Δέκα Χρόνια

Αυτό το μήνα και συγκεκριμένα στις 13 Ιουλίου κλείνω 10 χρόνια στο μπλόγγινγκ.

Δεν θα σου κάνω ιστορική αναδρομή γιατί αν βαριέσαι μία, εγώ βαριέμαι δέκα. Αλλά, θα σου γράψω για δυο τρία πράγματα τα οποία πεθυμώ και τα οποία δεν βρίσκω πια εδώ. Όταν λέω εδώ, εννοώ την «μπλογκόσφαιρα» (σιχαίνομαι τον όρο, αλλά έτσι την ξέρουμε οι περισσότεροι).

Μου λείπουν οι έξυπνες, αστείες και καθημερινές ιστορίες. Εγώ όταν ανακάλυψα την πλατφόρμα του μπλόγγερ ήμουν 26 χρονών, ασκούμενος δικηγόρος, κλειδωμένος μέσα σε ένα μουντό γραφείο και βαριόμουν τη ζωή μου. Τόσο πολύ βαριόμουν να φανταστείς, που είχα αρχίσει να γκουγκλάρω το όνομά μου για να δω τι αποτελέσματα θα μου εμφανίσει η μηχανή αναζήτησης. Προς έκπληξή μου εμφανίστηκε ένα σουηδικό μπλογκ με μια φωτογραφία μου και με κάτι σουηδικά σχόλια από κάτω, οπότε κατάλαβα πως επρόκειτο για κάποιου είδους ηλεκτρονικό ημερολόγιο στο οποίο μία πρώην αγαπημένη συμφοιτήτρια έγραφε για τις ωραίες στιγμές που είχαμε περάσει μαζί στην εστία, στο Λονδίνο.

Ψάχνοντας λίγο περισσότερο ανακάλυψα και μια χούφτα ελληνικά μπλογκς, τα οποία μου έφτιαξαν τη διάθεση. Υπήρχε ένας Πόντιος τότε, ο τρανός Γιωρίκας που έγραφε ιστορίες από το γραφείο στο οποίο δούλευε και υπήρχε και η Δρακούνα, η οποία έγραφε κυρίως για γάμους και ήταν απολαυστική (πριν το γυρίσει στον πολιτικό σχολιασμό και γίνει το ακριβώς αντίθετο).

Τέλος πάντων. Το θέμα μου είναι ότι κάποτε ο κόσμος έγραφε αστείες ιστορίες και εμείς γελούσαμε. Ήταν σαν να πίνουμε όλοι μαζί καφέ και μοιραζόμαστε τα νέα μας. Αυτό έπαψε να συμβαίνει. Για χίλιους δυο λόγους. Βαριέμαι να τους αναλύσω. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι μπαίνω online και δεν βρίσκω να διαβάσω τίποτε. Όπως και στο Facebook. Θυμάστε κάποιες αθώες εποχές που ο κόσμος πήγαινε κάπου και έσπευδε να το περιγράψει με ενθουσιασμό στο στάτους του, να παραθέσει φωτογραφίες και βίντεο και είχαμε υλικό να συζητάμε για 10 χρόνια; Ούτε αυτό συμβαίνει πλέον. Ο κόσμος κρύβεται. Φοβάται το κουτσομπολιό, βαριέται να ανοίγει συζήτηση με τα τρολς, τους haters, φοβάται την κατασκοπεία, την κακεντρέχεια, ενώ ταυτόχρονα μεγαλώνει σε ηλικία και δεν έχει και χρόνο να ασχοληθεί με όλα αυτά.

Μα, τα βλέπω κι από μένα. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Τα πιο ωραία κείμενα τα έγραφα όταν δεν μου καιγόταν καρφάκι για το ποιος με διαβάζει. Άντε τώρα να εκφραστείς ελεύθερα με συναδέλφους, φίλους, συγγενείς και λοιπούς καλοθελητές να σε περιμένουν στη γωνία. Μισό υπονοούμενο να γράψεις, θίγεται, ή μάλλον μυγιάζεται το σύμπαν. Επίσης, παρατήρησα και κάτι άλλο. Ο κόσμος λατρεύει το δράμα. Όταν γράφεις για τον πατέρα σου που πέθανε, για την καρδιά σου που σκίστηκε, για την γκόμενα που σε παράτησε, έχεις περισσότερες αναγνώσεις. Αν γράφεις κάτι σοβαρό ή αν μοιράζεσαι τη χαρά σου, χέστηκε η φοράδα στο αλώνι.

Μην ανησυχείς πάντως, εδώ θα είμαι και τα επόμενα δέκα χρόνια. Αυτό μπορώ να στο εγγυηθώ.