Ο Σταύρος Του Εθνικού Μας Διχασμού

Αρκεί και παρά-αρκεί να ενταχθεί σε ένα ριάλιτι σόου ένας Κύπριος των σπηλαίων, απ’ αυτούς που πρωτογνωρίσαμε στη στρατιωτική θητεία και αναρωτιόμασταν πού κυκλοφορούσαν όλοι αυτοί τόσα χρόνια, για να ξεκινήσει ένας διαδικτυακός πόλεμος ανάμεσα σε ελλαδίτες και Κύπριους.

Μπορεί να πέρασαν δεκάδες Κύπριοι από ελληνικά ριάλιτι και να ήταν μια χαρά συμπαθέστατοι (βλ. Μάριος Πρίαμος, Πάμπος στο Master Chef πέρσι ή πρόπερσι ήταν;, Νικόλας Μεταξάς, Λούκας Γιώρκας, Βαλάντω Τρύφωνος και άλλοι πολλοί), αλλά αρκεί ένα βλαχαδερό για να βγουν όλα τα κόμπλεξ των δύο πλευρών στην επιφάνεια. Κόμπλεξ που πηγάζουν από όλες τις ιστορικές, ατυχείς μας στιγμές.

Το πρόβλημα με όλα όσα μας καταλογίζουν οι εν Ελλάδι αδελφοί, είναι ότι κατά βάθος έχουν απόλυτο δίκιο. Ο Σταύρος μπορεί να μην εκπροσωπεί επίσημα την Κύπρο, αλλά για εμάς που ζούμε εδώ ξέρουμε ότι οι 8 στους 10 άντρες γύρω μας του προσομοιάζουν σε στιλ και συμπεριφορά. Σε ένα αεροπλάνο προς Αθήνα να μπεις, σε μία φοιτητική εστία στην Αγγλία να πας να μείνεις, γεμάτος ο τόπος από Σταύρους. Μπορεί εμείς να μεγαλώσαμε σε μία ναϊλον φούσκα μέσα στην οποία δεν χωρούσαν τέτοιοι, αλλά μόλις βγήκαμε δέκα εκατοστά από το κόμφορτ ζόουν μας είδαμε το προφανές: η Κύπρος από τέτοιους αποτελείται. Λυπηρό, αλλά ισχύει.

Από την άλλη τσαντίζομαι με την ευκολία με την οποία η άλλη πλευρά χύνει δηλητήριο. Γιατί ορθώς ο Σταύρος είναι για τα Τάρταρα, αλλά αν θα μας προτάξετε το δάχτυλο φροντίστε το δικό σας να είναι καθαρό. Η μητέρα Ελλάς, ως πρώτη διδάξασα στους χιλιάδες καραγκιόζηδες που θεοποιήθηκαν μέσω των τηλεοπτικών εκπομπών της, δεν καταλαβαίνω γιατί περίμενε τον Σταύρο για να στοχοποιήσει την… ξεχασμένη της κόρη.

Βλέπω πίσω από τον Σταύρο. Δεν στέκομαι σ’ αυτόν. Και αυτό είναι ακόμα πιο λυπηρό. Γιατί μία χώρα, όπως η Ελλάδα, με τόσες σύγχρονες εθνικές αποτυχίες και με αναρίθμητες, καθημερινές προκλήσεις τις οποίες αντιμετωπίζει χάσκοντας (βλ. οικονομία, Αιγαίο, Μακεδονικό, προσφυγικό) δεν ξέρω αν είναι σε θέση να κάνει της Κύπρου μαθήματα για έναν παραπάνω άξεστον μάγειρα. Τραγικότερο όλων το ότι στο παιχνίδι υπάρχει άλλος ένας Κύπριος, ο οποίος ακούω ότι κρατεί χαμηλούς τόνους και ουδείς τον εχθρεύεται, αλλά ο κόσμος αρκείται στον Σταύρο για να μας πει όλα αυτά που τόσα χρόνια ακούγονταν μόνο ως ψίθυροι. "Οι Κομπλεξικοί Κύπριοι που πάντα μας έβλεπαν σαν εχθρούς", "οι γκετοποιημένοι", "αυτοί που μας λένε καλαμαράδες!", "οι ανίκανοι να μιλήσουν ορθά νέα Ελληνικά", "αυτοί που βρίζουν τους Εγγλέζους αλλά πάνε και σπουδάζουν στα πανεπιστήμιά τους" και άλλα τόσα που κατ' εμέ, ισχύουν. Προς τι όμως όλα αυτά; Τι κερδίζετε τρίβοντάς μας την πραγματικότητα στη μούρη; Μισό εκατομμύριο Έλληνες δεύτερας διαλογής είμαστε. Αντί να μας συμμαζέψετε και να διευρύνετε τα συμφέροντα του έθνους, μας σπρώχνετε περισσότερο σ' αυτά που σιχαίνεστε και σιχαινόμαστε. 

Το πολύ, πολύ να σκοτωθούμε τελείως και να χάσουμε και οι δύο το μοναδικό σίγουρο δωδεκάρι που κερδίζουμε στη Γιουροβίζιον (γιατί καλώς ή κακώς, μόνο αυτή μας έμεινε να παρηγοριόμαστε). Θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε πως είμαστε δυο χώρες για τον πούτσο αμφότερες και να λήξουμε το θέμα, να αγκαλιαστούμε και να κλάψουμε με το εθνικό μας χάλι. Όμως, όχι! Ο Σταύρος είναι ό, τι πρέπει να για να βγουν στην επιφάνεια όλα τα ανοιχτά μας τραύματα, τα οποία μέσω των σόσιαλ πονάνε δυο φορές. Γιατί εκεί θα ακούσεις την αλήθεια, εκεί που η Μαρίκα η κομμώτρια έχει πρόσβαση να σου πει την πραγματική της άποψη, κι όχι την επίσημη, την πολιτική θέση ενός Υπουργείου.

Για να επανέλθουμε. Ναι, ό, τι και να πείτε για το τομάρι του συγκεκριμένου, έχετε δίκιο. Συμφωνώ, επαυξάνω, υπερθεματίζω. Προσωπικά πρώτος και καλύτερος εύχομαι να αποβληθεί και να μη σώσει να μαγειρέψει ούτε αβγό άμα τη επιστροφεί του. Αλλά πόσο σας παίρνει να μιλάτε εσείς στην Ελλάδα;

Δεν σας δώσαμε αποκλειστικά και μόνο τηλεοπτικές περσόνες νον γκράτα. Σας δώσαμε και την Άννα Βίσση. Μόνο και μόνο γι’ αυτήν, θα έπρεπε να μας συγχωρείτε τα πάντα, ακόμα και τον Σταύρο του Master Chef.