Κορωνοδιακοπές

 

Διανύουμε τη φάση που «διακοπές» σημαίνει «να περάσει το μωρό καλά» και μετά εμείς. Οπότε ένεκα και των συνθηκών του κορωνοϊού που συνοψίζονται με μία λέξη σαν «κατάθλιψη», δεν είχαμε και πολλές επιλογές. Πήγαμε μία βδομάδα στον Πρωταρά, κι ένας Θεός ξέρει πώς αντέξαμε!

Καλά, τον Πρωταρά τον έχω φάει με το κουτάλι, είναι για μένα δεύτερο σπίτι, δεν έχω καμία λαχτάρα να τον επισκέπτομαι πια. «Για το μωρό» τον ανέχομαι. Τον έχω αγαπήσει, τον έχω σιχαθεί, όλα τα συναισθήματα μαζί από το 1988 που τον πρώτο-ανακαλύψαμε. Φέτος είναι ακόμη χειρότερος από άλλες χρονιές, αφού υπολειτουργεί σε όλα τα επίπεδα. Τα πάντα είναι στημένα σαν σκηνικά ερασιτεχνικής παράστασης σε πλατεία χωριού, να παιχτεί το έργο τσάτρα-πάτρα και να μπούμε με το κουτσό στον χειμώνα. Τα πάντα μισοδώτζειν, ίδιον του κυπριακού μας «είναι».

Τολμήσαμε ένα βράδυ να περπατήσουμε τον πεζόδρομο. Θεέ μου, μας αξίζει βραβείο! Το τι κακογουστιά είδαμε δεν περιγράφεται. Κυρίως από τη νεολαία. Τους Κυπρίους του αύριο. Δεκαπεντάχρονες ντυμένες για πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν με φανταχτερά ρούχα, κομμωτηριασμένο μαλλί και όλα τα συμπαρομαρτούντα που τους επέβαλε το my style rocks. Παρέες νεαρών φουλ στα μουντζουρωμένα τατουάζ. Δράμα! Για μέτρα προστασίας και σόσιαλ ντίστανσινγκ βέβαια, ούτε λόγος. Όλοι μπουλούκια. Είναι απίστευτο το πώς όλα σ’ αυτόν τον τόπο πάνε πίσω-πίσω. 

Γνωρίσαμε και κάτι τραγικούς βλάχους στην παραλία... Ρωτά τον γιο μου ένας πενηντάρης από τη δίπλα ομπρέλα: "τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;", "εντομολόγος" απαντά ο γιος μου (πώς του ήρθε το εντομολόγος;!) Άναυδος ο κύριος γυρίζει και σχολιάζει "εντομολόγος... η βιλλόμουγια ξέρει τι είναι άραγε;" Πωωωω χιουμοράκι κυπριακό! Ένας Θεός ξέρει πώς άντεξα και δεν τον έθαψα ζωντανό με άμμο μέσα στο στόμα να τον πνίγει!

Αυτά υποφέρουμε κύριοι στη χώρα των Κυπρίων. 

Βέβαια, οι παραλίες εξακολουθούν να είναι υπέροχες. Άξιον απορίας πώς ο Θεός μας εμπιστεύτηκε τόσο όμορφα νερά και ακόμα πιο άξιον απορίας το πώς δεν τα μολύναμε ακόμα. Θέμα χρόνου!

Αυτά κάναμε, βαρέθηκα μόνο που τα έγραψα.

Βέβαια βρεθήκαμε με φίλους μας, και μόνοι μας όταν ήμασταν περνούσαμε το ίδιο καλά, αλλά το περιβάλλον... Ω, Θεέ μου, να περάσει αυτός ο ιός να μπορούμε να ξεκουμπιζόμαστε άνεγνοιας!