Μία Μέρα Καθυστέρηση

Είμαστε στον έκτο μήνα προσπάθειας σύλληψης.

Μπορεί και στον έβδομο, δεν ξέρω πώς τα μετράμε αυτά.

Η γυναίκα μου σήμερα μου ανακοίνωσε πως έχει μία μέρα καθυστέρηση. Και προσπαθώ να μην χαρώ. Τι πάει να πει μια μέρα καθυστέρηση, άλλωστε; Δεν ξεράθηκε σήμερα το κύτταρο, μπορεί να ξεραθεί αύριο. Σάμπως δεν τη ξαναπάθαμε; Τότε, που είχαν περάσει δέκα μέρες κι εγώ κόντεψα να πάθω συγκοπή από το σοκ όταν μου ανακοίνωσε ότι τελικά αδιαθέτησε. Είχε διαταραχθεί ο κύκλος της, είπε, λόγω άγχους στη δουλειά. Θεέ μου, υπάρχει ακόμα κόσμος που αγχώνεται για τη δουλειά του!

Εγώ τότε, από τη χαρά μου μέχρι ονόματα άρχισα να σκέφτομαι. Πώς θα την έπειθα να μη βγάλει τη μάνα της σε περίπτωση που ήταν κορίτσι. Και τι εναλλακτικές θα της πρότεινα. Έτσι συμβαίνει πάντοτε, και εμένα ειδικά, μου συνέβαινε ανέκαθεν κατά κόρον. Τόση δα ελπίδα να μου δώσεις, το μυαλό μου ξεφεύγει. Μέχρι σε τι πανεπιστήμιο θα φοιτήσει κάθομαι και σκέφτομαι.

Φταίει που ο Αλεξάκος μας ήρθε εύκολα. Από την πρώτη. Και νόμισα πως κάθε απόπειρα θα ήταν το ίδιο ανέξοδη. Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι απλώς φανήκαμε υπερ-τυχεροί. Είχαμε πιάσει τον Τζόκερ κανονικότατα και δεν το εκτιμήσαμε όσο έπρεπε. Εγώ τότε πίστευα ότι απλώς το μαγικό σπέρμα που διαθέτω όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, και όλα τα γκαστρώνει. Κακομάθαμε. Ε, να τώρα που πληρώνουμε την ύβρι.

Εντάξει, άλλοι περνούν πολλά χειρότερα. Δεν κάνει να παραπονιόμαστε. Αλλά γιατί, όχι; Απαγορεύεται να εκφράζω την αγωνία μου επειδή κάποιοι περνούν πολύ χειρότερα; Όλα σχετικά είναι σ’ αυτή τη ζωή. Και ναι, στεναχωριέμαι. Κάθε φορά που τη βλέπω να εξέρχεται της τουαλέτας με την απογοήτευση να κολυμπά στα βουρκωμένα της μάτια είναι ένας θάνατος για μένα. Και απλώς σφίγγομαι και το παίζω κουλ και άνετος, και υποκρίνομαι πως δεν πειράζει, πως θα μας κάτσει την επόμενη φορά, πως δεν είναι ακόμα η ώρα του. Κι όμως με νοιάζει! Και το σκέφτομαι. Και αναστατώνομαι. Και χάνω και τον ύπνο μου.

Θέλω και δεύτερο και τρίτο παιδάκι και προ πάντων, θέλω να είμαι δυνατός και υγιής να τα χαρώ. Κοντεύω τα σαράντα. Μου μένουν δεν μου μένουν άλλα 20-25 ποιοτικά χρόνια. Ήδη με τον Αλέξη αισθάνομαι κόπωση. Μου ζητά να παίξουμε έντονα και απαιτητικά και μετά βίας ανταποκρίνομαι. Τι θα γίνει με τα υπόλοιπα; Πότε θα μου έρθουν; Πότε θα τα χαρώ;

Δεν συνειδητοποιούμε την ηλικία μας. Η εφηβεία η επιεικής γίνεται σαράντα και αναρωτιέται γιατί δεν γεννοβολά με το φύσημα του ανέμου. Να σου πω εγώ γιατί. Επειδή όταν έπρεπε να ενσκύψει στο εγχείρημα ήθελε μεταπτυχιακά, ήθελε «εμπειρίες», ήθελε να χαρεί τη ζωή της. Ποια ζωή μωρέ; Εγώ πια, πιστεύω ακράδαντα πως οποιαδήποτε εμπειρία βιώνω μακριά από τον γιο μου δεν έχει αξία. Κανένα ταξίδι, καμία νέα ανακάλυψη, κανένα φαινόμενο, τίποτα δεν αξίζει αν δεν μπορώ να το εξηγήσω και να το μοιραστώ με τον γιο μου. Αυτά βέβαια δεν τα ενστερνιζόμουν πριν γεννηθεί. Πριν… ήθελα «να χαρώ τη ζωή μου». Άκου μαλακίες! «Να χαρώ τη ζωή μου! Ειλικρινά στο λέω, αν δεν τα είχα όλα γραμμένα σε ημερολόγια, σήμερα μετά βίας θα θυμόμουν οτιδήποτε συνέβη πριν το 2016, τη χρονιά που γεννήθηκε το μωρό μας. Ακόμα και τις φωτογραφίες από τον μήνα του μέλιτος όταν κοιτώ, από μέρη εξωτικά και χλιδάτα στις οποίες ποζάρω σαν άλλος Ωνάσης από ακριβά ξενοδοχεία και κρουαζιερόπλοια, σκέφτομαι ότι ουδεμία αξία έχουν εφόσον δεν ήμουν εκεί με τον Αλεξάκο να τα χαιρόμαστε μαζί. Πες το αρρώστια, πες το αφέλεια, πες το θυσία, πες το δακρύβρεχτο σενάριο σε ινδική ταινία, αλλά χωρίς το μωρό μου, τι-πο-τα!

Δεν μπορώ να καταλάβω το παραμικρό από όσους θέλουν να αποδράσουν πάνω από οκτώ ώρες μακριά από τα παιδιά τους. Εγώ με χρονομέτρησα. Πάνω από οκτώ ώρες μακριά του, είναι χαμένος χρόνος. Χρόνος γεμάτος τύψεις.

Φυσικά αυτά τα μέτρα και σταθμά δεν ισχύουν για όλους και ούτε ισχυρίζομαι πως τα δικά μου είναι τα φυσιολογικά. Δεν κατακρίνω όποιους μπορούν να διαχωρίζουν τη ζωή τους ως γονιοί από τη ζωή τους ως αυτόνομοι άνθρωποι. Ούτε καν αυτούς που βρήκαν την ευτυχία τους στην ατεκνία. Εγώ, απλώς, δεν μπορώ. Και πραγματικά θεωρώ ότι τα πάντα στη ζωή γίνονται αρχικά για τις γυναίκες, και μετά για τα παιδιά. Μετά δεν αξίζει τίποτα.

Αυτά. Μία μέρα καθυστέρηση, λοιπόν. Παρόλο που πρέπει να μην το σκέφτομαι, να μην με νοιάζει, να μην το γρουσουζεύω, να απασχολώ το μυαλό μου αλλιώς, δεν τα καταφέρνω. Όσο δεν το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο το σκέφτομαι. Βρισκόμαστε άλλωστε σε καραντίνα. Πώς αλλιώς να με απασχολήσω; Πλυντήριο έβαλα, τον κήπο τον περιποιήθηκα, το μαστιχόδεντρο το κλάδεψα, τα σκουπίδια τα έβγαλα, νέτφλιξ είδα. Τώρα τι; Κάθομαι κοιτάζω τον τοίχο και απλά ακούω ένα τικ-τοκ στο μυαλό μου να χτυπάει. Ώσπου να βγει από την τουαλέτα και να μου πει ξανά «κατέφτασε η κόκκινη κυρία». Για να με σκοτώσει. Βρωμοκαριόλα περίοδος, θα έβρω άλλη δίοδο!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το πιο πάνω κείμενο το έγραψα πέρσι, κάποτε μέσα στο 2020, εν καιρώ πρώτης καραντίνας. Οι απανωτές αποτυχημένες προσπάθειες τεκνοποίησης διάρκειας ενός χρόνου και βάλε, μου είχαν προκαλέσει ένα είδος κατάθλιψης το οποίο ήταν αβάσταχτο δεδομένου ότι δεν μπορούσα να το εκδηλώσω, να το συζητήσω, να το μοιραστώ με την ήδη αγχωμένη Μπρέντα μου. Τα έγραφα και τα εκτόνωνα όλα στο ημερολόγιο μου ή σε καλούς φίλους που στήνονταν για μένα στα τηλέφωνα. Χθες όμως, γεννήθηκε επιτέλους η κόρη μας. Και μπορώ τώρα να ανασύρω το συγκεκριμένο κείμενο και να το δημοσιεύσω, καταδεικνύοντας το πόσο ανούσιο είναι να αγχώνεσαι για το οτιδήποτε σ’ αυτή τη ζωή. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Φυσικά, ο άνθρωπος σπάζει κατά τη διάρκεια της αναμονής και κάπου πρέπει να ξεράσει τη σαβούρα του. Δεκτόν και θεμιτό. Δόξα τω Θεώ, όμως, όλο αυτό το μαρτύριο του Σίσσυφου αποτελεί πια παρελθόν.

Θα σας τα γράψω όλα αναλυτικά εν καιρώ.

Είδαμε και πάθαμε!

Καλώς ήρθες κορούλα μου, υπέροχη! Θα περάσουμε τέλεια μαζί!