Τα Βιβλία & Μουσικές Του 2018

Μια που συζητάμε για βιβλιοθήκες και τα συναφή, νομίζω είναι η κατάλληλη στιγμή να κλείσω το κεφάλαιο «βιβλία και Μουσικές 2018».

Όπως θυμάστε, όσοι θυμάστε, είχα πει ότι έβαλα στόχο να διαβάζω δώδεκα βιβλία κάθε χρόνο. Ένα κάθε μήνα. Φέτος κατέκτησα τον στόχο, μάλιστα διάβασα δύο περισσότερα, ξεπερνώντας εαυτόν. Διάβασα και δυο-τρία θεατρικά, εν τω μεταξύ, τα οποία δεν συμπεριέλαβα στη λίστα. Το να έχεις μωρό δυο χρονών βοηθά στην ανάγνωση. Κάθεσαι που κάθεσαι σπίτι και τον προσέχεις, τουλάχιστον ανοίγεις κάνα βιβλίο. Η λίστα για το 2018, λοιπόν, περιείχε τα εξής:

Κι ας ανακοινώσουμε τώρα το καλύτερο. Τύμπανα παρακαλώ:

Τα βιβλία της Ροζίτας Σώκου.

Μην γελάς, σοβαρολογώ.

Τη Ροζίτα Σώκου την έμαθα από τον μπαμπά μου, ο οποίος όποτε την πετύχαινε στην τηλεόραση μου έλεγε την ίδια πάντα ιστορία περί «Να, η Ευκαιρία». Οι σημερινοί πιο πολύ τη γνωρίζουμε από τις απολαυστικές επιθέσεις από τηλεοράσεως προς τη Μελίνα Μερκούρη. Ε, όλα αυτά, και πολύ, πολύ περισσότερα τα διαβάζεις στα δυο βιβλία της που εξιστορούν τη ζωή της σε συνδυασμό με όλα τα κινηματογραφικά φεστιβάλ που επισκέφτηκε ως κριτικός και δημοσιογράφος. Η γραφή της είναι υπέροχη, σαν να ακούς τη γιαγιά σου να σου λέει ιστορίες από εποχές που δεν έζησες, ενώ ο σαρκασμός της, η ωμότητά της και ο κυνισμός της, την καθιστούν μοναδική.

Μετά που κάθισα και διάβασα και τα δύο βιβλία, τετρακοσίων και βάλε σελίδων το καθένα, αποφάσισα να την ψάξω στο Youtube πιο επιστάμενα. Πέτυχα πολλές εκπομπές στις οποίες είχε παραστεί ως καλεσμένη, ειδικά τη δεκαετία του ’90 που ήταν πιο ακμαία και προς έκπληξή μου διαπίστωσα ότι τις ίδιες ιστορίες εξιστορούσε κι εκεί, πολλές φορές με τα ίδια ακριβώς λόγια. Αν, δηλαδή, καθόμουν και έβλεπα μόνο τα βίντεα, τα ίδια θα μάθαινα και θα γλίτωνα την ανάγνωση οχτακοσίων σελίδων. Όπως και να ‘χει, εγώ την αγάπησα μετά από αυτά τα δυο βιβλία.

Ανάμεσα στα βίντεα, ανακάλυψα και το εξής συλλεκτικό από την πάλαι ποτέ ΕΡΤ: Μία εκπομπή με τη Ροζίτα να σχολιάζει τα soundtracks των ταινιών του 40, του 50 και του 60. Μα, τι γοητευτικός λόγος αρθρωνόταν από τηλεοράσεως εκείνες τις εποχές! Όλα πιο αθώα και πιο λόγια.

Τώρα διαβάζω ένα βιβλίο του Πάνου Σόμπολου, σχετικό με τους εγκληματίες που συγκλόνισαν την Ελλάδα και μένω άναυδος από τα τέρατα που απασχόλησαν την κοινή γνώμη κατά καιρούς, ειδικά τη δεκαετία του ’70 που η τεχνολογία δεν ήταν τόσο εξελιγμένη και ήταν όλα πιο εύκολα να καταστρωθούν. Όμως γι’ αυτό το βιβλίο θα σας μιλήσω αφότου το τελειώσω. Ήδη δεν το μετρώ για βιβλίο του 2018, θα πάει για το «ράφι» του '19.

Στα μουσικά δρώμενα, τώρα, η χρονιά ήταν πενιχρή. Από τις χειρότερες της δεκαετίας που διανύουμε. Δεν βγήκε ένα τραγούδι της προκοπής, δυστυχώς. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι μέσα στα 25 τραγούδια που παίχτηκαν περισσότερο από το ipod του αυτοκινήτου, αρκετά αφορούν σε ρημέηκς επιτυχιών της δεκαετίας του ’80 και ’90. Το Fuego χτύπησε τα ρέστα του θέλοντας και μη. Ζήσαμε εποχές να βλέπω τη Φουρέιρα ως «την τραγουδίστρια της χρονιάς μου». Πού να πάω να πεθάνω;

Και του χρόνου, κύριοι.