Tρισκατάρατες!

Σιγά να μην πεθάνω, εγώ για χάρη σου!

Είχα πει δεν θα γράψω, μα έλα που έγιναν ξαφνικά τα νεύρα μου στραγάλια!

Τα συγχαρητήρια μου σ’ αυτόν που στη ζωή του γνώρισε και ανέχτηκε γυναίκα, ενώ εξακολουθεί να έχει σώας τας φρένας! Οι φίλοι μου ανέκαθεν επέμεναν πως οι γυναίκες πρέπει να είναι απλώς, ‘μέρος του λόγου,’ ένα αξεσουάρ αν θέλετε, και εγώ ο μέγας μαλάκας διαφωνούσα. Τις ήθελα κορώνα στο κεφάλι μου. Φάε το αγγούρι στο κεφάλι τώρα και σκάσε.

Ένας οικογενειακός γνωστός, χίλια χρόνια να ζήσει, ισχυρίζεται πως οι γυναίκες δυο πράγματα αξίζουν. Ξύλο και γαμήσι! Από την ώρα που θα ξυπνήσουν, ως την ώρα που θα κοιμηθούν! Ξύλο και γαμήσι, να στήσουν!

Θα πάω και εγώ αγαπητοί μου αναγνώστες στο Μινσκ της Λευκορωσσίας, πριν προλάβει και εξελιχθεί η χώρα πολιτισμικά, και θα βρω πρώτης ποιότητας γκόμενα. Θα παραλάβω τη Σβετλάνα από τη μάνα της. Και εκεί που την είχανε να καλλιεργεί ραδίκια, θα την φέρω να πίνει τσάϊ στο ‘πραλίνα.’ Να σας το παίζει και κυρία με τα γκούτσι που θα της αγοράζω και να τρέχετε μετά να παραπονιέστε για τις ξένες που σας φάγανε τα κελεπούρια!

Θα μένει σπίτι μου, άμα θέλει θα μπαίνει και στην πισίνα. θα πληρώνεται με τον μήνα! Δεν έχω απαιτήσεις. Να μαγειρεύει, να καθαρίζει, να μου κάθεται όποτε θέλω! Και πληρώνω καλά. Αλλά! Δεν δέχομαι ούτε μουρμούρα, ούτε λέξη! Ρομπότ! Ορίστε τα καθήκοντα σου κυρία μου, ωφείλεις να τα τιμάς ώσπου να συνταξιοδοτηθείς. Αν με πετύχεις και στις καλές μου, θα σου δίνω και τις Κυριακές ρεπό να πηγαίνεις όπου θέλεις! (Νοουμένου ότι δεν θα πηδιέσαι με άλλον φυσικά!)

Θα μου κάνεις και δυο ωραία μωρά, έτσι ασπρούλια-ασπρούλια και όχι μουζουρούθκια με μουστάκι, να τα χαίρομαι, και πήγαινε στο καλό! Όχι που θα κάτσω να σπάσω! Θα τσεκάρω αν είναι νόμιμη η διαδικασία και θα την βάλω μπρος. Λες και στην πραγματικότητα τα ίδια δεν συμβαίνουν. Μη σας πω ότι μια κανονική γκόμενα την πληρώνεις περισσότερο για να την κυκλοφορήσεις και στο τέλος δεν σου κάθεται κιόλας. Ενώ τώρα, Ευρώπη! Με συμβόλαιο θα τα κάνει όλα και ας τολμήσει να το ακυρώσει! Αποζημίωση!

Είχα δει ένα θεατρικό πέρσι, με παρόμοια ιστορία. ‘Ο κύριος Αμιλκάρ.’ Ο ήρωας πλήρωνε ηθοποιούς μηνιαίως προκειμένου να του παίζουν την σύζυγο, την κόρη, τον φίλο κτλ. Βέβαια, στο τέλος ο ήρωας αυτοκτονεί. Αλλά δεν ανησυχώ. Με πεθάνατε ήδη εκατό φορές! Ου να μου χαθείτε!

Το συγκεκριμένο ποστ το έγραψα εν βρασμώ ψυχής. Είμαι νευριασμένος και ξέρω πως αύριο ίσως να ντρέπομαι για ότι έγραψα. Αλλά... Από μικρό και από τρελλό...