Ο άνθρωπος, δυστυχώς, είναι σαν το pc. Με το που γεννιέται, φρέσκο-φρέσκο, η μνήμη του είναι διατεθημένη να απορροφήσει άπειρες πληροφορίες. Τα πάντα συνεργάζονται. Του εξηγείς του μωρού και αυτό καταλαβαίνει. Του πατάς τα κουμπιά και εκτελεί τα πάντα σε χρόνο dt. Καμαρώνεις σαν χαζομπαμπάς το νέο σου απόκτημα.
Το μεγαλώνεις βάσει των πιστεύω σου, το ντύνεις με ότι screen saver και με ό,τι wallpaper επιθυμείς. Μόλις πάρεις το κολάι, το στέλνεις στα καλύτερα σχολεία να μορφωθεί και ας μην συγκρίνεται η δυναμική του με τα παιδιά αλλονών που μπορεί να είναι Αpple Μac. Εσυ μια φορά σαν σωστός γονιός το χρέος σου το έκανες. Γεμίζεις τον CPU του με ξένα προγράμματα, παιχνίδια, μουσική, ταινίες, εμπειρίες, συναισθήματα. Το εξελίσσεις. Όταν φτάσει τα 18, το συνδέεις και με το ίντερνετ. Το στέλνεις στο εξωτερικό να σπουδάσει, ανοίγουν οι ορίζοντες του, καίνε οι γραμμές και οι συνδέσεις.
Στην πορεία της ζωής του βέβαια, προκύπτουν νέα μοντέλα πιο εξελιγμένα καθώς ορίζει και η νεοδαρβινική θεωρία. Δεν θα σκάσουμε όμως, έναν υπολογιστή γεννήσαμε κι’ εμείς. Σπλάχνο μας! Με τους ιούς του και τα εμβόλια antivirus, με τα ξενύχτια και τα δάκρια που χύσαμε στο πληκτρολόγιο του, το θεωρούμε πια προέκταση του εαυτού μας.
Και μεγαλώνει το παιδί μας. Στα 40 του, έρχονται και οι πρώτες αρρώστειες. Η μπαταρία του, αν είναι laptop, εξασθενεί γρήγορα. Ούτε ένα περίπατο δεν μπορεί να πάει κι’ ας γκρινιάζει ο γιατρός προκειμένου να αποφευχθεί η καρδιοπάθεια. «Το κάνω συχνά format γιατρέ, αλλά πάλι κολλάει ιούς από χίλιες άκρες!» Ξεσπάω σε λυγμούς και του δίνω φακελάκι ώστε να κερδίσω την προσοχή του. «Ο υπολογιστής σας προφανώς επισκέπεται ύποτες ιστοσελίδες κύριε μου. Δεν εξηγούνται αλλιώς οι εκατομμύρια ιοί που βρέθηκαν στο αίμα του!» Φτιάξτε τον σας παρακαλώ και σας υπόσχομαι πως θα βλέπει τσόντες μόνο από ‘καθαρά’ sites!
Τον φτιάξαμε, από τα καλύτερα νοσοκομεία πήρε εξιτήριο. Αλλά δεν κράτησε για πολύ. Στα 70 του η οθόνη όποτε ήθελε λειτουργούσε. Πάθαινε συχνά blackouts, όλο στο restart το είχα! Μη σχολιάσω για τη μνήμη του. Ούτε το όνομα μου δεν θυμόταν. Τρεις εξωτερικούς δίσκους του έχωσα για υποστήριξη και ένα νεφρό πήραμε από δότη. Έτσι που το βλέπω, βγάζει δεν βγάζει τη χρονιά.
Το πάμε στο εξωτερικό, στην αντιπροσωπεία. «Κύριε μου, ο υπολογιστής σας, ψυχομαχεί και ο χάρος λείπει!» Και τι; Θα το πετάξουμε; Να τον φτιάξετε! «Μα με τα μισά λεφτά, τις σήμερον παίρνεται καλύτερο μοντέλο!» Εσείς τον παίρνεται γιατρέ μου. Να κόψεις το λαιμό σου να μου τον φτιάξεις. «Δεν συμφέρει!» Τον κακό σου τον καιρό! Είναι να μη χρειαστείς γιατρό και δικηγόρο στις μέρες μας!
Χειρουργεία, ιστορίες, ξενύχτια στο νοσοκομείο, κλάματα-υστερίες! Εξιτήριο. Τον ανοίγω. Κάνει δέκα ώρες να φορτώσει. Με αναγνωρίζεις μπαμπά μου; Εγώ είμαι! Χάσκει, σαν ζώο. Του πιάνω το mouse, δεν αντιδρά. Πάγωσε ο κέρσορας. Τον σπρώχνω, τον σκουντάω, υποτροπιάζει: “A serious problem has occurred and the current application will be terminated.”
Εγκεφαλικό. Το αγαπημένο μου laptop θάφτηκε, δίπλα στο παλιό μου desktop 4.86 megabyte ram. Μαυροφορεμένος έριξα στο χώμα που το σκεπάζει τα καλώδια του. Μετά από λίγες μέρες αγόρασα άλλον. Καλύτερο. It’s the circle of life…
Όπως καταλάβατε, διανύω μέρες υπαρξιακής κρίσης.
Το μεγαλώνεις βάσει των πιστεύω σου, το ντύνεις με ότι screen saver και με ό,τι wallpaper επιθυμείς. Μόλις πάρεις το κολάι, το στέλνεις στα καλύτερα σχολεία να μορφωθεί και ας μην συγκρίνεται η δυναμική του με τα παιδιά αλλονών που μπορεί να είναι Αpple Μac. Εσυ μια φορά σαν σωστός γονιός το χρέος σου το έκανες. Γεμίζεις τον CPU του με ξένα προγράμματα, παιχνίδια, μουσική, ταινίες, εμπειρίες, συναισθήματα. Το εξελίσσεις. Όταν φτάσει τα 18, το συνδέεις και με το ίντερνετ. Το στέλνεις στο εξωτερικό να σπουδάσει, ανοίγουν οι ορίζοντες του, καίνε οι γραμμές και οι συνδέσεις.
Στην πορεία της ζωής του βέβαια, προκύπτουν νέα μοντέλα πιο εξελιγμένα καθώς ορίζει και η νεοδαρβινική θεωρία. Δεν θα σκάσουμε όμως, έναν υπολογιστή γεννήσαμε κι’ εμείς. Σπλάχνο μας! Με τους ιούς του και τα εμβόλια antivirus, με τα ξενύχτια και τα δάκρια που χύσαμε στο πληκτρολόγιο του, το θεωρούμε πια προέκταση του εαυτού μας.
Και μεγαλώνει το παιδί μας. Στα 40 του, έρχονται και οι πρώτες αρρώστειες. Η μπαταρία του, αν είναι laptop, εξασθενεί γρήγορα. Ούτε ένα περίπατο δεν μπορεί να πάει κι’ ας γκρινιάζει ο γιατρός προκειμένου να αποφευχθεί η καρδιοπάθεια. «Το κάνω συχνά format γιατρέ, αλλά πάλι κολλάει ιούς από χίλιες άκρες!» Ξεσπάω σε λυγμούς και του δίνω φακελάκι ώστε να κερδίσω την προσοχή του. «Ο υπολογιστής σας προφανώς επισκέπεται ύποτες ιστοσελίδες κύριε μου. Δεν εξηγούνται αλλιώς οι εκατομμύρια ιοί που βρέθηκαν στο αίμα του!» Φτιάξτε τον σας παρακαλώ και σας υπόσχομαι πως θα βλέπει τσόντες μόνο από ‘καθαρά’ sites!
Τον φτιάξαμε, από τα καλύτερα νοσοκομεία πήρε εξιτήριο. Αλλά δεν κράτησε για πολύ. Στα 70 του η οθόνη όποτε ήθελε λειτουργούσε. Πάθαινε συχνά blackouts, όλο στο restart το είχα! Μη σχολιάσω για τη μνήμη του. Ούτε το όνομα μου δεν θυμόταν. Τρεις εξωτερικούς δίσκους του έχωσα για υποστήριξη και ένα νεφρό πήραμε από δότη. Έτσι που το βλέπω, βγάζει δεν βγάζει τη χρονιά.
Το πάμε στο εξωτερικό, στην αντιπροσωπεία. «Κύριε μου, ο υπολογιστής σας, ψυχομαχεί και ο χάρος λείπει!» Και τι; Θα το πετάξουμε; Να τον φτιάξετε! «Μα με τα μισά λεφτά, τις σήμερον παίρνεται καλύτερο μοντέλο!» Εσείς τον παίρνεται γιατρέ μου. Να κόψεις το λαιμό σου να μου τον φτιάξεις. «Δεν συμφέρει!» Τον κακό σου τον καιρό! Είναι να μη χρειαστείς γιατρό και δικηγόρο στις μέρες μας!
Χειρουργεία, ιστορίες, ξενύχτια στο νοσοκομείο, κλάματα-υστερίες! Εξιτήριο. Τον ανοίγω. Κάνει δέκα ώρες να φορτώσει. Με αναγνωρίζεις μπαμπά μου; Εγώ είμαι! Χάσκει, σαν ζώο. Του πιάνω το mouse, δεν αντιδρά. Πάγωσε ο κέρσορας. Τον σπρώχνω, τον σκουντάω, υποτροπιάζει: “A serious problem has occurred and the current application will be terminated.”
Εγκεφαλικό. Το αγαπημένο μου laptop θάφτηκε, δίπλα στο παλιό μου desktop 4.86 megabyte ram. Μαυροφορεμένος έριξα στο χώμα που το σκεπάζει τα καλώδια του. Μετά από λίγες μέρες αγόρασα άλλον. Καλύτερο. It’s the circle of life…
Όπως καταλάβατε, διανύω μέρες υπαρξιακής κρίσης.
1 σχόλιο:
Εγραψες!!!
Δημοσίευση σχολίου