Γεννημένος για Περιπέτεια

Εχθές το απόγευμα δεν είχα τι να κάνω και έτσι κάθισα και παρακολούθησα για 100^η φορά την ταινία από τον μήνα του μέλιτος. Αν αναρωτιέσαι ποιο είδος Χόμο Σάπιενς κάθεται και παρακολουθεί με τις ώρες παλιές ταινίες από ταξίδια, γάμους και τα τοιαύτα, σου δηλώνω ανερυθρίαστα, πως ο υποφαινόμενος, επώνυμος μελαγχολικός δεν έχει καλύτερο.

Ειδικά όταν βρίσκομαι στα κάτω μου ψυχολογικά, ή όταν διανύω μεγάλες αφραγκιές και η μόνη μου παρηγοριά είναι να αναπολώ περασμένα μεγαλεία, κάθομαι και απορροφιέμαι με τις ώρες μπροστά στον υπολογιστή, ανασταίνοντας στιγμές απείρου κάλλους.

Εχθές παρακολουθούσα την ταινία από την επίσκεψή μας στα Walt Disney Studios. Είχαμε παρευρεθεί στο σόου του Ιντιάνα Τζόουνς στο οποίο, όπως πιθανόν να μάντεψες, επιλέχθηκα μέσα από το κοινό για να λάβω μέρος ως κομμάτι του όχλου. Ε, βέβαια, είμαι που είμαι φάτσα για κόλλημα και το πληρώνω ακριβά από τον καιρό του στρατού, τουλάχιστον ας το εξαργυρώσω και μια φορά υπέρ μου.

Όπως θα δεις και στο απόσπασμα πιο κάτω, εντόπισαν μέσα στο κοινό καμιά 10αριά ψώνια και τους κάλεσαν επί σκηνής. Χάρηκα τα μάλα εγώ ότι θα παίξω κάποιον κακό και ότι θα βιώσω την αδρεναλίνη να καίει τις φλέβες μου συμμετέχοντας σε κάποια σκηνή θρίλερ πλάι στον Ίντι, μα αντ’ αυτού μου έδωσαν μία κελεμπία και μου είπαν στάσου στην άκρη, κάτω από το τσαντίρι και προσποιήσου πως είσαι Αιγύπτιος έμπορας χαλιών…! Εξαιρετικό το casting, μας υποχρέωσαν.

Μας είχαν πει ότι θα εξελισσόταν μπροστά μας μια μάχη και ότι εμείς θα έπρεπε να αντιδρούσαμε σαν όχλος μπροστά στα δρώμενα, άλλοτε με έκπληξη, άλλοτε με αποστροφή ή και χαρά ανάλογα με το ποιος κέρδιζε. Να σου πω την αλήθεια, δεν άκουγα καλά τις οδηγίες της υπεύθυνης επί σκηνής. Επικρατούσε τόση πολλή βαβούρα που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ 100% στο τι συνέβαινε, χώρια που όταν είσαι εκεί δεν μπορείς να απολαύσεις τα εφέ σε όλη τους τη δόξα, αφού η οπτική σου γωνία είναι περιορισμένη.

Εκτός των άλλων, επί σκηνής έχεις και περιορισμό κινήσεων αφού η υπεύθυνη μας ξεκαθάρισε όπως παραμείνουμε στα σημεία που μας τοποθέτησε, μην τυχόν και τραυματιστούμε από κάποια έκρηξη και μετά πέσουν αγωγές, αποζημιώσεις και πληρώνει η εταιρεία το μάτι το καμένο του καθενός. (Ξέρεις τώρα πόσο obsession έχουν οι Αμερικάνοι με κάτι τέτοια).

Έσπασα πλάκα, έκαμα το χάζι μου, το κατά-ευχαριστήθηκα, αλλά ναι, χθες που τα παρακολουθούσα με έπιασε το «πότε θα ξαναπάμε;» και η απάντηση στο ερώτημα ήταν τουλάχιστον απογοητευτική.