Βότκα Μολότωφ στην Παραλία

Είχα ένα πολύ όμορφο σαββατοκύριακο.

Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό πήγαμε με τη Μπρέντα, τα δυο μας, στον Πρωταρά χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς κανένα πλάνο και περάσαμε υπέροχα. Δεν κάναμε τίποτα για δυο μέρες, δεν βρεθήκαμε με κανέναν, δεν μιλήσαμε σε κανέναν και απολαύσαμε ο ένας τον άλλον σαν να ήταν η πρώτη χρονιά της σχέσης μας. Ηρεμία μυαλού στο μάξιμουμ. Έκανα τις βουτιές μου, έφαγα κι έσκασα (είμαι σε δίαιτα γενικά, αλλά τα σαββατοκύριακα τρώω σαν να μην προηγήθηκε ούτε μέρα λιτότητας), απόλαυσα ποτά σε μπαρ αγναντεύοντας και ρεμβάζοντας, κοιμήθηκα υπέροχα και αδειάλειπτα δεκάωρα, δόξα σοι ο Θεός!

Σ' αυτή τη φωτογραφία αποτυπώνεται σε όλο του το μεγαλείο το coolness του σαββατοκύριακου.

Μα, πώς το ξέχασα... Δεν ήσαν όλα ρόδινα. Τσακώθηκα με δυο ρωσικές αρκούδες χθες το απόγευμα στην παραλία και ολοκληρώθηκα. Πριν σου πω λεπτομέρειες, να ρωτήσω: Θορυβηθήκατε κι εσείς απ’ όλη αυτή τη μαζική κάθοδο Ρώσων τουριστών φέτος; Μόνο εγώ ένιωσα ότι άκουγα παντού και συνέχεια Ρωσικά; Σαν να ήμουν σε ξένη χώρα. Όχι μόνο στην παραλία αλλά και στα καταστήματα και στα εστιατόρια του παραλιακού. Όλες οι ταμπέλες γραμμένες είτε στα Αγγλικά, είτε στα Ρωσικά. Εμείς ούτε πως υπάρχουμε. Εντάξει, εννοείται πως είμαι απ’ αυτούς που αν πρέπει να διαλέξει μεταξύ εκτουρκισμού της Κύπρου ή ρωσοποίησης θα επιλέξω το δεύτερο. Αλλά όχι κι έτσι. Η χαρά της Μαρούσκας κατάντησε η παραλία!

Κολυμπούσα και πλατσούριζα, που λες, στα ρηχά της παραλίας όταν διέκρινα τη Μπρέντα από μακριά να μου γνέφει να σπεύσω στην ομπρέλα μας, όπου δυο Ρωσίδες Μπαμπούσκες (Μπαμπούσκες σε μέγεθος και όχι σε ηλικία) της μιλούσαν εις άπταιστα Ρωσικά. Αντιλαμβάνεσαι, συνεννόηση μηδέν, τί να προκάνω κι εγώ; Πάω εκεί με όση καλή διάθεση μπορούσα να επιδείξω στους συμμάχους και ερωτώ «Do you speak English?» - «No!» απαντά η μαντάμ απότομα, λες και της βρίσαμε τα Θεία. Εν συνεχεία και διά μέσου χειρονομιών κατάλαβα ότι ήθελε να μετακινήσουμε τα κρεβατάκια μας ώστε να μην είναι αρκετά κοντά στα δικά τους.

Έλα όμως που ο ήλιος είχε μετακινηθεί, και η σκιά της ομπρέλας μας χτυπούσε πιο κοντά στα δικά τους κρεβατάκια παρά στα δικά μας. Σκεφτήκαμε ότι, αφού δεν μπορούσαμε να μετακινήσουμε την ομπρέλα μας που ήταν καρφωμένη στην άμμο, θα έπρεπε να μετακινήσουμε τις ξαπλώστρες. Κι όμως, ενοχλήθηκαν τα απολειφάδια του Κομμουνισμού που θα ξαπλώναμε κοντά στο μισό μέτρο από τις αυτοκρατορικές μουτσούνες τους και έσπευσαν να το κάνουν εμφανές: «Τσιου-Τσιου!», «Τσιου-Τσιου» έκανε η Ρωσίδα μες τα μούτρα μου με την ανάλογη χειρονομία λες και προσπαθούσε να διώξει ψωριάρα γάτα.

«Τσιου-Τσιου σε μένα μωρή; Άμα σου μπήξω το τσιου-τσιούνι μου στον κώλο, θα σου πω εγώ, που θα μου πεις τσιου-τσιου. Έννοια σου όμως και τέτοια χάρη δε σου κάνω, εξώγαμο του Ρασπούτιν!»

Η Μπρέντα κοίταζε αμήχανη και αναρωτιόταν τι θα κάνουμε. «Ε, τι θα κάνουμε; Θα μετακινήσουμε τα κρεβατάκια μας εφόσον τους βρομούμε, αλλά θα δουν κι αυτές τι εστί κυπριακό γινάτι!» Απομακρύνω κακήν-κακώς τα κρεβατάκια να ικανοποιηθεί το αίτημά τους, αλλά ταυτόχρονα έκλεισα περήφανα και την ομπρέλα μας. Πράγμα που σήμαινε ότι έπαυαν και οι ίδιες να επωφελούνται από τη σκιά της.

«Κοίτα να δεις τις υποχόνδριες που παρά να μετακινήσουν τα κρεβατάκια τους δεξιότερα ώστε να σκιάζονται εξίσου, διευκολύνοντας κι εμάς, προτιμούν να κάθονται να καίγονται στους 45 βαθμούς κελσίου!» παρατήρησα.

«Ναι, αλλά αυτό δεν συμφέρει ούτε εμάς. Θα καούμε και εμείς μαζί τους!»

«Εκατό φορές να καούμε! Εγώ τη σκιά μου δεν τη χαρίζω του κατακτητή. Να καούν, να πάθουν δερματίτιδες, να ξαπετσιάσουν σαν τις οχιές, μα η ομπρέλα μόνο πάνω απ' το πτώμα μου θ' ανοίξει».

«Πάντως, μας κοιτάνε επίμονα… Κι αν πουν να μας μουντάρουν δεν μας σώζει τίποτα. Γεμάτη Ρώσους η παραλία, δεν θα βρεθεί Κυπραίος να μας υποστηρίξει ούτε για δείγμα».

«Το παιδί με τις ομπρέλες, του Δημαρχείου, είναι Κύπριος θα τον φωνάξω να επέμβει».

«Ναι, αλλά πήγαν ήδη φυλακή οι μισοί υπάλληλοι του Δημαρχείου επειδή έκλεβαν, δεν θα ρισκάρει να μπλέξει και ο τελευταίος που απέμεινε…»

«Ε, τότε ας επιτεθούν αν τους βαστάει… Ανάθεμά τον Κοντόπουλο που σας έγραψε τραγούδι και τον Ευαγγελινό που σας χορογραφεί!»

Εν τέλει, οι Ρωσίδες προτίμησαν να μείνουν όρθιες κάτω από την ομπρέλα τους και να διαβάζουν το βιβλίο τους παρά να συνεργαστούν. Εγώ έκατσα και ξεροψήθηκα, παρανάλωμα έγινα, αλλά τη χάρη δεν τους την έκανα. Έτσι φυλάνε Θερμοπύλες! Ακούς εκεί, θράσος! Να αισθανόμαστε ρατσισμό και στην ίδια μας τη χώρα, επειδή δηλαδή πέσαμε στην ανάγκη τους; Που ποια ανάγκη τους που από ό, τι ακούω πρώτοι φίλοι γίνανε πάλι ο Πούτιν με τον Ερντογάν. Μας υποχρεώσατε! Να πάτε στην Τουρκία του χρόνου διακοπές και να μην ξαναπατήσετε εδώ πέρα. Κανένας σας να μην ξαναπατήσει. Ήμασταν έτσι ωραία τη δεκαετία του ’80 με τις Σκανδιναβές γυμνόστηθες τουρίστριες, τελείωσε η δεκαετία, πήρε μαζί της κι όλες τις χαρές μας!

Ακούς εκεί που θα μου πει «τσιου-τσιου» το εξάμβλωμα της Άννας Καρέννινα. Εμένα! Που πήγα εκέι με τόση καλή διάθεση για συμβιβασμό, τύφλα να 'χει ο Αναστασιάδης στις διαπραγματεύσεις.

«Ξέρεις» λέει η Μπρέντα... «Πήγε ήδη 19:00 και αυτές δεν έχουν φύγει ακόμα. Και όταν φύγουν, το πιο πιθανό είναι να φύγουμε κι εμείς μετά από λίγο, κοντεύει να δύσει…»

«Και τι πάει να πει αυτό; Την ομπρέλα ουκ ελάττω παραδώσω! Εδώ θα κάτσω να περιμένω. Και μόλις φύγουν θα τη ξανανοίξω αγέρωχα μπροστά στα μούτρα τους, να κυματίσει περήφανα!» Όπερ και εγένετο.

Φύγανε τα θωρηκτά Ποτέμκιν, ξανακυμάτισε η γαλανόλευκη!

Απίστευτο, όμως, ε; Να προτιμούν να στέκονται όρθιες μια ώρα (πίσω μου) ώσπου να δύσει ο ήλιος, παρά να ρίξουν τα μούτρα τους να συνεργαστούμε. Στη φωτογραφία, ο γράφων με το χαμόγελο της νίκης. 

Δεν μπορείς να πεις, είχαμε δεν είχαμε, χαλαρώσαμε και πάλι.