Ένας Ψεύτικος Κόσμος

Σκάλιζα το Youtube κι έπεσα πάνω στο πιο κάτω βίντεο κλιπ.

Μπορεί να το είδα δέκα φορές μέσα σε μια ώρα!

Ένα τρίλεπτο, δυο χιλιάδες λέξεις.

Ζήσαμε εποχές, κυρίες και κύριοι, που οι ποπ σταρ της εποχής επιβαλλόταν να έχουν ένα τραγούδι με κοινωνικό μήνυμα στο άλμπουμ τους. Αν δεν έμπαιναν μπροστά στον αγώνα κατά των ναρκωτικών οι προεξάρχοντες της ελληνικής δισκογραφίας, ποιοι θα έμπαιναν; Γνωρίζετε πόσο σιχαίνομαι τα «κοινωνικά μηνύματα» στα τραγούδια, και συνεχίζω να τα σιχαίνομαι, αλλά αυτό ειδικά έκατσα και το άκουσα με ευχαρίστηση. Όχι για το μήνυμα αυτό καθεαυτό, αλλά για την αθωότητα της εποχής.

Σκέψου ότι σήμερα τα ναρκωτικά δεν θεωρούνται απλά μάστιγα, θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ. Τα συνταγογραφούν οι γιατροί. Έχουμε συμφωνήσει, έχουμε αποδεχτεί όλοι ότι χωρίς αυτά… η ζωή δεν υποφέρεται. Είτε υπό μορφή αντικαταθλιπτικών, είτε υπό την κλασσική τους μορφή, δεν μας πτοούν. Αν είσαι καλλιτέχνης θεωρείται αυτονόητο ότι είσαι χρήστης. Βοηθά άλλωστε και στην έμπνευση. Στη διαδικασία της δημιουργίας. Αν είσαι μαθητής θεωρείται κουλ, αν είσαι φοιτητής μέρος της καθημερινότητας, και ούτω καθεξής. Το 1992 όμως ήτο μάστιγα και η Αλέξια έπρεπε να μας προειδοποιήσει.

Έκανα και ένα quick search στο ίντερνετ για «τραγούδια κατά των ναρκωτικών» και δεν βρήκα τίποτα άλλο παρόμοιο. Πρέπει να ήταν παγκόσμια πρωτοτυπία (έβγαλε και η Βίσση ένα τραγικό που λέγεται The Only Arms We Need αλλά ούτε η ίδια δεν το θυμάται, ήταν για μία τηλεοπτική εκστρατεία). Τα περισσότερα ποπ τραγούδια εκθείαζαν με τον άλφα ή βήτα τρόπο τη χρήση, ποτέ δεν χρειάστηκε να έρθει η Αλέξια να βάλει το λιθαράκι της εναντίον τους.

Στο θέμα μας όμως. Κοίτα και τις λεπτομέρειες. Αγαπώ το γεγονός ότι πήγαν σε ένα σχολείο τους είπαν «σας πειράζει να γυρίσουμε εδώ ένα βίντεο κλιπ και να παίξουν τα παιδιά; Δεν πειράζει αν βαριούνται, δεν πειράζει αν τους φαίνεται ότι το κάνουν καταναγκαστικά, φτάνει να μάθουν λίγο το ρεφρέν και να υποκρίνονται ότι το τραγουδούν με την Αλέξια!» Όπερ και εγένετο.

Δεν χρειάζεται να επαναλάβω πόσο τυχερός αισθάνομαι που έζησα αυτές τις εποχές στη σωστή ηλικία.

Το τραγούδι δεν το θυμόμουν, αλλά όταν το ξανάκουσα μου ήταν αρκετά γνώριμο. Στις επιταγές της εποχής, we are the world, we are the children και τα λοιπά.

Την Αλέξια την πέτυχα σε φαγάδικο πριν μερικούς μήνες. Πήγα και της μίλησα. Της είπα ότι δεν της συγχωρώ τη μεταστροφή στην ποιότητα. Γούρλωσε τα μάτια και άρχισε να μου λέει ότι πρέπει να καταλάβω την ανάγκη της για πιο ποιοτική μουσική. Της είπα την καταλαβαίνω, αλλά δεν τη συγχωρώ. «Δεν είπαμε να τραγουδάς άσπρο-μαύρο μέχρι τα γεράματα. Μπορούσες να υπηρετείς μία πιο ώριμη ποπ. Αντ’ αυτής επιλέγεις κάτι τζαζ αυτοσχεδιασμούς που ούτε οι ίδιοι δεν αντέχουν τους εαυτούς τους». Δεν μου επιτέθηκε, μάλιστα είχε και ένα βλέμμα λίγο απολογητικό, μετά μου είπε να την κάνω και φίλη στο ΦΒ, πόσο ευγενικό εκ μέρους της, αλλά δεν το τόλμησα.

Τέλος πάντων.

Ολοκληρωθήκαμε από πλευράς νοσταλγίας και για σήμερα.