Το Τελευταίο Του Έτους

Σόρρυ που θα σας το χαλάσω αλλά για μένα το 2016 ήταν υπέροχο έτος. Νιώθω άβολα όταν βρίσκομαι σε παρέες όπου όλοι εύχονται να πάει στα τσακίδια, ενώ εγώ εύχομαι να ‘ταν κι άλλο, αλλά ένα έχω να σας πω: και το 2017 σκατά να είναι. Γενικότερα όλα σκατά θα είναι από εδώ και πέρα. Ο κόσμος πάει κατά διαόλου, ο πλανήτης καταστρέφεται, ο άνθρωπος έχει αλλάξει και σαν βιολογικό ον αλλά κυρίως σαν κοινωνιολογικό ον, οπότε αν περιμένετε ότι θα φτιάξουν τα πράγματα από μόνα τους και ότι θα ζήσετε κατιτίς παραπάνω φέτος, λανθάνετε.

Τις χρονιές εμείς τις κάνουμε ωραίες. Δεν γίνονται από μόνες τους. Γι αυτό θέστε στόχους και συγκεντρωθείτε σ’ αυτούς. Μην το χλευάζετε, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Στόχος, συγκέντρωση, επιτυχία. Προσωπικά έτσι πορεύομαι. Γκρινιάζω βέβαια, γιατί είμαι φύσει τράβα με κι ας κλαίω, αλλά κάθε Δεκέμβρη κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι «τι υπέροχη χρονιά ήταν και η φετινή;»

Το 2016 αφιερώθηκε στη γέννα. Από τον Ιανουάριο που άρχισαν οι εντατικές προσπάθειες σύλληψης μέχρι τον τοκετό τον περασμένο Νοέμβριο δεν μπορούσαμε να συγκεντρωθούμε σε περαιτέρω δημιουργικές ασχολίες. Κι όμως, και το θέατρό μας καταφέραμε κι ανεβάσαμε, και τον πούλο πήραμε στα βραβεία του ΘΟΚ, και τα βιβλία μου απόλαυσα, και τις μουσικές μου άκουσα, και τα τηλεοπτικά μου προγράμματα είδα, και τη μετακόμιση στο καινούριο σπίτι φέραμε εις πέρας, και τα οικονομικά μου συγύρισα όσο γινότανε με έλεγχο εξόδων και πειθαρχία στη τσέπη. Μια χαρά και δυο τρομάρες, και δόξα τω Θεώ να λέμε.

Ταξίδια δεν έκανα φέτος, πήγα μόνο στα Χανιά για λίγες μέρες για τον γάμο της αδελφής μου, αλλά δεν γινότανε να ρισκάρω με έγκυο γυναίκα να τρέχω από δω και από κει όπως τα τελευταία πέντε χρόνια. Δεν μπορώ να αγχώνομαι να βρω γυναικολόγο στα ξένα αν τυχόν συμβεί κάτι. Κάτσαμε στα βραστά μας όλο το καλοκαίρι και φάγαμε τον Πρωταρά στη μάπα σαν να είχαμε 1990. Που και το 1990 μια χαρά χρονιά ήταν, είχε κερδίσει ο Τότο Κουτούνιο.

Για το 2017 δυο στόχους έχω. Πρώτον, να πειστώ να πάω να κάνω μια επέμβαση στο μάτι, να αφαιρέσω ένα κριθαράκι που έβγαλα στο δεξί βλέφαρο και το οποίο μου θυμίζει ότι έχω πάρει την κάτω βόλτα. Προϋποθέτει ένεση μέσα στο μάτι κι όλο το αναβάλλω γιατί φοβάμαι, κι ας είναι εγχείριση ρουτίνας. Δεύτερον, να πάω σε τράπεζα και να ζητήσω δάνειο ανακαίνισης. Αυτό κι αν θα με πεθάνει φέτος. Γιατί εγώ με τους αριθμούς τσακωθήκαμε, τις τράπεζες τις αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι και επειδή δεν αντέχω τη διαδικασία του ψάξε βρες πλακάκια, έπιπλα, κουζίνες, μπάνια, χερούλια, μπογιές, μάστρους κτλ. Προτιμώ να πεθάνω. Προτιμώ να πεθάνω παρά να συνεννοηθώ με μάστρο!

Είμαι άξιος να ζήσω σ’ ένα σπίτι άδειο για το υπόλοιπο της ζωής μου παρά να κάτσω να σχεδιάσω οικονομικό πλάνο και να μπω στη διαδικασία ανακαίνισης που θα μου φάει τα σωθικά για τα επόμενα δυο χρόνια. Δυο χρόνια στα οποία δεν γνωρίζουμε τι θα απογίνει με το κυπριακό πρόβλημα, αν θα λυθεί, πώς θα λυθεί, αν θα μεταναστεύσουμε, αν θα φύγουμε να μην σας βλέπουμε, αν θα γίνει η Κύπρος μια συγκαλυμμένη Τουρκία (που της αξίζει εδώ που τα λέμε με τόσο γυφταριό που κυκλοφορεί ελεύθερο), αν θα πάρω τον γιο μου να τον μεγαλώσω κάπου στη γαλλική εξοχή και να τον κάνω πρέσβη καθώς του αξίζει, με πολλά κομμάντ αλεβού, και κομμάντ σαβά μπιαν.

Πολλά τα άγχη για το 2017. Και επειδή δεν θα ξέρω πώς να τα διαχειριστώ, το πολύ, πολύ να ξαναρχίσω πρόβες για κανά καινούριο θέατρο. Τι θα πει «τώρα έχεις και γιο;» Θα τον βάλω να παίζει μαζί μου. Όχι, οκ, αστειεύομαι. Στόχος – πειθαρχία – επιτυχία! Το τρίπτυχο του κέρδους!

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι όλες οι χρονιές που έζησα που έληγαν σε -7 ήταν γουρλίδικες. 1987, 1997, 2007, ήταν όλες μία και μία. Επομένως, έχω πολλά να προσδοκώ από το 2017.

Καλόν νέον έτος να έχετε. Κι αν δεν το έχετε, φτιάξτε το. Δεν θέλει και πολύ. Λίγη φαντασία και λίγη απάθεια χρειάζονται, και όλα λύνονται.

Τα λέμε!