Τριάντα Έξι

Παναγία μου, έγινα τριάντα έξι χρονών σήμερα!

Φέτος πήρα δώρο γενεθλίων και δώρο για μια ολόκληρη ζωή. Δεν έχω παράπονο.

Ο γιος μου κάνει τα τριάντα έξι να ισοδυναμούν με την αιωνιότητα. Πέραν του ότι αισθάνομαι ότι μέσω εκείνου πέρασα τα γονίδια μου στην επόμενη γενιά (ο ίδιος δεν ξέρω αν θα χαρεί που θα το μάθει, αλλά ισχύει), νιώθω ότι ολοκληρώθηκα σε τόσο μεγάλο βαθμό που πλέον τίποτα για μένα δεν μετρά. Δεν έχω ηλικία, είμαι το μηδέν και το άπειρο. Ο γιος μού άλλαξε τον αδόξαστο.

Απ’ τη μέρα που γεννήθηκε δεν με νοιάζει αν ο Χ, Ψ μου έκοψε την καλημέρα, γιατί στο τέλος της ημέρας, αγκαλιάζω τον γιο μου.

Δεν με νοιάζει αν με νευριάσανε στη δουλειά, γιατί μόλις σχολάσω τρέχω σαν τρελός να πάω σπίτι και να αγκαλιάσω τον γιο μου.

Δεν με νοιάζει αν δεν έχω λεφτά για διακοπές όπως άλλες χρονιές. Στο τέλος της ημέρας θα αγκαλιάσω τον γιο μου.

Δεν με νοιάζει αν έχω να δω τους φίλους μου μήνες. Δεν με νοιάζει αν δεν κανονίστηκε η παρέα για κρασί.

Δεν με νοιάζει που τα σόγια μου πρήζουν τ’ αρχίδια. Στο τέλος της μέρας έχω τον γιο μου.

Αυτός ο μπόμπιρας δεν είναι απλά άνθρωπος. Είναι ένα φάρμακο, είναι η Δευτέρα παρουσία. Και όλα να χαθούν στον κόσμο, το μόνο που με νοιάζει είναι που κατάφερα και τον έκανα. Μόνο υγεία θέλω πια, να μπορώ να τον χαίρομαι. Αλλά και υγεία να μην μπορώ να έχω, σημασία έχει ότι πρόλαβα και τον αγκάλιασα.

Με έσωσε από τεράστια καταθλιψάρα ο κύριος μπόμπιρας.

Τα τελευταία χρόνια τίποτα δεν μου έκανε εντύπωση. Είχα βαρεθεί τα πάντα. Δεν είχε ουσιαστικό νόημα τίποτα από όσα έκανα. Μάθαινα Ισπανικά… Για ποιον και γιατί; Σάμπως και θα είχα ποτέ τα κότσια να πάω να ζήσω στην Ισπανία; Μπα…! Έπαιζα και παίζω θέατρο. Για ποιον; Έπαιξα μια, έπαιξα δυο, έπαιξα τρεις, έπαιξα δεκατρείς. Μετά από κάποια παράσταση ούτε αυτό έχει σημασία. Πήγαινα ταξίδια. Όταν ήμασταν στη Φλόριντα και επισκεφτήκαμε τη Ντίσνεϊλαντ με τη Μπρέντα, συνειδητοποίησα ότι κανένα ταξίδι δεν έχει σημασία αν δεν μπορείς να το μοιραστείς με τα παιδιά σου. Τι γύρευα εγώ εκεί χωρίς το μωρό μου; Εντάξει η Ντίσνεϊλαντ είναι συγκεκριμένο παράδειγμα. Πες μου εσύ πόσες φορές ακόμα να πάω στην Αθήνα; Πόσες φορές να πάω Παρίσι, Ρώμη, Λονδίνο; Τι να τα κάνεις όλα αυτά αν δεν μπορείς να έχεις δίπλα σου το πιτσιρίκι σου να του εξηγείς ποιος έκτισε τα προπύλαια, τι ήταν το Κολοσσαίο, ποια ήταν η Πιάφ και να παίρνεις ζωή από τις ερωτήσεις τους, να συναρπάζεσαι με τον ενθουσιασμό τους, τις ατάκες τους…

Είμαι τρομερά ευτυχισμένος και χαρούμενος και τίποτα πλέον δεν μου το χαλά!