Το Τρυπάνι Του Υπονομευτή

Το καλό με τα παιδιά είναι ότι σε κάνουν να βλέπεις αλλιώς τον κόσμο.

Για παράδειγμα, όλοι οι Λευκωσιάτες ξέρουμε ότι στην είσοδο της Λευκωσίας δεσπόζει το «κέρατο της Λαϊκής». Πρόκειται για ένα γλυπτό που διακοσμούσε τον κήπο της Λαϊκής Τράπεζας η οποία πτώχευσε το 2013. Το λέγαμε «κέρατο» και συνεννοούμασταν. Για εμένα, που ήμουν λάτρης της Γιουροβίζιον, δεν ήταν μόνο ένα «κέρατο» ήταν και ο χώρος στον οποίο γυρίστηκε το βίντεο κλιπ της συμμετοχής μας, το 1997, για το τραγούδι «Μάνα Μου».

Έλα όμως που τόσα χρόνια μετά, ο χώρος επαναπροσδιορίζεται από τον γιόκα μου. Δεν μιλάμε πια για το… «κέρατο της Λαϊκής». Μιλούμε για το… «τρυπάνι του υπονομευτή». Όσοι έχετε παιδιά και βλέπετε μαζί τους την ταινία του Ντίσνεϊ «Οι Απίθανοι» (The Incredibles) θα διαπιστώσατε ιδίοις όμμασι ότι οι ήρωες διασώζουν στο τέλος της ταινίας το Δημαρχείο της πόλης από το τρυπάνι του υπονομευτή. Ο γιος μου είναι τρομερά εντυπωσιασμένος από το εν λόγω όχημα (θέλει και ν’ αγοράσουμε ένα), και όποτε περάσουμε έξω από το κτήριο μου λέει «Παπά, κοίτα, το τρυπάνι του υπονομευτή!»

Πολύ χαίρομαι που σαν οικογένεια υιοθετήσαμε τον όρο και όποτε περνούμε από εκεί δεν αναφερόμαστε πια στο κέρατο, αλλά στο τρυπάνι του υπονομευτή. "Πού είστε; Αργείτε;" "Μόλις περάσαμε το τρυπάνι του υπονομευτή και οδεύουμε προς τον αυτοκινητόδρομο". Δεν μπορείτε να πείτε, ακούγεται και πιο επιβλητικό, ενώ το βρίσκω και πιο ακριβή σαν όρο.

Λατρεύω τον γιόκα μου που κάνει τα πάντα γύρω μου να φαίνονται ομορφότερα εξ αιτίας του.