Ο Μάϊος μας Έφτασε...

Αν το πήρατε χαμπάρι, στην Βρεττανία απαγορεύτηκε το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς, πλην ιδιωτικούς χώρους, από τις αρχές του Απρίλη! Αυτό σημαίνει πως δεν καπνίζει κανείς σε καφετέριες, κλαμπ, μπαρ και τατοιαύτα. Αυτό σημαίνει πως βγαίνω πιο συχνά. Αυτό σημαίνει πως πάω για ποτό και γυρνώντας δεν βρωμάνε τα μαλλιά μου και τα ρούχα μου τσιγαρίλα. Αυτό σημαίνει πως η επιστροφή μου στην Κύπρο σύντομα θα σημαδευτεί από γαμωσταυρίδια και Χριστοπαναγίες.

Με εντυπωσιάζει η πειθαρχία του κόσμου εδώ. Ψες, στο μπαρ Cuba έβλεπες λογής-λογής Άγγλουρες να τρέπονται στα γνωστά τους συνήθεια. Την έπεφταν σε γκόμενες, έπιναν-γίνονταν λιώμα. Αλλά, η πειθαρχία, πειθαρχία! Ούτε ένας δεν τόλμησε να ανάψει τσιγάρο! Είναι νόμος! Και σ’ αυτή τη χώρα έμαθαν την έννοια του ‘κανόνα,’ του νόμιμου! Δεν ζουν στη χώρα του «και τι έγινε αν το απογορεύει ο νόμος, άστο μωρό να καπνίσει!»

Δεν θα ξεχάσω πτήση κυπριακών αερογραμμών, όταν ένας βλάχος –απ’ τους πολλούς που διαθέτουμε- ανακοίνωσε της αεροσυνοδού πως θα ανάψει τσιγάρο επειδή «συνεννοήθηκα με όλους τους επιβάτες τριγύρω μου, κανένας δεν ενοχλείται αν καπνίσω!» Η έννοια του ‘απαγορεύεται’ γιε μου, δεν προσαρμόζεται στις περιστάσεις! Απαγορεύεται = Έληξε! Χώνεψε το να τελειώνουμε! (Και δεν με ενδιαφέρει αν οι καπνιστές θεωρείτε πως έχετε δικαίωμα στο κάπνισμα. Μόνο δικαίωμα στον καρκίνο έχετε!) Όπως και με τα κινητά! Δεν γίνεται να πετάμε και ο άλλος να μιλά στο κινητό, και μάλιστα "α'λα κκέφα!" Να τον δείχνω της αεροσυνοδού και να μου σηκώνει απηυδησμένη τους ώμους με ύφος: «Βαρέθηκα να ασχολούμαι!»

Να δούμε πότε θα βαρεθώ να ασχολούμαι κι’ εγώ...

Λοιπόν, μπήκε ο Μάιος. Αυτό δεν είναι τόσο ευχάριστο. Ο Μάιος σηματοδοτεί το τέλος της σχολικής χρονιάς. Η δικιά μου φέτος ήταν άψογη, δεν θέλω να τελειώσει. Επίσης, ο Μάιος σε αναγκάζει να προγραμματίσεις καλοκαιρινές διακοπές. Οι φίλοι μου φέτος, διάσπαρτοι στους πέντε ανέμους δεν έκαναν καμία νύξη για ταξίδι. Γκουχ-γκουχ...Αν με διαβάζετε, εκπέμπω SOS!

Θα τα πούμε...

ΥΓ: Στο νηπειαγωγείο το 1986 κάναμε τελική γιορτούλα και παίζαμε τους 12 μήνες. Εγώ ήμουν ο Μάϊος, και φυσικά ήμουν ερωτευμένος με το κοριτσάκι που έπαιζε την άνοιξη. Την ζήλευαν όλες οι υπόλοιπες καριολίτσες διότι φορούσε ένα στεφάνι με αληθινά τριαντάφυλλα. Ήταν όργιο! Έλεγα και ένα ποίημα, το οποίο τώρα δεν θυμάμαι ολόκληρο, αλλά τελείωνε ως εξής: "...Είμαι ο Μάης που άνθισε και το ξερό κλαρί σας!" Μου λείπανε και τα δυο μπροστινά δόντια τότε, έκτακτα, έκτακτα...