Πρωταπριλιάτικη Φάρσα

Ήταν πρώτη Απριλίου, της ΕΟΚΑ η αρχή, που ακούστηκε στην Κύπρο της Μπρέντα Ντίξον η κραυγή. 

 

Και ήταν τόσο δυνατή και σπαραχτική  που εγώ που ήμουν κάτω και έπαιζα παζλ με τον μικρό, κατάλαβα ότι δύο τεινά μπορεί να συνέβησαν. Είτε να μπήκε στο σπίτι κλέφτης και την έχει ακινητοποιήσει υπό απειλή περίστροφου, είτε απέβαλε. Η εικόνα που αντίκρυσα ανεβαίνοντας επάνω έχει εντυπωθεί μέσα στον νου μου σαν φωτογραφία και δεν θέλω να την περιγράψω λεπτομερώς. Να πω μόνο ότι ήταν κινηματογραφικότατη, θύμιζε σπλάτερ από θρίλερ και εκείνο το βλέμμα της απογοήτευσης που είχε στα μάτια της, μου έκοψε και εμένα είκοσι χρόνια ζωής. 

 

Για πότε άρπαξε η πεθερά μου τον Αλεξάκο και τον φυγάδεψε, για πότε μπήκαμε στο αυτοκίνητο και τρέξαμε στην κλινική, ούτε που θυμάμαι. Μας έκαναν rapid test, ναι αυτό μας μάρανε, και μας πήγανε κουβαλητούς σ’ ένα δωμάτιο. Το αίμα ποτάμι στο μεταξύ, πότισε ρούχα, κάθισμα αυτοκινήτου, μύριζε έγκλημα όλος ο αέρας. Δεν υπήρχε λόγος να ρωτήσουμε τι συνέβη, ξέραμε καλά μέσα μας. Η «Μπουμπού» μας αποχαιρέτησε! Περιμέναμε τον γιατρό να έρθει να μας το επιβεβαιώσει και τυπικά, μα ήταν όπως προείπα, πρωταπριλιά. Στην Κύπρο η πρώτη Απριλίου είναι αργία λόγω απελευθερωτικού αγώνα κατά της Αγγλοκρατίας έτσι ο γιατρός ήταν σε εκδρομή. Είχε πάει θάλασσα! Και μέχρι να βρεθεί να ειδοποιηθεί και να έρθει να την εξετάσει, περάσανε τέσσερεις ώρες!

 

Σ’ αυτές τις τέσσερεις ώρες περάσαμε από όλα τα ψυχολογικά στάδια της απώλειας. Από την άρνηση στον θυμό, από τη διαπραγμάτευση στην κατάθλιψη και στην αποδοχή. «Δεν ήταν γραφτό. Ο Θεός είδε ότι έχουμε κάβα τα κατεψυγμένα και σκέφτηκε ότι αυτοί έχουν συμπληρωθεί», «δεν έδεσε το κακόμοιρο, δεν πειράζει», «γιατί Θεέ μου πάνω που χαρήκαμε, ποιος μας μάτιαξε!», «Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι, συμβαίνουν αυτά». Λίγο πριν τα Μεσάνυχτα κατάφερε να μα δει ο γιατρός. Μέχρι εκείνη την ώρα αποδεχτήκαμε πλήρως την κακοτυχία μας και θέλαμε απλά να μας αποδεσμεύσει να πάμε σπίτια μας. «Άντε γιατρέ μου, πόση ώρα να πούμε Τι τις θες τις θάλασσες πρωταπριλιάτικα! Έχουμε τον πόνο μας, έχουμε και σένα!»

 

Άρχισε τους προλόγους και το καλόπιασμα: «Ξέρετε, καμιά φορά η φύση αποβάλλει το ελαττωματικό. Να χαίρεστε που έγινε νωρίς και γλιτώσαμε τα χειρότερα». Συμφώνησα. Καλωδίωσε τη Μπρέντα στον υπέρηχο. Την άλοιψε με τζελ και πάτησε το κουμπί του ήχου. Καρδιακοί παλμοί ξεχείλησαν το δωμάτιο. Τι είναι αυτό που ακούμε, Παναγία μου; «Μια χαρά το μωρό!» είπε με χαμόγελο. Δεν πίστευα στα αφτιά μου. Δεν πίστευα στα αφτιά μου! Βγήκα έξω από τη χαρά μου να ουρλιάξω. «Έλα μέσα να το δεις» μου είπε. «Η αιμορραγία είναι από την άλλη πλευρά, δεν έχει επηρεαστεί το έμβρυο. Να που επιτέλους ακούμε και καρδούλα!» Πρώτη φορά την ακούγαμε, παρεμπιπτόντως, μόλις είχε σχηματιστεί. 

 

Ούτε στο Game of Thrones τέτοιες ανατροπάρες!

 

Απερίγραπτη η χαρά μου! 

 

Σ’ εκείνη ακριβώς τη στιγμή σκέφτηκα ότι έρχεται σίγουρα κόρη! Τέτοια ιδιοτροπία, τέτοιο σθένος, τέτοιο πείσμα, τέτοια τσαχπινιά πασπαλισμένη με ισχυρογνωμοσύνη μόνο η κόρη μας θα μπορούσε να είχε. Πρώτα μας έσκασε δύο χρόνια να μας κάνει την τιμή, αποφάσισε να έρθει στη ζωή μας μόλις ένιωσε ότι απειλείται από τα «κατεψυγμένα», και αφού ήρθε αποφάσισε να μας κοψοχολιάσει στήνοντας μας μια πρωταπριλιάτικη φάρσα. Μία πλάκα που παρολίγο να της γυρίσει μπούμερανγκ, αλλά σαν πραγματικό θηλυκό και κατεργάρα γυναίκα, επιβίωσε της λαίλαπας με μαεστρία. 

 

Ήταν πολύ νωρίς βέβαια για να επιβεβαιώσουμε το φύλο, αλλά εγώ ήμουν σίγουρος. 

 

Ακολούθησαν πολύ δύσκολοι μήνες. Η Μπρέντα έπρεπε να ξαπλώνει και να μην κινείται για οκτώ εβδομάδες και εγώ επωμίστηκα όλο το υπόλοιπο βάρος. Να φέρνω το σπίτι βόλτα, να απασχολώ τον Αλέξη ο οποίος δεν γνώριζε τίποτε, να του παίζω τα απογεύματα, να του μαγειρεύω, να τον ταΐζω, να τον κάνω μπάνιο, να τον κοιμίζω, να τον πηγαίνω σχολείο, να τον σχολάνω και τούμπαλιν. Παράλληλα, να φροντίζω και τη Μπρέντα. Είχα γίνει εκατό κομμάτια. Χαλάλι βέβαια, αλλά να πω ότι το φχαριστήθηκα, θα ήταν ψέμα. 

 

Η εγκυμοσύνη του Αλέξη ήταν ένα συνεχές πάρτι και η Μπρέντα ένας πραγματικός άγγελος καθόλη τη διάρκειά της. Στην μικρούλα μας, αντιθέτως, ήταν ένα άγχος, μία δυσφορία, μία αρνητικότητα. Μην πάθει τίποτα από την αιμορραγία, μα κι ακόμα όταν ξεπεράστηκε η σκόπελος, μην τυχόν κολλήσουμε κορωνοϊό και επηρεαστεί η κύηση, τα εμβόλια, οι παρενέργειες, οι ορμόνες, οι ανασφάλειες, τέλος πάντων, μην στα πολυλογώ. Δεν ήταν όμορφα! Κι ακόμα και τώρα, πέντε μέρες αφότου γεννήθηκε η μικρή μας, το άγχος συνεχίζεται μετατοπισμένο σε άλλο αντικείμενο και σε άλλο επίπεδο. Μην τυχόν κολλήσει το βρέφος κορωνοϊό, μην τυχόν πάθει πνευμονία, μην τυχόν της μεταφέρει ο Αλέξης μικρόβια, την αγκαλιάζουμε φορώντας μάσκα (εγώ ακόμα δεν την έχω φιλήσει καν!), και η μουρμούρα πάει σύννεφο. 

 

Κι εκεί που γίνομαι πραγματικά Τούρκος, είναι όταν ακούω «δεν ξέρεις τι περνώ!» Λες κι εγώ δεν συμπάσχω επαρκώς, λες και δεν το περάσαμε μαζί όλο αυτό, λες και δεν υπέφερα σιωπηρά και στωικά τόσους μήνες, απλά και μόνο επειδή δεν την είχα μέσα στην κοιλιά μου. Κατ’ αρχάς ας σας εξηγήσει κάποτε κάποιος ότι η ψυχολογική πίεση είναι ισάξια, μην πω και χειρότερη της σωματικής. Κι εγώ από πίεση, τράβηξα καμπόση. Όταν αυτή αμφισβητείται, ξεχειλίζει το ποτήρι. Το μωρό το γεννήσαμε μαζί. Μπορεί η γυναίκα να ζορίζεται στον τοκετό, αλλά ρώτα με κι εμένα αν το βίωσα ψυχραιμότερα που ήμουν σε μια γωνιά και σπάραζα στο κλάμα, ανεβάζοντας πίεση 40 από την αγωνία μου να πάνε όλα καλά. Μετά από όλα αυτά να ακούω «δεν ξέρεις τι πέρασα», πάει πολύ!

 

Τέλος πάντων. Ού μπλέξεις! Δυστυχώς δεν μπορούμε να γεννούμε μόνοι μας τα μωρά μας. Είναι ομαδική διαδικασία. Οπότε πρέπει να σκάσουμε και να ανεχτούμε όλη αυτή την τοξικότητα χάριν των μωρών μας. Ας είναι, όλα έχουν ένα τίμημα. Και τα παιδιά είναι τεράστια ευτυχία για να μας έρχονται τζάμπα και άνευ λυπητερής. 

 

Θα σου πω και για τον τοκετό, αύριο ή μεθαύριο.

Άλλο σοκ εκεί!