Τοκετός Τακ-Τακ

Ο τοκετός διήρκησε δέκα λεπτά!

Ο τοκετός του Αλέξη, από την άλλη, είχε διαρκέσει 45΄και θυμάμαι ότι τα είχα βρει πολλά. Μας είπαν βέβαια και για τοκετούς που κράτησαν δωδεκάωρα. Οπότε τα 45’ θεωρούνται άθλος. Ε, αντιλαμβάνεστε ότι τα δέκα λεπτά θεωρούνται απλά… χαμός.

Μπήκαμε στο μαιευτήριο και ώσπου να πούμε «καλημέρα σας» και να επιδράσει η αναισθησία, η Μπρέντα άρχισε να φωνάζει. «Κάτσε, τώρα μπήκε η αναισθησία, θέλει χρόνο μέχρι να επιδράσει» της είπα. Αμ, δεν πρόλαβε να επιδράσει. Τόλμησε η μαία και κοίταξε κάτω από το σεντόνι και έντρομη βγήκε στον διάδρομο να φέρει πίσω τον γιατρό. «Γιατρέ, ξεπρόβαλε το κεφάλι!»

Σοκ εγώ! Δεν ήταν κανένας μας προετοιμασμένος ψυχολογικά. Εμάς μας είπαν «στο επόμενο δίωρο γεννάτε». Δεν μας είπαν «γεννάτε εντός δέκα λεπτών!» Βιαζόταν όμως η μικρούλα. Ο γιατρός επέστρεψε φουριόζος, άρχισαν όλοι να τρέχουν πανικόβλητοι να φέρουν τα όργανα του μαιευτηρίου, και επειδή η διαστολή μεγάλωσε σε δευτερόλεπτα, άρχισαν όλοι να φωνάζουν «τηλεφωνήστε του παιδίατρου!» Μόλις κατάλαβαν ότι η γέννα είναι θέμα λεπτών και ο παιδίατρος δεν θα την προλάβαινε έτσι κι αλλιώς, ο γιατρός είπε: «Θέλω κάποιον να πιάσει το μωρό τώρα που θα βγει! Πείτε του Χρίστου να έρθει να το πιάσει!»

Εγκεφαλικό εγώ! Τι να πιάσω το μωρό; Πώς να πιάσω το μωρό; Δεν ξανάπιασα μωρό την ώρα που γεννάται! Πού να πάω να σταθώ να πιάσω το μωρό; Με γυμνά χέρια; Και χωρίς ποδιά; Και άντε και το έπιασα, τι το κάνω μετά; Πού το αποθέτω; Κι αν μπλεχτώ με τον ομφάλιο λώρο; Αν μου γλιστρήσει από τα μητρικά υγρά και μου πέσει κάτω; Εγώ για να βιντεοσκοπώ ήρθα εδώ, όχι για να ξεγεννήσω! Θεέ μου, θα το ζήσουμε κι αυτό;

Όλες οι πιο πάνω σκέψεις ξεδιπλώθηκαν εντός ενός δευτερολέπτου και μου προκάλεσαν κρίση πανικού και εφίδρωση. Ύστερα κατάλαβα ότι ο «Χρίστος» δεν ήμουν εγώ. Χρίστο λένε και τον αναισθησιολόγο! Αλλά ώσπου να το καταλάβω, πέθανα!

Η μικρή γεννήθηκε αμέσως. Και έγιναν όλα τόσο κινηματογραφικά, πανικόβλητα και γρήγορα που δεν πρόλαβα να προετοιμαστώ ψυχολογικά. Στον Αλέξη το 45λεπτο βόλεψε να εξοικειωθώ με την ιδέα. Έκλαψα λυτρωτικά μόλις ξεμύτησε, αλλά σεμνά. Με τη μικρή και με όλη αυτή την προηγηθείσα εισαγωγή, όχι απλά έκλαψα, έκλαψα με λυγμούς και σπαραγμούς. Η δε ταινία που έβγαλα… Μην τη δείτε! Από την αναμπουμπούλα το μόνο που έγραψα ήταν πατώματα και ταβάνια και φωνές. Δεν άντεξα να το ξαναδώ.

Με τούτα και μ’ εκείνα, τελείωσε κι αυτό.

Η μικρή Μπουμπού γεννήθηκε τρεισήμισι κιλά, και είναι γαλανομάτα! Προς το παρόν τουλάχιστον. Είναι μία πραγματική Αυτοκράτειρα. Με το σαβουάρ βιρβ ενσωματωμένο στο λογισμικό της. Δεν κλαίει αχρείαστα, ούτε χρίζεται όταν τρώει. Κοιμάται με αριστοκρατικό τρόπο και σε κοιτάζει αφ’ υψηλού και ενίοτε με μίσος. Όπως πρέπει και αξίζει κάθε κοινού θνητού. Βγαλμένη από το DownTon Abbey τουλάχιστον. Κοιμάται, δεν γκρινιάζει και όταν θέλει σημασία απλά αφήνει ένα ανεπαίσθητο προειδοποιητικό ξεφύσημα. Μετρημένη, δωρική, αξιοπρεπής. Ίδια η μάνα της. 

Προς το παρόν τη λέω Μπουμπού, το όνομα της πεθεράς δεν το γυρίζει η γλώσσα μου. Θα πρέπει να επινοήσω πολλά παρατσούκλια. Αλλιώς δεν βγαίνω.

Θέλω κι άλλα παιδάκια, κόσμε. Η Μπρέντα είναι προς το παρόν ανένδοτη.

Θα δούμε.

Κλείνω εδώ το ρεσιτάλ κειμένων της δεύτερης εγκυμοσύνης. Ευχαριστώ όσους με νιώσατε και με καταλάβατε και για όλες τις ευχές. Αντεύχομαι τα ίδια και καλύτερα σε όλους σας, με όποιον τρόπο επιθυμείτε.