Χόκους Πόκους

Μέσω του γιου μου αγάπησα πολλά πράγματα που ούτε καν τα διανοούμουν προηγουμένως.

Για παράδειγμα, αγάπησα τη Ροκ μουσική. Όχι ότι με χαλούσε πριν, αλλά πλέον αγαπώ διάφορα τραγούδια που βρίσκει μόνος του στο Youtube, του τα κατεβάζω και τα ακούμε μαζί στο αυτοκίνητο, και πολλές φορές καταλήγω να τα επιζητώ και ο ίδιος. Αγάπησα πολλές ταινίες του Ντίσνεϊ που προηγουμένως μου φαίνονταν αδιάφορες. Ο «Ντάμπο» φερ’ ειπείν, «Οι Αριστόγατες», «Η Λαίδη κι ο Αλήτης» και ο «Ρόμπιν Χουντ». Α, ναι, και τη «Μουλάν». Αυτά εμένα ήταν από τα χειρότερά μου. Του γιου μου για κάποιο λόγο είναι από τα αγαπημένα του. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Εξαιτίας του τα αγάπησα κι εγώ.

Πάνω απ’ όλα όμως αγάπησα το Χάλοουιν. Θυμάστε που έγραφα σχετικές αναρτήσεις στις οποίες έλεγα ότι την ημέρα που θα έρθει να μου πει «φάρσα ή κέρασμα» και τη μέρα που θα έρθει να μου ζητήσει να πάει σε ένα τέτοιο πάρτι θα φάει μια ξανάστροφη; Τα λούζομαι όλα τώρα και το χειρότερο, άρχισε και να μ’ αρέσει. Όχι μόνο αποδέχτηκα ότι το Χάλοουιν είναι μια εποχή του χρόνου που την περιμένει από το Πάσχα, αλλά πλέον την έχουμε ανάγει σε κάτι εφάμιλλο των Χριστουγέννων. Με μισώ που υπέκυψα σ’ αυτό, αλλά τι να κάνω, είμαι ένας χαζομπαμπάς με βούλα.

Χειροτερεύει όσο πάει. Χθες οργάνωσα και παιδικό πάρτι στο σπίτι για χάρη του. Και όχι απλά το διοργάνωσα, το τερμάτισα. Πήγα στο tiger και αγόρασα πέντε-έξι ιστούς αράχνης και κάλυψα τα παράθυρα του δωματίου του. Αγόρασα ένα μεγάλο, πλαστικό, μαύρο καζάνι, το γέμισα νερό με αφρόλουτρο και έριξα μέσα ψεύτικους βολβούς ματιών να αναβλύζουν (το είχα δει σε ταινία Ιντιάνα Τζόουνς μικρός και είχα χάσει τον ύπνο μου). Κρέμασα σκελετούς από τα παράθυρα. Τους έβαλα και κεριά αναμμένα τριγύρω. Κατέβασα από το Youtube σχετική μουσική με τρομαχτικά εφέ (πόρτες που τρίζουν, κλάματα μωρών, κοράκια να κρώζουν, κτλ) και την έβαλα να παίζει σε ένα λάπτοπ κάτω από το κρεβάτι του. Και το καλύτερο, ντύθηκα λυκάνθρωπος με σκοπό να κρυφτώ στο ερμάρι και να τρομάζω τους φίλους του που θα έρχονταν να εξερευνήσουν το στοιχειωμένο δωμάτιο. (Αντιλαμβάνεστε, μόνο η παρθένα που θα θυσιάζαμε έλειπε. Δεν έβρισκα παρθένα).

Τζάμπα τα έκανα όλα αυτά. Γιατί μπορεί να υποστηρίζουμε το Χάλοουιν αλλά είμαστε και χέστες. Από όλα τα πιο πάνω, τον ενόχλησε η μουσική επένδυση. «Με κάνει και φοβάμαι» μου είπε. «Μα αυτό είναι το θέμα. Να φοβάστε. Να φύγουν όλοι οι φίλοι σου με ψυχολογικά», του είπα. Μετά, τον πείραξαν τα κεριά. «Μπορεί κάποιο παιδάκι να αρπάξει φωτιά και να καεί ή να λερώσει το δωμάτιο με υγρά κεριά και να θυμώσει η μάμμα». Από πότε παίρνει το μέρος της μάνας του αυτός; Πάνε και τα κεριά! Τι μας έμεινε χρυσέ μου; Εγώ ντυμένος λυκάνθρωπος.

Με το που είδε τη μάσκα μου είπε «Παπά, ευχαριστώ, αλλά δεν θέλω». 

Μα, γιατί;

Εντέλει, από όλο το σκηνικό κρατήσαμε μόνο το καζάνι με τους βολβούς ματιών και τις αράχνες στα παράθυρα. Όταν ήρθαν οι φίλοι του, οι μισοί τρόμαξαν και μ’ αυτά. Οπότε αναγκαστήκαμε να τα απομακρύνουμε για να αρχίσει το πάρτυ. Χέστηδες! Το Χάλοουίν σας μάρανε, που τρέμετε και τη σκιά σας! Μου θέλετε και Ντίσνεϊλαντ να μπείτε στο στοιχειωμένο σπίτι… Ούτε απέξω δεν θα περάσετε. Κρίμα τα λεφτά που θα πετάξουμε να σας πάμε. Μετά τα 15! Να πήξει πρώτα το σκατό σας, και μετά.

Με τούτα και μ’ εκείνα, αντιλαμβάνεστε, το πάρτι δεν ήταν ο ορισμός της μεγάλης επιτυχίας. Κάποια στιγμή βγήκαν στον κήπο και έπαιζαν μπάλα. Πιο υγιές, κατά μία έννοια.  

Σε άλλα νέα, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους όσοι επιδείξατε ενδιαφέρον για την κατάσταση της υγείας της γιαγιάς μου. Ευτυχώς είναι καλύτερα. Όχι μόνο δεν μας κούνησε το μαντίλι, αλλά από προχθές που την έκλαιγα, σηκώθηκε, επανήλθε η ομιλία της, και έπιασε δουλειά!

Θεά!