Χριστούγεννα Στην Πόλη

Κάθε χρόνο πέφτουμε στην ίδια παγίδα.

Πάμε βόλτα στη Λήδρας τις μέρες των Χριστουγέννων. Εντάξει, ακόμα 12 Δεκεμβρίου έχουμε, αλλά ξέρεις τώρα… με το που φεύγει ο Νιόβρης μυρίζει, τάχα μου, Χριστούγεννα. Πήραμε που λες το μωράκι μας παραμάσχαλα και είπαμε να του δείξουμε σε τι χώρα γεννήθηκε μπας και σοφιστεί και ξενιτευτεί νωρίς και σωθεί μια ώρα αρχύτερα.

Μα, τι χάλι! Τι χάλι! Τι παρακμή! Καθίσαμε ένα εικοσάλεπτο να φάμε ένα πιάτο ρημαδομακαρόνια στο πλημμυρισμένο από μύγες ιταλικό, και μας διέκοψαν τουλάχιστον 20 φορές για να μας πουν τα κάλαντα. Μας είπαν τα κάλαντα τρία τσιγγανάκια εξ Αθηνών ορμώμενα, μία κυρία περί των 65 ετών χωρίς δόντια, ένας κουτσός με πατερίτσες, ένας που έτρεμε το κεφάλι του, ένας μάγκας με ράδιο στους ώμους (πόσο 90ς!), ένας κουφός που αράδιασε στο τραπέζι μας χωρίς την άδειά μας 5-6 παιχνίδια που αναβόσβηναν χρώματα και έπαιζαν μουσική, αντιλαμβάνεσαι ότι πιρουνιά δεν καταφέραμε να απολαύσουμε. Και κάθε φορά που πλησίαζε κάποιος εξ αυτών εμείς έπρεπε να μαζεύουμε πορτοφόλια, κινητά και μωρό μην τυχόν και μας τα ξαφρίσουν ή τον απαγάγουν και του κλέψουν κάνα νεφρό… Άσε!

Δεν είναι χώρα της Ευρώπης αυτή.

Ή μάλλον είναι χώρα της Ευρώπης, από την οποία κληρονομήσαμε όλα τα κακά της και ουδέν πλεονέκτημά της. Μόνο εμείς μπορούσαμε να μπούμε στην ΕΕ και να θυμίζουμε βαγόνι του συρμού της Αθήνας τέτοιες γιορτινές μέρες. Αντί να περπατούμε και να απολαμβάνουμε την ατμόσφαιρα, περπατούμε και αναρωτιόμαστε πόσες αρρώστιες θα κολλήσουμε ώσπου να φτάσουμε στο τέρμα του πεζόδρομου.

Θυμάστε τη δεκαετία του ’80 που η αγαπημένη μας Εύη Παπαμιχαήλ στο «Ματιές στον Κόσμο» μας έλεγε «ας δούμε τώρα λίγα πλάνα από τους χριστουγεννιάτικα στολισμένους δρόμους στην Ευρώπη» και βλέπαμε ρεπορτάζ από την Oxford Street και τη Champes Elysees και λέγαμε «αχ, πότε θα μπούμε στην Ευρώπη να γίνουμε κι εμείς έτσι;» Βλέπαμε τα λαμπάκια, τις βιτρίνες και νομίζαμε ότι οι ευρωπαίοι έρχονται από άλλον πλανήτη. Νομίζαμε θα μπούμε στην ΕΕ και θα πλακώσουν οι Ιταλοί, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι να μας κάνουν ανθρώπους κι εμάς μια μέρα. Πού να ξέραμε ότι τελικά όχι μόνο δεν θα πατούσε το πόδι του κανένας πέραν κάποιων Άγγλων συνταξιούχων για να ψοφήσουν στον ήλιο, αλλά φύγανε και οι πέντε-έξι Κύπριοι που αξίζανε, δυστυχώς.

Μα γιατί νομίζαμε θα γινόμασταν το κέντρο των πάντων, δεν έχω καταλάβει ακόμα. Παιδικές ονειρώξεις, μάνα μου! Ήρθανε οι ανατολικοευρωπαίοι, βέβαια, δεν έχω παράπονο. Κοντεύω να μάθω να μιλώ απταίστως τα βουλγάρικα και τα ρουμάνικα από τις συναναστροφές μου με τις πωλήτριες στους φούρνους και τα καφέ. Ντόμπερ ντεν! Κακβό πράβις; Φσίτσκο ε πρεκράσνο!

Έτσι που λες, η φαντασίωση μου, ήτοι μια Γαλλίδα Εύη Παπαμιχαήλ να ανακοινώνει στους Γάλλους «ας ενωθούμε δορυφορικά με τη Λευκωσία να απολαύσουμε τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο της οδού Λήδρας» αναβάλλεται διά παντός. Εκτός κι αν το σημερινό που έζησα τους καταπλήξει ως freak show. Πού ξέρεις; Μπορεί…

Έρχονται και Δημοτικές Εκλογές. Πραγματικά θέλω να ρωτήσω τον Γιωρκάτζη και τον Σταυρινίδη. Όταν περπατάτε στη Λευκωσία απολαμβάνετε την αύρα της; Ανοίγετε τα πνευμόνια σας και εισπνέετε τον αέρα της ή σούζετε σαν εμένα τα χέρια σας να διώξετε τις μύγες και να καθαρίσετε τον αέρα να ξεβρομίσει; Είστε ευχαριστημένοι με την αισθητική της; Ας πούμε, αν έρθει κάποιος φίλος σας από το εξωτερικό έχετε κάπου να τον πάτε ν ‘ανοίξει το μάτι του ή διερωτάστε σαν εμένα πώς να σώσετε την κατάσταση;

Ξέρεις πότε ήταν ωραία η Λήδρας; Πριν ανοίξει. Τη δεκαετία του ’90, που ήταν ανύπαρκτη και όλη την αίγλη την είχε η Μακαρίου. Ωωωω τι τόλμησα και είπα! «Προτιμά να ήταν υπανάπνιχτη η παλιά πόλη, παρά τώρα που βγάζει το ψωμί του ο τίμιος λαός!» Φυσικά και προτιμώ. Σας είδαμε και τώρα που την «αναπτύξατε» πώς την κάνατε! Θυμάμαι όταν ήμουν μωρό τι χαρά κάναμε που περπατούσαμε στη Μακαρίου και δεν ξέραμε πού να πρωτομπούμε! Το City Plaza έσφυζε από ζωή, ουρές έξω από το Jumbo στον τελευταίο όροφο! Μέχρι να διανύσουμε τη διαδρομή Woolworth – Capital Center χρειαζόμασταν μία ώρα από την πολυκοσμία. Όλο το σχολείο συναντούσαμε εκεί πέρα. Και δώστου χαιρετούρες, και δώστου χαρές. Η Λήδρας τι προσέφερε με τη δήθεν ανάπτυξή της; Πέραν του ότι έγινε trend η βρομιά, οι κόκκινες γραμμές με μπογιά στο πλακόστρωτο και δυο τρία μπαρ μες τη δηθενιά, τι άλλο μας έδωσε; Το ότι έγινε «σημείο συνάντησης πολιτισμών;» Σιγά την Ουνέσκο!

Αχ, Θεέ μου, κατάργησε τα Χριστούγεννα και δώστους ραμαζάνι. Μόνο αυτό τους αξίζει.

«Σκάσε Αντίχριστε, θα τελειώσει η πλατεία τον Απρίλιο και θα νιώσεις Ευρωπαίος!»

Δεν την θέλουμε την πλατεία, κύριος. Ξενερώσαμε. Απ’ τη μύτη μας τη βγάλατε. Ένα δώρο έχει αξία όταν έρθει στην ώρα του. Όπως τη δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη που απονέμεται δέκα χρόνια μετά, δεν είναι δικαιοσύνη. Και πλατεία που παραδίδεται 150 χρόνια μετά και μάλιστα πλατεία που σχεδιαστικά δεν έπεισε ιδιαίτερα κανέναν, δεν είναι πλατεία. Αν μπορούσα θα έμπαινα με μπουλντόζα μέσα να την κατεδαφίσω την ώρα που θα κόβουν την κορδέλα. Μας σκάσατε για μια πλατεία που τάχα μου θα τελείωνε το 2012! Το γιοφύρι της Άρτας πιο γρήγορα θα τελείωνε και θα τρωγε και τον πρωτομάστορα. Όχι σαν εμάς που τον έχουμε έξω να γυρίζει με το κούτελο ψηλά.

Για να μην μιλήσω για τα πεζοδρόμια. Που από τότε που έγινα μπαμπάς και σπρώχνω καρότσι με μωρό, νιώθω ότι τον υποβάλλω σε κινέζικα βασανιστήρια. Κάθε ένα μέτρο που διανύω πέφτω σε λακούβα ή απλά τελειώνει το πεζοδρόμιο και αναγκάζομαι και το ρίχνω στον κύριο δρόμο. Τι να πουν και οι ανάπηροι, θα μου πεις. Ε, τι να πουν.

Αυτή η χώρα μόνο στους Τούρκους αξίζει. Και στους τουρκόφιλους/σπορους. Οι υπόλοιποι έπρεπε να είχαμε φύγει προ πολλού.