Η Μαίρη Πόππινς Επέστρεψε, Αλλά Δεν Ήμουν Μέσα.

Η νέα Μαίρη Πόππινς έχει τα πάντα, εκτός από ωραία τραγούδια.

Και αφού δεν έχει ωραία τραγούδια, ή τουλάχιστον καλύτερα από τα τραγούδια της πρώτης ταινίας, δεν καταλαβαίνω γιατί μπήκαν στον κόπο και γύρισαν το σήκουελ. Ένα σήκουελ που είναι ομολογουμένως προσεγμένο από την κορφή μέχρι τα νύχια, ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια, αλλά όχι στα τραγούδια. Τα τραγούδια που γράφτηκαν για να θυμίζουν τα αυθεντικά, αυτά της δεκαετίας του ’60, μα αποτυγχάνουν, σαν τις τακτικές που ακολουθούνταν κατά κόρον στις εποχές κορεσμού της ελληνικής δισκογραφίας, όπου κάθε δεύτερος δίσκος καλλιτέχνη περιείχε και ένα σουξέ που θύμιζε το προηγούμενό του, έτσι, για να δώσει ώθηση στις πωλήσεις του νέου άλμπουμ.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν συγκινήθηκα κατά τη διάρκεια της θέασης. Και μια και δυο και τρεις φορές. Σε ανύποπτο χρόνο, και όχι μόνο εκεί που ήταν σχεδιασμένο να συγκινηθούμε. Δεν μπορώ να πω ότι δεν βρήκα έξυπνη την ιστορία και τους τρόπους που σκαρφίστηκαν να περάσουν διάφορα επιμορφωτικά μηνύματα στα παιδιά. Δεν μπορώ να πω ότι δεν χάρηκα τις εκπλήξεις με τους ρόλους της Μέριλ Στριπ, του Ντικ Βαν Ντάικ και της Άντζελας Λάνσμπουρι. Δεν μπορώ να πω ότι δεν απόλαυσα τα εξαιρετικής τεχνολογίας γραφικά κινουμένων σχεδίων. Αλλά χωρίς ωραία τραγούδια πώς να φτάσεις σε οργασμό; Υπάρχει περίπτωση να ακούσεις το let’s go fly a kite και να μην ανατριχιάσεις; Εδώ δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο με κανένα άσμα.

Επιπλέον, και σημαντικότερο. Ζούμε σε εποχές που η μαγεία τετέλεσται. Πέθανε και εξατμίστηκε από κάθε πτυχή της ζωής μας. Θα σου εξηγήσω: Εγώ ακόμα όταν βλέπω την πρώτη ταινία αναγνωρίζω τις δυσκολίες στο γύρισμά της και γοητεύομαι από την προσπάθεια του στούντιο να παραδώσει στο κοινό μία ταινία «μαγική». Ακόμα διερωτώμαι πώς κατάφερε και έβγαλε η Τζούλι Άντριους ολόκληρο καλόγηρο από τη τσάντα της. Ακόμα διερωτώμαι πώς πέταξαν τα έπιπλα στο A Spoonful Of Sugar και μπήκαν στη θέση τους. Ακόμα αναρωτιέμαι πώς έγινε μίξη εικόνας στις ιπποδρομίες με το καρουζέλ και πώς επεξεργάστηκαν τω καιρώ εκείνο την εικόνα ώστε να συγχρονίζεται με το καρτούν.

Εδώ δεν αναρωτιέμαι τίποτα. Ξέρω το είδος της τεχνογνωσίας που εφαρμόστηκε. Έχω δει εκατοντάδες σύγχρονες ταινίες στις οποίες η ψηφιακή τεχνολογία έκλεψε την παράσταση. Αυτή δεν είναι μία καινούρια. Είναι άλλη μία. Επομένως, το κλου της ταινίας έπρεπε να ήταν αλλού και όχι στα εφέ. Δεν με εκπλήσσει πια να βλέπω ανθρώπους να πετάνε, γιατί ξέρω ότι δεν κρεμάστηκαν από σκοινιά όπως έκαναν το ’60. Δεν με εκπλήσσει τίποτα που έγινε κατόπιν επεξεργασίας υπολογιστή. Εδώ υπάρχουν ταινίες που γίνονται ολόκληρες αποκλειστικά από υπολογιστές, θα γοητευτώ από τη Μαίρη Πόππινς που «πετά» στο μπλου σκριν;

Να ξέρετε, πλησιάζουμε ακάθεκτοι στο τέλος του κόσμου. Και το αντιλαμβάνομαι όταν βλέπω τέτοιες ταινίες. Δεν με ενθουσιάζουν. Και δεν έχει να κάνει με το ότι μεγάλωσα. Έχει να κάνει με το ότι έχω ξεπεράσει αυτόν τον κόσμο. Και ο παλιός, ο πιο αγνός και πιο σαγηνευτικός πέθανε χωρίς να μας πάρει μαζί του. Μείναμε εδώ και υποφέρουμε.   

Οι καλύτερες μου σκηνές ήταν το χορευτικό με τους «φανοκόρους» (καινούρια λέξη αυτή), που έπρεπε να θυμίζει κάτι από step in time, αλλά δυστυχώς τους βγήκε υποδεέστερο. Μια φορά, στο τέλος θέλεις να χειροκροτήσεις σαν να βλέπεις ζωντανό θέαμα στο west end του Λονδίνου.  Επίσης, η σκηνή στο θέατρο όπου σου μαθαίνουν να εκτιμάς τα βιβλία από το περιεχόμενο τους και όχι από το εξώφυλλο εν είδει θεάματος βαριετέ. Και τέλος, η σκηνή με το μπάνιο. Όχι επειδή ήταν μόνο υπερθεαματική, αλλά επειδή πήρα ιδέες για το πώς να κάνω το μπάνιο του Αλεξάκου μου πιο ευχάριστο από δω και μπρος. Τα τραγούδια, χάλια. Το είπαμε. 

Να πάτε να τη δείτε την ταινία, εννοείται.