα αφού αύριο έχω διαγώνισμα θρησκευτικών και αν δεν πάρω 20 θα πέσει ο γενικός του απολυτηρίου στο 16!» εν έτει 1998,

«Γιατί να μη μου δώσει τιμητική άδεια ο διοικητής για την παρέλαση που άψογα οργάνωσα» εν έτει 2000...και ούτω καθεξής!

Σήμερα, τι απ’ όλα αυτά έχει σημασία; Τίποτα! Χεστήκαμε και αν γράφαμε στα θρησκευτικά, χεστήκαμε και αν ο διοικητής μού έδινε τιμητική για την παρέλαση! Βέβαια, και οι σημερινές μου έγνοιες σε λίγα χρόνια θα φαντάζουν επίσης παιδιάστικες και αστείες, αλλά έτσι είναι και η ανθρώπινη ζωή. Παιδιάστικη και αστεία.

Μετά, άνοιξα τα αγαπημένα μου DVD και είδα σχολικές εκδρομές, home videos από πάρτυ γενεθλίων, ανέμελες στιγμές από τα φοιτητικά μου χρόνια και σκέφτηκα ότι κάποιες στιγμές που μοιάζουν πανευτυχείς στην οθόνη, μετά από χρόνια απομυθοποιήθηκαν, ξεγυμνώθηκαν και δεν έμεινε τίποτα περισσότερο από φαντάσματα. Γλυκά φαντάσματα σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά φαντάσματα...

Επομένως, αν αυτά που μέτραγα για ευτυχία βρυκολάκιασαν και εκείνα τα οποία μισούσα εν τέλει τα λάτρεψα, τί μας διδάσκει η ζωή;

Ο Καρβέλας στο βιβλίο του που ανέφερα και προηγουμένως (να λείπουν τα σχόλια και οι ειρωνίες), γράφει πως η ευτυχία είναι μια πάθηση του εγκεφάλου που έχει την τάση να ωραιοποιεί καταστάσεις με την πάροδο κάποιων ετών. Συμφωνώ και επαυξάνω. Διότι όταν ξαναζείς κάποιες καταστάσεις μέσω των ημερολογίων και των ταινιών αντιλαμβάνεσαι πόσο τραγική ήταν ανέκαθεν η ζωή σου και πως ότι ήσουν, αυτό είσαι και θα είσαι πάντα. Δέξου το! Τώρα γιατί τα νοσταλγούμε όλα αυτά δεν ξέρω. Ίσως επειδή όσο μεγαλώνουμε τα χειρότερα έρχονται; Μια φορά, ο Θεός Καρβέλας επιβεβαιώνεται!

Παρακαλώ δείτε το επόμενο βίντεο που ξέθαψα από το αρχείο μου, χρονολογίας 2003 και επανερχόμαστε.

Λοιπόν!

Στο βίντεο αυτό, όπως βλέπετε έχω κοντό μαλλί (που σε μερικούς θυμίζει το μαλλί του ποδοσφαιριστή Κακά και σε άλλους σκέτα κακκά), και το χαμόγελο της ευτυχίας στο πρόσωπο. Παρόλα αυτά, τέσσερα χρόνια μετά, θεωρώ πως το βίντεο αυτό απεικονίζει την απόλυτη δυστυχία εφόσον η διαπροσωπική μου σχέση με την κοπέλα του βίντεο ουδέποτε ευοδώθηκε. Αντίθετα, κατέρρευσε σάν πύργος της 11ης Σεπτεμβρίου μπροστά στα μυωπικά, τσακίρικα μου μάτια.

Επίσης, παρόλο που αντικειμενικά η στιγμή αυτή κατατάσσεται στο επίπεδο της αναψυχής, της διασκέδασης και ίσως της ευτυχίας, τέσσερα χρόνια μετά μόνο θλίψη μου προκαλεί. Επομένως, τί είναι η ευτυχία, τί είναι η δυστυχία; Τί είν’ο κάβουρας, τι είν’ το ζουμί του!

Προσωπικά, θεωρώ πως η ευτυχία μόνο ετυμολογικά μπορεί να υπάρξει ως σύλληψη και έννοια. Δηλαδή, ως (εύ + τύχη = καλή τύχη) ευτυχία η οποία φανερώνεται κάθε φορά που βρίσκω πάρκινγκ δωρεάν, προλαβαίνω το κόκκινο φανάρι, γλιτώνω πρόστιμο ή πάω στο Costa για καφέ απόγευμα της Κυριακής και αδειάζει τραπέζι με το που ξεπροβάλλω στην είσοδο.

Κατά τ’ άλλα… βράσε ρύζι!