Το Σύμπαν Ξέρει

Ξεκίνησα να σας γράφω αναλυτικά την ιστορία από το 2019 μέχρι σήμερα, όταν δηλαδή αποφασίσαμε να αρχίσουμε και επίσημα τις προσπάθειες για δεύτερο παιδί. Διέγραψα όμως το κείμενο γιατί αποφάσισα ότι δεν θέλω να απελευθερώσω στο άπειρο την αρνητική ενέργεια που μας έφθειρε τα τελευταία δύο χρόνια. Δεν υπάρχει λόγος να μιζεριάζει το σύμπαν εξαιτίας μας, πόσω μάλλον αφού εντέλει είχαμε happy end. 

 

Να πω περιληπτικά ότι οι αποτυχημένες προσπάθειες μας πέρασαν από χίλια κύματα. Μας έφθειραν, μας τελείωσαν, και καταλήξαμε να εφαρμόζουμε όλες τις παράπλευρες επιστημονικές μεθόδους που υπάρχουν πριν καταλήξουμε στην εξωσωματική γονιμοποίηση. Υπήρχε λόγος για εξωσωματική; Και ναι και όχι. Είχαμε ακόμα περιθώρια, αλλά ψυχολογικά φτάσαμε στο τέλμα, δεν θέλαμε άλλο να ταλαιπωριόμαστε. Ο χρόνος ήταν αμείλικτος, μας είχαν κιόλας ενημερώσει ότι τα ψωμιά μας είναι μετρημένα, η σύλληψη ούτως ή άλλως θα θεωρούνταν... «γηριατρική», κι αυτό ήταν και το τελειωτικό χτύπημα.

 

Φέρτε μου ένα μπουκαλάκι να τελειώσω μέσα, να τελειώνουμε. Τρομερή εμπειρία κι αυτή. Πού να ήσουν από μια μεριά να με κοίταζες. Εμένα μέσα σε μια κάμαρη της κλινικής να πρέπει να εκσπερματώσω μέσα σε ένα μπουκαλάκι ανάλυσης ούρων. Να ακούω απέξω τις νοσοκόμες και τους γιατρούς να πιάνουν ψιλή κουβέντα και εγώ μέσα να πρέπει να τελειώσω. Πού να συγκεντρωθείς; Πόρτες ανοιγόκλειναν, κρεβάτια πηγαινόερχονταν, νεογνά έκλαιγαν κι εγώ με το πουλί στο χέρι να πρέπει όχι μόνο να εκσπερματώσω «σεβαστή ποσότητα» αλλά και να πετύχω το δείγμα να χυθεί μέσα στο μπουκάλι! Βασικά, αν πήγαινα στο Survivor και έπρεπε να ρίξω τις κορίνες ισορροπώντας πάνω σε βάθρο που επιπλέει στη θάλασσα μέσα, καλύτερα θα τα πήγαινα!

 

Την κάναμε την εξωσωματική. Και κυρίως την προπληρώσαμε! Σημειώστε το αυτό. Την εξωσωματική την προπληρώνεις! Και καταφέραμε με χίλια ζόρια να απομονώσουμε 8 ωάρια, να γονιμοποιήσουμε επιτυχώς 6, και να επιβιώσουν μόνο 4 εκ των οποίων μόνο 2 ήταν εκλεκτής ποιότητας! Ας είναι Θέλαμε παραπάνω από δύο; Εγώ μια χαρά φλέρταρα με το ενδεχόμενο να μου έρθουν δίδυμα. Μέχρι όμως να γίνει η μεταφορά τους στη μήτρα, ο γιατρός αποφάσισε να τα ψύξει. Γιατί; Δεν ξέρω. «Έχουν καλύτερες πιθανότητες ανάπτυξης αν ψυχθούν πρώτα», μας είπαν. Έτσι τα έβαλαν στο ψυγείο. «Καθίστε περιμένετε τώρα ένα μήνα ώσπου να σφίξουν, και μετά βλέπουμε».

 

Στο «μετά βλέπουμε» μείναμε. 

 

Γιατί στο μεταξύ ο Θεός μας έστειλε τη Μπουμπού μας! Ένα βράδυ εκεί που ετοιμαζόμασταν να κοιμηθούμε, και μεταξύ τυρού και αχλαδίου συζητούσαμε τι θα απογίνουν τα... «κατεψυγμένα μας», η Μπρέντα έθιξε το γεγονός ότι διανύαμε «γόνιμη περίοδο». «Δεν είσαι με τα καλά σου!» της απάντησα. «Που τα σκάσαμε τοις μετρητοίς για να δημιουργήσουμε τα δυο κατεψυγμένα για να ξαναμπώ απόψε στο λούκι της προσπάθειας επειδή έτσι λέει το ημερολόγιο».

 

 «Κι αν είναι το τυχερό μας απόψε;»

 

Έτσι γίνεται πάντα, αγαπητέ μου. Το σύμπαν ξέρει. Και το σύμπαν ήξερε ότι για να μας στείλει τη μπουμπού, έπρεπε να περάσουμε πρώτα την Ομήρου Οδύσσεια, μη σου πω και την Ιλιάδα μαζί, για να καταλάβουμε ότι τη ζωή δεν πρέπει να την εκβιάζεις. Σου χαρίζει τα δώρα της όταν πρέπει. Κι αν δεν στα χαρίσει, σε αποζημιώνει αλλιώς.

 

 Ήρθε που λέτε το τέλος του μήνα, η κακιά έμμηνος ρήση άργησε, και εγώ επιτέλους την είχα γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων μου. Μη σώσει και έρθει, έχω δύο έμβρυα φυλαγμένα στην κατάψυξη! Πείσμωσε λοιπόν το σύμπαν και μας είπε «πάρτε μια μπουμπού για πρόγευμα και με τα κατεψυγμένα βλέπετε πότε θα τα φάτε...»

 

Ξέρεις πώς ένιωσα; Ότι τερμάτησα. Όπως κάτι Κενυάτες στους Ολυμπιακούς που περνούν την γραμμή του τέρματος και πριν σηκώσουν το κύπελλο λιποθυμούν μέσα στον ιδρώτα τους. Έτσι ακριβώς. Θυμάμαι ότι κοιμόμουν στο δωμάτιο του Αλέξη εκείνο το πρωί του Μαρτίου, γιατί μου είχε ζητήσει να κοιμηθώ μαζί του εξαιτίας κάποιου εφιάλτη, όταν με ξύπνησε η Μπρέντα στις 5:30 το πρωί με το τεστ στο χέρι: «Θεέ μου, είμαι έγκυος!»

 

«Θεέ μου ξέρεις τι κάνεις», σκέφτηκα, και ξανακοιμήθηκα μέχρι τις 7:30, σαν πουλάκι. 

 

Βέβαια, δεν προλάβαμε να χαρούμε. 

Μετά ήρθαν άλλα!