Σκηνές Ζηλοτυπίας

Σε μέσες άκρες η αντίδραση του Αλέξη για τον ερχομό της αδελφής του ήταν ηπιότερη από ό, τι περίμενα. Έχουμε δει αλλαγές και αντιδράσεις, αλλά τα ήθελε και τα έπαθε. Κατ’ αρχάς να σου πω ότι ο Αλεξάκος ήταν ο ίδιος μέρος  της ψυχολογικής πίεσης την οποία υποστήκαμε, αφού εδώ και χρόνια ζητά αδελφάκι γιατί «όλοι οι άλλοι έχουν». Δεν θα ξεχάσω ένα πρωί που τον ξύπνησα να τον πάω στο σχολείο. Ήταν ένα πρωί που η Μπρέντα είχε μόλις αδιαθετήσει και η απογοήτευσή μας ήταν απερίγραπτη. Δεν μας έφτανε το χάλι μας, με το που ξύπνησε ο μικρός και πέρασε μπροστά από το «δίπλα δωμάτιο», αυτό δηλαδή που προορίζαμε για το δωμάτιο του αδελφού του, είπε με ύφος Μάρθας Βούρτση: «Άλλη μια μέρα που δεν υπάρχει αδελφάκι σ’ αυτό το δωμάτιο». Λιώμα εμείς.

Είτε τα έλεγε για να μας τσιγκλήσει, είτε γιατί πραγματικά τα εννοούσε, εμείς γινόμασταν χάλια μ’ αυτές τις δηλώσεις. Να όμως που καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Η αδελφή του μπήκε σε τροχιά καθόδου και θα έπρεπε να το επεξεργαστεί και να το αποδεχτεί.

Δεν ήταν καλοί άριστοι οι οιωνοί. Όταν συνέβη το περιστατικό με την αιμορραγία, η Μπρέντα χρειάστηκε να νοσηλευτεί στην κλινική για δύο βράδια. Ο Αλεξάκος δεν γνώριζε το γιατί, του είπαμε ψέματα ότι η μαμά στραμπούληξε το πόδι της και ότι θα πήγαινε εκτάκτως στον γιατρό. Όταν μάθαμε ότι το έμβρυο ήταν ζωντανό και ότι για να ξεφύγει εντελώς από τον κίνδυνο η μαμά όφειλε να διανυκτερεύσει, κάναμε μία βιντεοκλήση να του εξηγήσουμε τους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε να κοιμηθεί στη γιαγιά του. Απαντώντας την κλήση ο Αλεξάκος είπε αυτολεξεί: «Πού είσαι μαμά;», «Στην κλινική, αγάπη μου, θα μείνω εδώ μέχρι να γίνει καλά το πόδι μου και θα επιστρέψω μεθαύριο σπίτι». «Γιατί είσαι στην κλινική μάμα; Πήγες να κάνεις παιδάκι; Πες μου!» Κόκαλο εμείς. «Πώς σου ήρθε τέτοιο πράγμα, αγάπη μου, δεν είπαμε ότι η μαμά έσπασε το πόδι της;» Σιγά μην πειστεί ο σατανάς! «Όποιος σπάζει το πόδι του πάει στο νοσοκομείο. Στην κλινική πας για να κάνεις παιδάκι!» Άναυδοι και λίγο περήφανοι συνάμα.  

Όταν ο κίνδυνος ξεπεράστηκε και η εγκυμοσύνη προχωρούσε πια κανονικά, είχα μπει ένα απόγευμα στο «δίπλα δωμάτιο» και κοίταζα τριγύρω τις ανάγκες του. Πού θα βάλουμε το κρεβατάκι, πού θα βάλουμε την αλλάχτρα, πού θα βάλουμε το γραφειάκι της, τη βιβλιοθήκη της κτλ. Ο Αλεξάκος ακόμη δεν γνώριζε τίποτε. Είχα χαθεί στις σκέψεις μου ώσπου εμφανίστηκε πίσω μου σαν Φάντης Μπαστούνης, ή μάλλον σαν τον Χλαπάτσα στης «Ελλάδος τα Παιδιά». «Τι κάνεις εδώ μέσα παπά;» με ρώτησε επιτακτικά λες και έκανα κάτι ανήθικο. «Τίποτα γιε μου, απλά κοιτάζω!» «Τόσο καιρό δεν κοίταζες, ούτε έμπαινες εδώ μέσα. Τώρα πώς σου ήρθε να μπεις;» «Ε, να που μου ‘ρθε», είπα προσπαθώντας να μαζέψω τα ασυμμάζευτα. «Φύγε αυτή τη στιγμή από δω μέσα και έλα κάτω να παίξεις μαζί μου!» είπε σε τόνο που θα ζήλευε και ο Αδόλφος Χίτλερ. Μόνο «θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε» που δεν μου είπε.  

Προφανώς άρχισε να ψυχανεμίζεται ότι κάτι γίνεται. Δεν ξέραμε ούτε εμείς πότε θα ήταν η καταλληλότερη στιγμή να του το ανακοινώσουμε. Από τη μια, αν το μάθαινε νωρίς μπορεί να του δημιουργούσε στρες, αν το μάθαινε αργά ίσως να πάθαινε σοκ από την απότομη αλλαγή και να μην προλάβαινε να το επεξεργαστεί. Σε αυτά τα διλήμματα δίνει λύση η πραγματικότητα. Όταν τα νέα άρχισαν να μαθαίνονται και μας επισκέπτονταν διάφοροι οι οποίοι ρωτούσαν μπροστά του «πώς πάει η εγκυμοσύνη» σκεφτήκαμε ότι ήταν θέμα χρόνου να το ακούσει από τρίτους και αυτό δεν το θέλαμε. Θέλαμε να του το ανακοινώσουμε εμείς με τη γνωστή τελετή. Όπερ και εγένετο μόλις η εγκυμοσύνη σταθεροποιήθηκε.

Στην αρχή το πήρε θετικά. Μας έκανε βέβαια πισογυρίσματα του τύπου «θέλω να με ταΐζετε γιατί είμαι μωράκι», καθώς επίσης τα έκανε και πάνω του μια-δυο φορές, αλλά δεν είδα κάτι το ακραίο. Δεν πήρε σχοινί να κρεμαστεί όπως είχα κάνει εγώ όταν έμαθα ότι θα αποκτήσω αδελφή το 1983. Όταν πια η εγκυμοσύνη μπήκε στην τελική ευθεία και αντιλήφθηκε ότι αυτό ήταν, η απειλή θα γίνει πραγματικότητα, με έπιασε και μου είπε ευθαρσώς κουβέντες αντρικές: «άκου να σου πω παπά. Εμένα θα με αγαπάς περισσότερο από την αδελφή μου!» Δεν το συζήτησα περαιτέρω. «Ναι, βεβαίως», του απάντησα και έτσι έληξε το ζήτημα. Είναι τώρα μια βδομάδα που ζει με την αδελφή του στο ίδιο σπίτι. Δεν υπάρχει απόλυτη συνεργασία, μα και πάλι τα περίμενα πολύ χειρότερα τα πράγματα. Προχθές για να φάει τρεις μπουκιές τοστ του πήρε μιάμιση ώρα. Στο μπάνιο παίζει με τις σαπουνιές αντί να ξεπλένεται να τελειώνουμε, και έκτοτε διαλέγει για παραμύθι πάντα εκείνο με τις περισσότερες σελίδες για να καθυστερήσει τον ύπνο του.

Τα περίμενα χειρότερα.

Ίσως να βρίσκονται καθοδόν.