Ο Τυχερός Στρατιώτης

Σήμερα πήγα και είδα μία υπέροχη θεατρική παράσταση στην Κεντρική Σκηνή του ΘΟΚ, τον «Τυχερό Στρατιώτη». Αν δεν έχετε ήδη πάει κλείστε αυτή τη στιγμή. Είναι ό,τι πιο ωραίο είδα σε παράσταση τον τελευταίο χρόνο, ειδικά από τον ΘΟΚ. Θεωρείται παιδική παράσταση, πάνε τα σχολεία και τη βλέπουν τα πρωινά των καθημερινών, αλλά εγώ δεν τη θεωρώ παιδική. Θεωρώ απλώς ότι δύνανται να την παρακολουθήσουν και παιδιά. Κατά τα άλλα αυτό το αριστούργημα μόνο σε ενήλικες δυνατόν να απευθύνεται. Μόνο ο ενήλικας μπορεί να εκτιμήσει την ιδιοφυΐα που το χαρακτηρίζει. Δεν θα σου πω τίποτε άλλο, πηγαίνετε απλά να τη δείτε. Ει δυνατόν χωρίς παιδιά.

Μα ήθελα να τα πνίξω, σήμερα, αγαπητοί μου. Χάθηκα μέσα στη σκηνοθεσία, ταξίδεψα με τη μουσική, συγκινήθηκα. Και είχα και από κάτω δέκα μαλακισμένα να απαντούν στους ηθοποιούς και να τους λένε αρλούμπες. Οι ηθοποιοί το απολάμβαναν βέβαια. Θεωρούν αυτή τη διαδραστικότητα διαπαιδαγωγική και ένδειξη επιτυχίας. Και μάλλον είναι. Εγώ δεν είμαι ειδικός. Αλλά ναι, αν κάτι με ξενέρωσε σήμερα στο θέατρο ήταν η παρουσία παιδιών που έπαιζαν με το κινητό τους, που δεν μπορούσαν να κάτσουν ακίνητα στην καρέκλα, που άλλαξαν εκατό φορές θέση με τους γονείς τους ώσπου να καταλήξουν στο πού βλέπουν καλύτερα, που σχολίαζαν τα δρώμενα, που διέκοπταν. Ένα δράμα! Ακόμη κι έτσι, όμως, εγώ κατάφερα και «ολοκλήρωσα» με το θέαμα.

Κατέληξα ότι τα πιο ωραία πράγματα στον κόσμο είναι φτιαγμένα για παιδιά που όμως δεν μπορούν να τα εκτιμήσουν ούτε κατά διάνοια. Θυμάμαι ότι το 2015 όταν επιτέλους επισκέφτηκα τη Ντίσνεϊλαντ στο Ορλάντο, το μόνο που με χάλασε πέρα από την υγρασία της Φλόριντα ήταν η παρουσία παιδιών. Παιδιά που δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσουν το τεχνολογικό θαύμα του πάρκου, που δεν μπορούσαν να δουν πέραν του προφανούς, δηλαδή ενός τύπου ντυμένου Μίκυ Μάους. Εγώ είμαι ικανός να παρατηρώ για μία ώρα το κάστρο, φερ’ ειπείν, και να κοιτάζω τα ψηφιδωτά, να μελετώ τα γλυπτά που το διακοσμούν, όλες τις λεπτομέρειες. Να το φωτογραφίζω από την ανατολική πλευρά, μετά από τη δυτική. Ε, τα παιδιά βλέπουν απλά το κάστρο της Σταχτοπούτας. Εγώ βλέπω κάτι άλλο. Και δεν μπορώ εκεί που θέλω να το χαρώ να πετάγονται μες τα πόδια μου.

Μην σου πω τι γίνεται με τα παιχνίδια του Αλέξη. Εννοείται ότι τα ακριβά και σπάνια παιχνίδια ούτε καν του τα εμφανίζω. Τα κρατάω για μένα. Ο Αλέξης θα παίξει μαζί τους πέντε λεπτά και μετά, αν δεν τα σπάσει, θα τα πετάξει. Τα συλλεκτικά στρουμφάκια μου ούτε καν γνωρίζει πως υφίστανται. Τα έχω στη σοφίτα κλειδωμένα ώσπου να τα βάλω σε βιτρίνα. Τα συλλεκτικά του Ντίσνεϊ επίσης. Μια φορά έκαμα το λάθος και τον άφησα να παίξει με κάτι ακριβά παιχνίδια της σειράς του Toy Story και έκτοτε ακόμα ψάχνω τα κομμάτια τους κάτω από τον καναπέ. Το πρώτο πράγμα που κάνω μόλις πάω στο εξωτερικό είναι να χαθώ μέσα στα παιχνιδάδικα. Νομίζω αγοράζω περισσότερα παιχνίδια παρά ρούχα και παπούτσια, ως ενήλικας. Για μένα, εννοώ. Κι όμως, στο τέλος καταλήγουν όλα στα χέρια παιδιών. Που ούτε στο 1% δεν μπορούν να εκτιμήσουν την αξία τους.

Τέλος πάντων, αυτό το κείμενο υποτίθεται γράφεται για να σας πει ότι ο «Τυχερός Στρατιώτης» είναι μία υπέροχη παράσταση. Θα παίζεται μέχρι τον Απρίλιο αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να το καθυστερείτε. Να πάτε!

Κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες.