Ευαγγελία

Στο πρώτο ή στο δεύτερο ραντεβού μου με τη Μπρέντα, το μακρινό 2010, πάνω σε μία στιγμή ονειροπόλησης, τη ρώτησα πώς θα ονομάσουμε τα παιδιά μας. Έτσι για να κόψω διάθεση. Εκείνη με πολύ σοβαρό ύφος μου είπε «δεν ξέρω για τον γιο, πάντως αν κάνω κόρη θα βγάλω τη μαμά μου».

Η μαμά της λέγεται Ευαγγελία. Δεν είναι το πιο άσχημο όνομα του κόσμου, δεν είναι όμως και το πιο ωραίο. Δεν ξέρω κανέναν που να θέλει να βαφτίσει το παιδί του Ευαγγελία, χωρίς να υπάρχει ανωτέρα βία. Το αναγνωρίζει και η ίδια ότι δεν είναι το ωραιότερο όνομα του κόσμου. Εμένα με διαπέρασε σύγκρυο μόλις το άκουσα. Εκεί κατάλαβα ότι εφόσον η Μπρέντα είχε το όνομα της κόρης της έτοιμο πριν καν τεθεί επί τάπητος ως μια πραγματικότητα, πάει να πει ότι η σχέση μάνας και κόρης είναι τόσο δυνατή και άρρηκτη, που θα αποτελέσει τείχος για πολλά θέματα στον επίδοξο σύζυγο και κατ’ επέκταση πατέρα.

«Είναι κάτι που δεν διαπραγματεύομαι» μου είπε. «Και για να σου δείξω πόσο σοβαρολογώ, έχεις λευκή κάρτα ως προς το όνομα του γιου μας». Εγώ το Αλέξης το επέλεξα εξαιτίας της μουσικότητάς του. Δεν έχουμε κανέναν Αλέξη στο σόι μας. Εξάλλου θεωρώ ότι τα παιδιά μας είναι καρποί του έρωτά μας και δεν έρχονται στον κόσμο για να ικανοποιήσουν τον εγωκεντρισμό των παππούδων και γιαγιάδων οι οποίοι για κάποιο λόγο θεωρούν τεράστια τιμή να διαιωνιστεί το όνομά τους. Χώρια που έχω διακρίνει σε διάφορες περιπτώσεις μία έξτρα συμπάθεια προς το εκάστοτε εγγόνι που φέρει το όνομά τους εις βάρος όλων των υπολοίπων, και εγώ τέτοια μικροαστικά συμπλέγματα δεν τα αντέχω.

Όταν γεννήθηκε ο γιος μας, της είπα: «Εγώ δεν θέλω να αποφασίσω μόνος μου το όνομά του. Θεωρώ ότι η ονοματοδοσία είναι δουλειά και των δύο. Γι’ αυτό σου ξαναλέω, αν θέλεις να γίνεις μέρος αυτής της υπέροχης δημιουργικής διαδικασίας, και άλλαξες γνώμη, πες το μου, εγώ θέλω πολύ να το αποφασίσουμε μαζί». Ήταν ανένδοτη. «Θα ονομάσεις εσύ τον γιο μας όπως θέλεις, ως αντιστάθμισμα που θα πάρει η κόρη μας το όνομα της μητέρας μου».

Τι να της πεις. Άμα αποφασίσει κάτι δεν υπάρχει περίπτωση να της αλλάξεις γνώμη. Ε, έτσι κι εγώ αποφάσισα το όνομα του γιου μου, μόνος μου. «Αν κάποτε μας στείλει ο Θεός και μια κόρη, βλέπουμε πως θα το φέρουμε τούμπα» σκέφτηκα, και γέλασε το σύμπαν σύσσωμο.

Ε, η κόρη ήρθε. Και η συμφωνία έπρεπε να τηρηθεί. Το φυσούσα και δεν κρύωνε. Μα, Ευαγγελία; Εντάξει, δεν είναι και Πουλχερία, ούτε Σαββούλα και τα τοιαύτα που προκαλούν αναγουλίαση. Αλλά, σοβαρά τώρα, θα βγάλω την κόρη μου Ευαγγελία; Εγώ άμα λέω Ευαγγελία, μία μου έρχεται στο μυαλό. Η Ευαγγελία Σαμιωτάκη. Δεν την ξέρεις; Google her. Ε, είναι και η Αραβανή, δεν λέω. Αλλά πρώτα κάνω εικόνα τη Σαμιωτάκη. Δεν θέλω η κόρη μου να μου θυμίζει την Ευαγγελία Σαμιωτάκη. Ούτε να της τραγουδούν στο σχολείο «ένα νερό κυρά Βαγγελιώ».

«Να της δώσετε υποκοριστικό», μας είπαν. Σιχαίνομαι τα υποκοριστικά. Αν το όνομα δεν είναι ωραίο το αλλάζεις ολόκληρο, δεν το παραποιείς, ούτε χρυσώνεις το χάπι με σαχλά υποκοριστικά. Άσε που με το ‘Ευαγγελία’ δεν σώζεται η κατάσταση. Να την πούμε Εβίτα; Μου θυμίζει την πουτάνα την Περόν. Να την πούμε Εύα; Μου θυμίζει κάτι μπουζουξούδες σε μαρκίζες στον Αθηνών – Λαμίας. Εντάξει είναι και η Εύα Καϊλή. Δεν μου καϊλά που λέμε και στην κυπριακή! Ε, τι άλλο να σκαρφιστώ για να το απαλύνω; Όλα τα δοκίμασα. Είχαμε μία στο Πανεπιστήμιο που ήταν βαφτισμένη Ευαγγελία και τη φωνάζανε «Βάγκη» και εγώ έλεγα ότι οι γονείς της πρέπει να τη μισούσαν για να την ονομάσουν έτσι. Ρούφα τώρα Αντίχριστε, ρούφα!

Ήλπιζα ότι αν έρθει κάποια μέρα η κόρη μας η Μπρέντα θα το ξανασκεφτεί. Θα ανακαλέσει. Θα λογικευτεί. Τζίφος.

Η αλήθεια είναι ότι μετά από όσα περάσαμε για να έρθει αυτό το κορίτσι δεν με έπαιρνε να εγείρω θέμα επαναδιαπραγμάτευσης ονόματος. Δεν θα γινόταν δα και το Μακεδονικό ζήτημα. Ας γεννηθεί το μωράκι μου σώο και αβλαβές και ας το πούμε και Αφροξυλάνθη. Το οποίο εδώ που τα λέμε το προτιμώ από το Ευαγγελία. Τέλος πάντων. Ήρθε η μικρή, την είπαμε Ευαγγελία. Δεν της πάει, δεν της ταιριάζει. Όταν μεγαλώσει και το αντιληφθεί και η ίδια, ας τα λύσει με τους ψυχολόγους, ας τα βάλει με τη μάνα της. Εγώ μια φορά τα γράφω εδώ να είμαι καλυμμένος. Η κόρη μου άξιζε καλύτερου ονόματος.

Πάντως, για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος, η Μπρέντα τις προάλλες έκανε μία κίνηση Ματ. Με ευχαρίστησε ιδιαιτέρως και συγκινημένη που δεν «κλώτσησα» για το όνομα, που το αποδέχτηκα παρόλο που ακόμα δεν το χώνεψα, που την έγραψα στο ληξιαρχείο χωρίς να το συζητήσω, και που γενικώς δεν δημιούργησα διπλωματικό, οικογενειακό επεισόδιο. Μα, εννοείται. Δεν επρόκειτο να κάνω τα γνωστά χωρκατιλίκια που γίνονται κατά καιρούς στα σόγια μας. Σας είχα πει άλλωστε πως όταν γεννήθηκα εγώ, η γιαγιά μου προσποιήθηκε ότι της έρχεται λιποθυμία όταν της είπαν ότι θα με βαφτίσουν Μάριο αντί Χρίστο λόγω τάματος στην Παναγία. Η Παναγία προφανώς δεν είχε θέμα ούτε με το Χρίστος αφού έτσι ήταν και το όνομα του γιου της, και έτσι η μητέρα μου πείστηκε να το αλλάξει από Μάριος σε Χρίστος. Επήλθεν έντιμος συμβιβασμός.

Με μαλάκωσε το ευχαριστώ της Μπρέντας. Μου το σέρβιρε σε φάση που δεν το περίμενα κι εγώ το κατάπια αμάσητο. Και το εκτίμησα που αντιλήφθηκε κι εκείνη τον πόνο να μην σου αρέσει το όνομα του παιδιού σου. Προφανώς αυτά συμβαίνουν σε όλες τις οικογένειες. Εγώ δεν διανοούμαι όμως το δικό μου δημιούργημα, η κοράκλα μου, ο έρωτάς μου, να αποκτά όνομα το οποίο επιβάλλεται από σχέση τρίτων. «Σημαίνει πολλά για μένα να πάρει το όνομα της μαμάς μου». Αντιπαραβάλατε το επιχείρημα με το «δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπώ επειδή δεν πήρα το επίθετό σου!»

Τι να πεις! Τουλάχιστον μου είπε ευχαριστώ.

Ευαγγελία λοιπόν. «Ευαγγελία» για όταν θα την ανακαλώ σε τάξη, «Ευαγγελίτσα» για όταν κάνουμε αγάπες, και «Εύα» για όταν αρχίσει να γκομενίζει. Ο Θεός μαζί μας.