Του Κουμπάρου...

Του χρόνου στην Κύπρο θα γίνουν προεδρικές εκλογές και δυστυχώς, πολύ πιθανόν να ζήσω από κοντά το παρασκήνιο τους μιας και θα παρασιτώ από την νήσο των παθών, αρχομένου του Φθινοπώρου. Αυτό που με τρομάζει είναι πως άρχισε από τώρα η παραφιλολογία και η παπαρολογία των υποψηφίων και δεν θέλω να σκέφτομαι τι μπορεί να βιώσω όταν μπει το 2008. Μη σώσει και μπει.

Σώστε με! Έβαλε υποψηφιότητα ο Χριστόφιας! Και δεν με πειράζει που έβαλε, με πειράζει που μάλλον θα εκλεγεί. Θα ξεχειλίσουν στους δρόμους οι αριστεροί με τις κόκκινες σημαίες – λες και ζούμε στην Κίνα του Μάο – και θα κορνάρουν ρυθμικά σαν να κέρδισε η Ομόνοια την ΕΘΑ Έγκωμης! Ο αέρας που αναπνέουμε θα δηλητηριαστεί, θα μαραθούν τα δέντρα, θα μολυνθούν οι λίμνες, τα ψάρια θα βγουν στη στεριά και θα γεμίσουμε ακρίδες!

Ο Χριστόφιας για μένα είναι ο μέσος Κύπριος. Είναι ο ‘κουμπάρος,’ είναι το «να τελειώνουμε,» είναι το «ποιός μας θωρεί ρε μαλάκα.» Είναι η μετριότητα, η ημιμάθεια (άκουσε εκεί, πήγε και σπούδασε στη Ρωσσία από το 1969 ως το 1974, πέντε χρόνια όλα κι’ όλα, και πήρε και δοκτοράτο στην ιστορία! Πού αλλού να το πεις!) Για να συνοψήσω, ο Χριστόφιας μου εμπνέει το «μισοδώτζειν». Είναι ένας από τους τύπους που γνωρίζεις κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής σου θητείας (εντάξει, τον μείωσα αρκετά). Ακόμη και στο δημοψήφισμα δεν είχε την ελάχιστη παρρησία να βγει και να εξηγήσει γιατί υποστηρίζει το όχι.’ «Για να τσιμεντώσει το ναι» δήλωσε. Τι να θέλει να πει ο ποιητής;! O Θεός και η ψυχή του...

Άσε που όταν κερδίσει, τον φαντάζομαι τρισδιάστατο μπροστά μου να βγαίνει πάνω σε καρέκλα καφενείου και να πετά χαρτοπετσέτες στον κόσμο, σε ρυθμούς Αντύπα. Και από δίπλα η σύζυγος του, με το κλασσικό κόκκινο ταγιέρ ραμμένο στην κυρία Ρίτσα, θα χαμογελά θριαμβευτικά, αλλά γέριμα. Εντάξει, και η Segolene Royal με κόκκινο ταγιέρ έκανε προεκλογική εκστρατεία, αλλά αυτή είχε και ένα κλας... όχι κλαψ!

Δεν γράφω άλλο! Ήταν κακή ιδέα το όλο ποστ, τσαντίστηκα ακόμη δεν άνοιξα τους οφθαλμούς μου. Δεν υπονοώ πως κάποιος άλλος υποψήφιος αξίζει περισσότερα. Για το je t’aime είναι όλοι ό,τι πρέπει! Αλλά σας ικετεύω, μην με αναγκάσετε να ξενιτευτώ και του χρόνου!

ΥΓ: Παραθέτω και μια φώτο της Sego. Δεν είναι τόσο σχετική μ' αυτά που γράφω, αλλά τι θέλατε να βάλω δηλαδή;