Μαύρη Πέτρα Πίσω Μου

Κάθε φορά που ανάβω ένα μπουρλότο και είμαι έτοιμος να το εκτοξεύσω και να γίνουν όλα γύρω μου στάχτη και μπούρμπερη, κάθε φορά που ετοιμάζομαι να δώσω ένα τέλος σε μία προβληματική κατάσταση, περνώ τη γνωστή διαδικασία κατά την οποία τσακώνομαι από μέσα μου, με τον εαυτό μου. Μπορώ να περάσω μία μέρα ολόκληρη πλάθοντας σενάρια για το τι θα πάω να πω, τι θα απαντήσω αν μου πει αυτό, πώς θα τον κάνω ρόμπα αν μου πει εκείνο.

Το έχω βιώσει πολλές φορές στη ζωή μου. Από το Γυμνάσιο. Με καλούσε φερ’ ειπείν ο υποδιευθυντής στο γραφείο του και ώσπου να πάω εγώ σκεφτόμουν τι θα απαντήσω σε κάθε πιθανή ερώτηση. Οι σκέψεις μου, όπως πάντα, ακροβατούσαν ανάμεσα στη διπλωματία και την ευγένεια, την εξύβριση και το «όλα πουτάνα». Παρόμοιες καταστάσεις είχα να αντιμετωπίσω και στον στρατό με τον Διοικητή και Υποδιοικητή μου, αλλά και αργότερα με λίγους εργοδότες.

Μπορούσα να ξενυχτίσω όλο το βράδυ πριν τη συνάντησή μας και να σκέφτομαι τι θα πω λεπτό προς λεπτό. Κι έτσι και τώρα, στα σαράντα παρά κάτι. Τα ίδια. Ξενύχτησα τις προάλλες επειδή θα έπρεπε να αποφασίσω πώς θα αντιμετωπίσω κάποιον που αθέτησε μία συμφωνία. Ήρεμα, όμορφα, πολιτισμένα ή με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο;

Δυστυχώς στη ζωή μου, μόνο μια φορά εκτροχιάστηκα. Όλες τις άλλες φορές ήμουν τόσο χαρούμενος που η ζωή μου προχωρούσε μπροστά, αφήνοντας τους απατεώνες στο χρονοντούλαπο, που όχι μόνο δεν είχα χρόνο να τους τα πω ένα χεράκι, αντιθέτως πήγα και τους έκανα χειραψία με μία τεράστια εσωτερική χαρά που δεν θα ξανάβλεπα τα μούτρα τους.

Εχθές συνέβη το ίδιο. Παρέθεσα το σκεπτικό μου ήρεμα, στωικά, με επιχειρήματα (δικηγόρος έπρεπε να γίνω) και όταν άρχισαν να λένε τα δικά τους απλά μετά βίας κατάφερνα να συγκρατήσω τα γέλια μου με τα χάλια τους. Έφυγα και έριξα πίσω μου μαύρη πέτρα και αντί να αισθάνομαι άσχημα που δεν τους μίλησα στη γλώσσα που τους άξιζε, ένιωθα πολύ καλύτερα.

Δεν είμαι υπέρ της «ανωτερότητας». Θεωρώ ότι πρέπει να συμπεριφέρεσαι σε κάποιον όπως του αξίζει. Με ευγένεια στον ευγενή, με αναίδεια στον αναιδή και ούτω καθεξής. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Δυστυχώς, την κρίσιμη στιγμή δεν μου βγαίνει η αναίδεια ούτε η εξύβριση. Όχι λόγω ανατροφής, αλλά λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης. Είναι απίστευτο το πώς άντεξα χθες και συζητούσα με πραότητα και σε χαμηλούς τόνους ενώ από μέσα μου τους φανταζόμουν γδαρμένους, βιασμένους και κρεμασμένους γυμνούς από μία τσιγκέλα.

Όπως και να ‘χει, έφυγα πλήρης και με ανείπωτη χαρά στα στήθεια.