Το Ποδήλατό Του

Σήμερα ήταν μια ευτυχισμένη και συγκινητική μέρα.

Κι αυτό γιατί έμαθα επιτέλους τον γιο μου να κάνει ποδήλατο.

Μπορεί να το θεωρείτε απλό και αστείο, αλλά για μένα σήμαινε πολλά να μάθω εγώ τον γιο μου να ποδηλατεί, με αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Ήταν κάτι που δεν επετεύχθη από τη μια μέρα στην άλλη και κάτι που με σκότισε ως ένα βαθμό.

Έχει πολύ καιρό που προσπαθώ να τον πείσω να πάμε στο πάρκο και να δουλέψουμε το ποδήλατο. Όταν ήταν μικρότερος είχε ένα ποδήλατο χωρίς πετάλια, που τον βοηθούσε να μάθει να ισορροπεί. Μεσολάβησε η καραντίνα όμως και αντί να προοδέψει στο συγκεκριμένο θέμα το αφήσαμε και ξέφτισε. Φταίμε κι εμείς που το αμελήσαμε. Στην ηλικία των πέντε ο παππούς του του αγόρασε κανονικό ποδήλατο αλλά επειδή η μετάβαση από το ένα στο άλλο δεν ήτο ομαλή ανέπτυξε μία φοβία και απαρέσκεια στο μεταξύ και αρνούνταν να το δοκιμάσει.

Με νύχια και με δόντια και με πολύ καλόπιασμα, με πολλή υπομονή και επιμονή εκ μέρους μου τον κατάφερνα πού και πού να πηγαίνουμε στο πάρκο απέναντι και να το παλεύουμε. Ξεροκέφαλος σαν εμένα όντας, τα παρατούσε εύκολα. Άρχιζα κι εγώ τις εμψυχώσεις, τα εμπνευσμένα τσιτάτα μπας και τον πείσω να ενσκήψει σ’ αυτό. Κάποτε τα κατάφερνα, κάποτε όχι, του έδινα τον χρόνο του.

Εκεί που υπερέβην εαυτόν ήταν τους τελευταίους δύο μήνες όπου ναι μεν ξεφοβήθηκε το πετάλι, αλλά ήθελε να με νιώθει να τον κρατώ για να μην φοβάται. Για να το πετύχω αυτό, ενόσω αυτός ποδηλατούσε έτρεχα μαζί του κρατώντας τον από την μέση, με κίνδυνο να μπουρδουκλωθώ στους τροχούς του (μου έτυχε μία φορά και πέσαμε και οι δύο κάτω και για ένα μήνα άκουγα τα εξ αμάξης), με απίστευτο λαχάνιασμα εκ μέρους μου, και με βλέμματα περιέργων να μας καρφώνουν. Δεν το έβαλα κάτω παρόλο που ήμασταν θέαμα. Για μένα σήμαινε πολλά να μάθω εγώ τον γιο μου να ποδηλατεί.

Σήμερα, μου ζήτησε από μόνος του να πάμε στο πάρκο και να προπονηθούμε. Σημειώστε, θεωρούσα εξίσου σημαντικό να μάθει να ποδηλατεί τώρα στο Δημοτικό πριν αρχίσει να αισθάνεται μειονεκτικά έναντι των υπολοίπων συμμαθητών του και του δημιουργηθεί κόμπλεξ. Πήγαμε, που λέτε, στο πάρκο, έτρεχα στο πλάι του, τον άγγιζα στον γιακά για να με νιώθει πάνω του και να αισθάνεται ασφάλεια και σε ανύποπτο χρόνο τον άφησα μόνο του. Δεν το πήρε χαμπάρι. Μάλιστα μου είπε «παπά, γιατί δεν σε νιώθω;» Γύρισε το κεφάλι και είδε ότι είχα μείνει πίσω, ακίνητος.

Ούτε τα έχασε, ούτε έπεσε. Προχώρησε απτόητος. Μάλιστα έκανε όλο το γύρο του πάρκου μόνος του.

«Ήμουν ο φτωχός του ποδηλάτου και τώρα έγινα ο βασιλιάς!» μου είπε.

Του είπα να το ξαναπάμε άλλο ένα γύρο για να βεβαιωθώ ότι το είχε κατακτήσει. Τον έσπρωξα λίγο για να πάρει φόρα και δεν έκανε απλά ένα γύρο. Έκανε δύο συνεχόμενους. Μετά απ’ όλα αυτά μου είπε:

«παπά, δεν σε χρειάζομαι άλλο!»

Με το που το άκουσα αυτό πειράχτηκα αρχικά. Μετά γέμισαν τα μάτια μου. Και τελικώς είπα «τι ευτυχία Θεέ μου!»