Στα Χανιά

Τις τελευταίες τρεις μέρες ήμουν διακοπές στα Χανιά για τον γάμο της αδελφής μου και τη βάφτιση της κόρης της.

Παρόλο που το πάρε-δώσε με τα Χανιά ήταν συχνό τα τελευταία 15 χρόνια στην οικογένειά μου, εντούτοις ήταν η πρώτη φορά που εγώ τα επισκέφτηκα. Κι αυτό γιατί όλοι πάντα σχολίαζαν ότι μοιάζουν πολύ με την Κύπρο. Γιατί να επισκεφτώ έναν τόπο που μου θυμίζει την Κύπρο; Δεινοπαθώ ήδη αρκετά εδώ, γιατί να πληρώσω για να δεινοπαθήσω κι αλλού; Ουδείς με πληροφόρησε ότι τα Χανιά είναι σαν την Κύπρο, στο πολύ καλύτερο.

Στο γνωστό λιμανάκι, εδώ, που θυμίζει έντονα αυτό της Κερύνειας μας. 

Μα, ενθουσιάστηκα και έχω να το λέω. Όταν η Κύπρος γίνει και επίσημα τουρκικό προτεκτοράτο εγώ θα μετακομίσω στα Χανιά. Δεν ξέρω τι δουλειά θα κάνω και πώς θα πορεύομαι, αλλά τρεις μέρες εκεί ήταν αρκετές για να νιώσω αρκετά οικεία και ταυτόχρονα να νοσταλγήσω την Κύπρο που γνώρισα προ 30ετίας.

Ναι, τα Χανιά έχουν όλα τα καλά: Ωραίο ιστορικό κέντρο, χωρίς όμως τις μύγες, τη βρόμα και τους ναργιλέδες της Λήδρας, υπέροχα, φτηνά εστιατόρια όπου ακόμα και η ντοματούλα μυρίζει διαφορετικά εξ αιτίας του κρητικού ελαιόλαδου, εξαιρετικά καθαρές και δροσερές παραλίες, τόσο που ξεχωρίζεις το ψάρι να κολυμπά στα είκοσι μέτρα βάθος, μα προ πάντων, μία ατμόσφαιρα χωρίς υγρασία! Τρεις νύχτες κοιμήθηκα με ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα και για κλιματιστικό ούτε λόγος. Αντιλαμβάνεσαι, καμία σχέση με τη Σαουδική, καμένη Κύπρο.

Έκανα και τις βουτιές μου. Η υποβρύχια κάμερα έβγαλε προ πολλού τα λεφτά της, αλλά στην Κρήτη την ξεπατίκωσα. 

Πάνω απ’ όλα όμως, στην Κρήτη συνάντησα αξιοζήλευτους ανθρώπους. Με ευγένεια, με μπέσα, με λεβεντιά, με περηφάνια καταγωγής. Κέρασμα από ‘δω, κέρασμα από ‘κει, δώστου ρακές, δώστου φρούτα, δώστου γλυκά. Να τους λες ότι είσαι Κύπριος και να σε ευχαριστούν που στηρίζεις την οικονομία τους. Να χαίρονται που σε βλέπουν, από τους ταξιτζήδες μέχρι την κοπέλα στη ρεσεψιόν. Καμία σχέση με το δικό μας το χωρκαθκιόν που ρέει άφθονο στο DNA μας. Για να καταλάβεις, καλέσαμε ταξί στην παραλία Λουτρακίου, ο ταξιτζής άργησε 15’ και όταν με το καλό έφτασε μας ρώτησε με τη γνωστή προφορά «τσι να κεράσω, π’ άργησα;!» Και να επιμένει και να το εννοεί.

Από χθες με θεωρώ κατά συνείδηση και Έλληνα της Κρήτης.

Πέρασα πάρα πολύ ωραία και δεν το περίμενα. Θα ξαναπάω με την πρώτη ευκαιρία.

Ο γάμος της αδελφής μου, από την άλλη, μού προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα.

Ομολογώ ότι ήταν η πρώτη φορά που ενοχλήθηκα που απουσίαζε ο πατέρας μου από οικογενειακή τελετή. Στον δικό μου γάμο δεν με πείραξε. Αλλά με την κόρη του είχε άλλη σχέση και στεναχωρήθηκα που δεν πρόλαβε να τη δει με το νυφικό. Στεναχωρήθηκα επιπλέον γιατί συνειδητοποίησα περαιτέρω πως η απουσία του έχει επιφέρει νέες δυναμικές, και νέες (αν)ισορροπίες στην οικογένεια που δεν νομίζω να αλλάξουν μέχρι να πεθάνουμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα πάντα ρεί και ουδέν μένει και ενός κακού μύρια έπονται. Έτσι ήταν και αυτός ο γάμος: προσγειωτικός ως προς τον δρόμο του καθενός μας.

Όσον αφορά τη βάφτιση, άλλο μπουρίνι και εκείνο… Να βλέπω το μωράκι να σφαδάζει, να κλωτσά και να αρνείται πεισματικά να μπει στη κολυμπήθρα και να μην μπορώ να αντιδράσω. Να μην μπορώ να το σώσω. Απλά ενοχλητικό. Είδα κι άλλα μωράκια να ταλαιπωρούνται μα όταν είναι «δικό σου», πειράζεσαι περισσότερο.

Στην εκκλησία με έβαλαν να σταθώ πίσω από τον παπά. Ε, πόση ώρα να βλέπω την πλάτη του, είπα να βγάλω μια φώτο να περάσει η ώρα. 

Αυτά τα ολίγα, που λέτε. Κι από τα Χανιά, πίσω στο Χάνι του Πάντζιαρου για το υπόλοιπο του καλοκαιριού.