Μαύρο Σε Μαύρο

Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι και πολύ καλά.

Τις νύχτες πέφτω να κοιμηθώ και κάνω συνέχεια μαύρες σκέψεις. Σκέφτομαι και φοβάμαι ότι μπορεί να πεθάνω και με πιάνει δύσπνοια. Τον θάνατο πάντοτε τον φοβόμουνα, θυμάμαι ότι πρώτη φορά τον συνειδητοποίησα στην Τρίτη Δημοτικού και είχε γίνει μέγα θέμα στην τάξη, και επειδή ντράπηκα που ήμουν εγώ το επίκεντρο έκτοτε δεν τόλμησα να τον ξαναθίξω. Μεγάλωνα με τον φόβο να υποβόσκει, αλλά δεν τολμούσα να τον επαναφέρω στο προσκήνιο. Ήμουν και νεότερος, παλευόταν το πράγμα, επικεντρωνόμουν αλλού. Τώρα, όμως, που κοντεύω τα σαράντα ο φόβος επανέρχεται δριμύτερος και μου προκαλεί τεράστια θλίψη.

Διανύω μία περίοδο κατά την οποία τίποτα δεν ευχαριστιέμαι, τα βρίσκω όλα μάταια και μου προκαλούν όλα λύπη. Ακόμη κι όταν βιώνω κάτι ευχάριστο, σκέφτομαι ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα και στεναχωριέμαι. Το ευχαριστιέμαι στη διάρκειά του, αλλά μόλις αυτό το ευχάριστο τελειώσει, το πενθώ. Έτσι είναι η ζωή, έτσι ήταν και έτσι θα είναι θα μου πεις, αλλά πενθώ ακόμα και για τη διαδικασία της ζωής, πενθώ που έτσι είναι φτιαγμένη. Δηλαδή πενθώ για την ασημαντότητα των πάντων, για την παροδικότητά καθετί σπουδαίου.

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο λόγο που αισθάνομαι έτσι. Ούτε λόγοι υγείας, ούτε τίποτα άλλο συγκεκριμένο, κι όμως συνέχεια θλίβομαι και στεναχωριέμαι. Τον βλέπω τον ψυχίατρο που μου κλείνει το μάτι. Νομίζω περνώ κρίση ηλικίας. Ένας συνάδελφος μου είπε ότι έτσι αισθάνεται κι εκείνος, ότι και ο ίδιος πέφτει και δεν κοιμάται, και φοβάται ότι θα του βγει η ψυχή στα ξημερώματα, και ότι αν δεν το διαχειριστώ σωστά μπορεί να με πάει σερί η θανατίλα μέχρι τα 45.

Ακόμα και ο γιος μου με μελαγχολεί. Τον λατρεύω, τον υπεραγαπώ, είναι η ζωή μου όλη, αλλά ταυτόχρονα μου προκαλεί θλίψη γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ να μην ζω μέχρι τα 200 μου και να τον καμαρώνω να πετυχαίνει πράγματα. Θα είμαι 50 όταν θα είναι έφηβος. Με το ζόρι να τον προλάβω να σπουδάζει και να αποφοιτά. Όλα τα άλλα τα ξέγραψα. Εννοείται ότι εγγόνια δεν περιμένω να γνωρίσω. Ακόμα και η σκέψη να έρθει δεύτερο παιδάκι στη ζωή μας, κάτι που θα με εκτοξεύσει στα ουράνια από χαρά, μου προκαλεί ταυτόχρονα μία μελαγχολία αφού αισθάνομαι ότι άργησα λίγο και δεν θα το χαρώ όσο και όπως θα ήθελα. Τι να πουν κι αυτοί που γίνονται γονείς στα 45-50 θα μου πεις. Τι να πουν; Το Πάτερ Ημών να πουν, κι ας σταυρώσουν οριζόντιοι τα χέρια.

Επίσης, άλλο ένα πρόβλημα που μου προκαλεί θλίψη και μελαγχολία είναι το γεγονός ότι νιώθω ξεκάρφωτος. Πάντα ένιωθα, αλλά όσο μεγαλώνω χειροτερεύω, νιώθω ότι δεν έχω καμία σχέση με την εποχή στην οποία ζω. Δεν βρίσκω τίποτα με το οποίο να μπορώ να συσχετιστώ. Μουσική, σειρές, θεάματα… Ό, τι μου αρέσει είναι παλιό. Αν δεν προέρχεται από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 δεν μου δίνει καμία ευχαρίστηση. Εγκλωβίστηκα εκεί και νιώθω ότι θάφτηκα μαζί τους. Αυτό δεν βοηθά. Νιώθω ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν βγήκε κανένα τραγούδι που να μου «μιλά», δεν γυρίστηκε καμία σειρά που να με συγκλονίζει σύγκορμα (εκτός από το Breaking Bad), γενικότερα δεν συμβαίνει τίποτε που να μου προκαλεί κάποια έκπληξη ή εγκεφαλική διέγερση.  

Φυσικά, κάνω και πράγματα που μου προσφέρουν χαρά, για να λέμε και την αλήθεια. Για παράδειγμα προχθές πήγαμε μία εκδρομή στους καταρράκτες της Πάφου και πέρασα ωραία, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, αλλά ούτε αυτό δεν κράτησε πολύ. Χθες, για παράδειγμα, απομονώθηκα στη σοφίτα και έζησα ένα μισάωρο οργασμού με μουσική που ήρθε και ταίριαξε στη ψυχολογική μου φάση, σηκώθηκα και χόρευα σαν να είμαι σε κλαμπ μες το απόγευμα και εκτονώθηκα, και το καταχάρηκα, και ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα γιατί δεν το περίμενα. Ύστερα από λίγο όμως πάλι τα ίδια. Πλήξη και ανία.  

Διάβαζα σε ένα βιβλίο πως όταν σε πιάνουν μαύρες σκέψεις να συγκεντρώνεσαι στην αναπνοή σου και να την ακούς. Να μετράς τις ανάσες σου και αυτό θα σε ηρεμήσει. Το δοκίμασα στον ύπνο μου τα τελευταία βράδια. Όποτε ένιωθα βαριά τα σκεπάσματα και με καταπλάκωναν τα σεντόνια καθόμουν και μετρούσα ανάσες και ηρεμούσα. Προς το παρόν δουλεύει. Για να δούμε.

Απολογούμαι για αυτή τη μαυρίλα και τον αρνητισμό που σας σπέρνω πρωί-πρωί. Αλλά αυτά είναι τα νέα μου.