Η Εθνική Μας Τραγουδίστρια

 

Προβληματίστηκα κατά πόσον έπρεπε να πάω στη συναυλία της Λάρνακας, γιατί είμαι πλέον 43 ετών και δεν ήξερα αν θα είχα τις αντοχές να στέκομαι έξι ώρες μες την Πλατεία Ευρώπης με 70.000 κόσμο για να δω την Άννα, την οποία έχω απολαύσει ζωντανά πέραν των 50 φορών, και ξέρω πλέον απ’ έξω κι ανακατωτά όλα όσα συμβαίνουν στις συναυλίες της. Όμως πενηντάχρονα ήταν αυτά, μια φορά τα κλείνεις, έκανε και την κίνηση ματ και τα μπόλιασε με παρουσίες άλφα ποιότητας από το σύγχρονο ελληνικό πεντάγραμμο, κάτι μου έλεγε ότι έπρεπε να το ρισκάρω και να πάω.

 

Κατ’ αρχάς να σας πω ότι η κίνηση στον αυτοκινητόδρομο με προϊδέασε για όλα όσα θα έπρεπε να υποστώ. Εφτά η ώρα το βράδυ και υπήρχαν σημεία στα οποία πηγαίναμε σχεδόν σημειωτόν. Για πάρκινγκ στη Λάρνακα δεν το συζητώ. Σε ένα στενό μιας γειτονιάς παραλίγο να συγκρουστώ με έναν από απέναντι. Άνοιξα το παράθυρο και του είπα «ήρτα που τη Λευκωσία για τη συναυλία τάρασσε να έβρω πάρκινγκ γιατί θα χάσω την έναρξη!» Με άκουσε μία κυρία που καθόταν στην αυλή της και μου είπε «έλα μάνα μου, πάρκαρε στην αυλή μου, δεν ενοχλείς!» Υπέροχοι Λαρνακείς, κατεξοχήν οι αγαπημένοι μου Κύπριοι και δεν είναι τυχαίο.

 

Για να βρω πόστο να σταθώ είδα κι έπαθα. Έσπρωξα κόσμο άνευ τύψεων, αψήφησα παρέες. Μία έφηβη έκανε εμετό λίγο πιο πέρα και μια άλλη ζαλίστηκε και την έβγαλαν σηκωτή. Είχα χρόνια να δω τέτοια γεγονότα σε συναυλία. Ο κόσμος ηλικιακά πολύ νεαρός, χρόνια είχα να δω και τί εστί κυπριακή νεολαία. Εγώ κινούμαι ανάμεσα σε μωρά του Δημοτικού και δημοσίους υπαλλήλους. Αντιλαμβάνεστε, το ηλικιακό εύρος 15-25 μου είναι πλέον άγνωστο και αγνώριστο. Έλεγε μία «να πεις του παπά σου να έρτει να μας πιάσει μετά τον Αργυρό», μια άλλη έλεγε «τι γιορτάζουμε πρώτη του Οκτώβρη και είπε η Βίσση ότι είναι σημαντική μέρα» και μια άλλη «λέει τραγούδια που πρώτη φορά ακούω». Δεν ήξεραν το «σαν και μένα καμιά», έλεος κάπου.

 

Επίσης, μέσα στο κοινό είδα πάρα πολλούς ελλαδίτες που ήρθαν ειδικά από την Ελλάδα για τη συναυλία. Αυτό βέβαια, δεν είναι τίποτα, γνωρίζω άτομο που ήρθε από το Παρίσι ειδικά για τη συναυλία! Η φίλη μου η Ιουλία! Στεκόταν στα κάγκελα μπροστά-μπροστά. Λατρεύω που διατηρείται αμείωτο το ενδιαφέρον των σκληροπυρηνικών φαν. Θεωρώ ότι η Άννα είναι πλέον όνομα αντάξιο των μεγάλων συγκροτημάτων του εξωτερικού αναφορικά με το πάθος και την αφοσίωση των θαυμαστών της. Δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε άλλο εγχώριο η μάρκα του ονόματός της.

 

Η συναυλία ήταν το κάτι άλλο. Ναι, το tracklist ήταν το κλασικό, αλλά με τα 50χρονα έπαιρνε άλλη διάσταση. Ήμουν συγκινημένος από το πρώτο τραγούδι ως το τελευταίο. Κάθε τραγούδι και μία περίοδος της ζωής μου. Κάθε τραγούδι και μια ανάμνηση. Στο «Ερωτευμενάκι» θυμήθηκα τον πατέρα μου που το τραγουδούσε στο σαλόνι, άρχισα να κλαίω. Στο «Λάμπω» θυμήθηκα την αδελφή μου όταν ήταν 8 χρονών και έβαζε ένα κόκκινο φόρεμα όπως στο βίντεο κλιπ και τη μιμούνταν, νοστάλγησα, έβαλα τα κλάματα. Στο «Ξανά» θυμήθηκα τη γυναίκα μου, έβαλα τα κλάματα. Στα «Κακά παιδιά» θυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια, έβαλα τα κλάματα. Στο «Everything» θυμήθηκα τη φρενίτιδα της Γιουροβίζιον, νοστάλγησα το 2005-2006. Γενικά όλη η συναυλία ήταν ένας εορτασμός της ζωής μας, ήταν μία αναδρομή στο μεγάλωμα μας. Αυτή η γυναίκα είναι η ιστορία μας.

 

Και το εννοώ. Δεν ξέρω ποια άλλη εκπροσωπεί καλύτερα αυτό που εγώ ορίζω ως το Cypriot dream. Μια απλή κοπέλα από τη Λάρνακα, έφυγε και κατέκτησε όλη την Ελλάδα και έγινε κάπως γνωστή και παρά-έξω. Το όνειρο κάθε Κύπριου. Ποια άλλη γυναίκα είναι τόσο καθολικής αποδοχής; Και τα τραγούδια της να μην σ’ αρέσουν δεν ξέρω πλέον άνθρωπο που δεν την παραδέχεται (ξέρω 2-3 κομπλεξικούς αλλά δεν τους θεωρώ έτσι κι αλλιώς λογικούς ανθρώπους για να τους καταμετρήσω). Εγώ, που ανακατσιώ τα κυπριακά, άμα ακούω την Άννα να τραγουδά τα «ριάλια», το «κόρη μηλιά» και το «εσσιέβέρεβε» καμαρώνω και κορδώνω για την καταγωγή μου αντί να ντρέπομαι. Εχθές είχε στο βίντεο- γουόλ την κυπριακή σημαία να κυματίζει και με διαπερνούσε ρίγος συγκίνησης και περηφάνια παρά η συνήθης απαξίωση. Μόνο η Βίσση μπορεί να το καταφέρει αυτό. Μόνο η Βίσση μας ενώνει.

 

Βγήκε ένας κύριος στη σκηνή, και κατόπιν ο Δήμαρχος. Της έδωσαν το Χρυσό Κλειδί της πόλης. Αχρείαστο κατ’ εμέ. Κατ’ αρχάς, θεωρώ ότι το Χρυσό Κλειδί πρέπει να χαρίζεται σε κόσμο που δεν είναι ούτως ή άλλως συνυφασμένος και άρρηκτα συνδεδεμένος με την εκάστοτε τοποθεσία. Και η Βίσση είναι ούτως ή άλλως η προσωποποίηση της Λάρνακας. Πείτε μου έναν άνθρωπο που στο άκουσμα της λέξης «Λάρνακα» δεν σκέφτεται τη Βίσση. Η Άννα έβαλε στον χάρτη τη Λάρνακα, εξαιτίας της την αγαπήσαμε. Μην ακούτε μαλακίες περί πόλης Ζήνωνος και τα τοιαύτα. Λάρνακα ίσον Βίσση! Μην πω Κύπρος ίσον Βίσση! Πριν τη Βίσση η Λάρνακα ήταν απλά ο χώρος του αεροδρομίου. Με τη Βίσση η Λάρνακα απέκτησε καθεστώς πόλης. Και παρά να της χαρίζετε χρυσά κλειδιά (σας πουλά και σας αγοράζει όλους μέσα στο Δημαρχείο όποτε θέλει), καλό θα ήταν να προετοιμάζεστε και να σκέφτεστε ποια λεωφόρος θα μετονομαστεί σε λεωφόρος Άννας Βίσση μια μέρα (ελπίζω μακρινή) και πού θα στηθεί το άγαλμα της.

 

Οι καλεσμένοι καθώς προ-είπα, έδωσαν άλλον αέρα στη συναυλία. Πολύ έξυπνα ο Κωνσταντίνος Αργυρός παρουσιάστηκε τελευταίος για να κρατήσει όλη τη νεολαία σε αναμμένα κάρβουνα. Η νεολαία πάθαινε ντελίριο με το που τον έβλεπε αλλά και με τα τραγούδια του, τα οποία σημειώστε θεωρώ άθλια. Το «ελπίδα» που είναι και μεγάλο σουξέ δεν αντέχω να το ακούω (μου θυμίζει κιόλας ένα τραγούδι του Τσαλίκη που έγραψε ο Δάντης πριν λίγα χρόνια), ενώ το «Ελεύθερος» το αντέχω οριακά μόνο και μόνο επειδή το τραγούδησε ο γιος μου στην γιορτή του νηπιαγωγείου του και έκτοτε το συνδύασα μαζί του.

 

Εκεί που άνοιξε η ψυχούλα μου ήταν όταν βγήκε η Παπαρίζου. Τι πλάσμα θεϊκό, τι πλάσμα θετικό, τι χυμώδης γυναίκα, η χαρά της ζωής, αυτή που θέλουμε όλοι να παντρευτούμε. Επίσης, η ψυχούλα μου άνοιξε και στη Γαρμπή. Η Καιτάρα που είναι πλέον αναγνωρισμένη προσωπικοτάρα με τις ατάκες της στο τουίτερ, και τις γενικότερες τοποθετήσεις της - «μόνο εσένα αγαπώ απ’ όλες τις συναδέλφους μου και για καμία άλλη δεν θα ερχόμουν Κύπρο» - με έφυρε. Τα σουξέ της πλέον κλασικά, έδεσαν άψογα με τα σουξέ της Άννας. Και τέλος, η Πάολα που για μένα ήταν η έκπληξη της βραδιάς. Έπιασε το γκάζι και το παραλύω και τα ξέσκισε, τα ερμήνευσε σαν να επρόκειτο για χωρία αρχαίας τραγωδίας στην Επίδαυρο με αισθητική σκυλιού στα μπουζούκια. Θα πάθαινε καρδιακό ο Μουρατίδης αν την έβλεπε από κάποια γωνιά. Κι όμως τη βρήκα την πιο ενδιαφέρουσα στιγμή της βραδιάς. Μην μιλήσω για το πώς αποθέωσε το «Τραίνο».

 

Δεν έχω να πω κάτι άλλο παιδιά. Έκατσα όρθιος έξι ώρες και δεν ένιωσα την παραμικρή κούραση. Φύγαμε στη μία το πρωί, έφτασα Λευκωσία σχεδόν στις δύο τα ξημερώματα και ώσπου να μου περάσει η ένταση πήγε τρεις! Δεν το μετάνιωσα λεπτό  παρόλα τα «μην πας θα γίνεται χαμός» που άκουγα όποτε εκδήλωνα το ενδιαφέρον μου για να πάω. Θεωρώ ότι ήταν μία συναυλία σαν closure και δικού της και δικού μας. Έφυγα με μία χαρμολύπη από εκεί. Δεν ξέρω πότε θα ξαναζήσω τέτοιο πράγμα, είμαι τυχερός που μεγάλωσα στην εποχή της Βίσση και περήφανος που την υποστήριζα, την υπερασπίστηκα μέχρι εσχάτων και εν τέλει δικαιώθηκα και από την ίδια, και από τη ζωή γενικά.

 

Να ζήσει η Κύπρος! Να ζήσει η Άννα Βίσση!

 

Έβγαλα βίντεο από την συναυλία, δύο ώρες και βάλε, προσπαθώ να το ανεβάσω στο γιουτούμπ αλλά σέρνεται το ίντερνετ. Αν θέλετε ψάξτε το αργότερα στο εκεί κανάλι μου.