Ζωή Χάρη-σάμενη !

Ο δρόμος τίγκα στα αυτοκίνητα. Εμείς, σταματημένοι μες την λεωφόρο, πηγαίνουμε σημειωτόν. Ο αγώνας Κύπρος – Γερμανία για τα προκριματικά του Euro ξεκινούσε μέσα σε πέντε λεπτά και ο Χάρης καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. «Δεν θα προλάβουμε ρε μαλάκα, πάρκαρε εδώ και πάμε με τα πόδια! Πιο γρήγορα θα φτάσουμε.» Όπου ‘πάρκαρε εδώ,’ εννοούμε τα φώτα πριν την υπεραγορά του Ορφανίδη!

Υπακούω τυφλά. Παρκάρω σε ένα χωράφι και ξεκινούμε γρήγορο περπάτημα. Στην πορεία αντιλαμβανόμαστε την μαλακία της ιδέας μας, μιας και το στάδιο ΓΣΠ δεν ήταν τόσο κοντά όσο το υπολογίζαμε. «Να περάσουμε μέσα από τα χωράφια, καλύτερα;» Ε, εδώ που φτάσαμε, να περάσουμε Χάρη μου! Σαν μωρό που μεγαλώνει στις αλάνες διέσχισα τα χωράφια αδιαφορώντας για τις τσουκνίδες και τις‘χωματσιές’ που διακοσμούσαν πλέον τα παπούτσια και τις άκρες του τζην μου!

«Δεν προλαβαίνουμε, ούτως ή άλλως!» του είπα. Όχι, προλαβαίνουμε, τρέχουμε; «Άτε, τρέχουμε!» Στην πορεία μας συναπάντησαν δυο 15χρονα. Μας κοίταζαν απορημένα: «Συγγνώμη κύριε, τι ώρα αρχίζει το ματς;» Κερί και λιβάνι ρε! Άκου σε εκεί, να με πουν κύριο εμένα, στα 26 μου! Τώρα τρέχουμε. «Δεν τρέχουμε, πετάμε!»

Ο Χάρης δυσανασχετούσε. Τρέχαμε, τρέχαμε, αλλά το ΓΣΠ ήταν ακόμη μακριά. Στο μεταξύ οι ντουντούκες άρχισαν να παιανίζουν ρυθμικά, κάνοντας μας να αισθανόμαστε left out. «Υπομονή, μαλάκα, φτάσαμε!» Βγήκαμε απ’ τα χωράφια, αλλά ένας τεράστιος τοίχος ορθώθηκε μπροστά μας! Ήμασταν μέσα στην αποχέτευση! Και η μόνη διέξοδος ήταν η οπισθοχώρηση η οποία απαιτούσε τουλάχιστον άλλα δέκα λεπτά περπάτημα. Εμείς δεν μπορούσαμε να χάσουμε δευτερόλεπτο. Απλώνω την ποδάρα μου, πατάω πάνω σε μια προεξοχή του τοίχου. Απλώνω την χερούκλα μου αρπάζομαι από ένα σίδερο που εξήχε. Σκαρφάλωσα, πάτησα, αιωρήθηκα, ήμουν ο Indiana Jones! Στηρίχτηκα στους αγκώνες μου, βγήκα στην επιφάνεια. Κοιτάζω κάτω, σκαρφάλωνε και ο Χάρης. Του απλώνω χείρα βοηθείας, σωζώμαστε.

Λες και πρωταγωνιστούσαμε σε ταινία. Σε teen movie, σε thriller, σε κωμωδία; Θα σας γελάσω. Μάλλον για δράμα ήταν η κατάσταση. Για να δούμε μισό ρημάδι-ματς, γίναμε σκατά! Τελικά, το είδαμε. Αλλά φυσικά δεν θυμάμαι τίποτε εκτός από όλο αυτό το σκηνικό. A, ναι! Θυμάμαι και τον Χάρη κατά τη διάρκεια του ματς που φώναζε, πωρωνόταν, έβριζε και μου απέδειξε γι’ άλλη μια φορά how cool it is to be his friend!

(Το γράφω στ’ αγγλικά, μην το καταλάβει και πάρει πάνω του!)
Χρόνια πολλά Χαρούλλη! Πολύχρονος και πολύκροτος! Λίμποοοο!

ΥΓ: Πολλά γενέθλια τελευταίως! Οι εναπομείναντες υπομονή! Θα τα πουμε τον Αύγουστο και Μάρτη!

ΥΓ2: Χάρη, δεν με ενδιαφέρει αν δεν εγκρίνεις την φωτογραφία που ανάρτησα. Επιτέλους πρέπει να προτάξεις ένα πιο wet & sexy look προς τα έξω, να σκάσουν οι εχθροί σου!