Σέξι Προεδρικά Πορτραίτα

Το βιβλίο του Κ. Χατζηκωστή, στο οποίο σκιαγραφούνται οι έξι πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας όπως εκείνος τους έζησε διά μέσου των χρόνων, το διάβασα μέσα σε τρεις μέρες. Πολύ σπάνια διαβάζω βιβλίο σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Συνήθως είμαι πιο αργός. Αλλά το συγκεκριμένο με συνεπήρε και το ξεκοκάλισα. Εννοείται πως όταν το άφησα κάτω ήμουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης για το τι μέλλει γενέσθαι στη χώρα μας.

Μια περασιά από όλους αυτούς τους κύριους που μας κυβέρνησαν είναι αρκετή για να αντιληφθείς ότι το μέλλον δεν προδιαγράφεται λαμπρό, αλλά κατάμαυρο. Όπως χαρακτηριστικά γράφει και ο συγγραφέας, «είναι απίστευτό το πως μια χώρα που παρέμεινε ελληνική μέσα από 300 χρόνια τουρκοκρατίας, οδεύει ακάθεκτη προς την τουρκοποίηση μέσα σε μόλις 50 χρόνια ιστορίας με Έλληνες ταγούς».

Το βιβλίο δεν περιέχει ιστορικές αναλύσεις, παραθέτει μόνο γεγονότα όπως καταγράφηκαν στον Τύπο, και δη στην εφημερίδα του συγγραφέα, τη Σημερινή. Περιέχει όμως πολλές παρασκηνιακές ιστορίες από συναντήσεις του συγγραφέα με τον εκάστοτε πρόεδρο, οι περισσότερες από τις οποίες είναι πολύ ενδιαφέρουσες γιατί δείχνουν άλλες πτυχές των προσωπικοτήτων τους που ίσως ήταν άγνωστες σε εμάς, και δεν έβγαιναν προς τα έξω.

Για κόσμο της ηλικίας μου, που μεγάλωσε μαζί με την Κυπριακή Δημοκρατία και δεν βίωσε κάποια γεγονότα επί Μακαρίου και Κυπριανού, το βιβλίο είναι ό, τι πρέπει. Προσωπικά, έχω μνήμες των πολιτικών γεγονότων από τον Κληρίδη του 1993 και μετά. Πιο πριν απλά ήξερα ότι είχαμε για πρόεδρο τον Κυπριανού και τον Βασιλείου, αλλά δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα. Από τον Κληρίδη και μετά άρχισα να παρακολουθώ την επικαιρότητα και να ενημερώνομαι όσο γινόταν, αν και εκεί που άρχισα να παρακολουθώ εξονυχιστικά το πράμα ήταν επί Χριστόφια, γιατί δεν μπορούσα να χωνέψω ότι εκείνο το πράμα θα μας κυβερνούσε και θα είχε τις τύχες μας στα χέρια του για πέντε χρόνια. Εκεί ήταν που αποκτηνώθηκα. Όπως όλοι μας - και φυσικά δεν διαψεύστηκα.

Για τον Μακάριο, ας πούμε, ελάχιστα πράγματα γνωρίζω. Σαν μωρό έβρισκα συναρπαστικό το ότι είχε εξοριστεί στις Σεϋχέλλες (τότε τις είχε κάνει μόδα και η Πωλίνα) και θυμάμαι ότι τον κοροϊδεύαμε με τους φίλους μου στο Δημοτικό. Εκ των υστέρων, ακόμα ελάχιστα πράγματα γνωρίζω για την ιστορία του. Πάντα ο Μακάριος είχε μια όψη σιχαμένη που με απωθούσε στο να τον γνωρίσω μέσα από την ιστορία. Δεν μπορώ τους παπάδες γενικά. Αλλά, ναι, θεωρώ ότι λαός που είχε εθνάρχη και ξεκίνησε την ανεξάρτητη πορεία του με έναν παπά δεν θα μπορούσε να έχει ποτέ αίσιο τέλος. Βρομά το πράμα από παντού.

Από τη διακυβέρνηση Κυπριανού επίσης δεν έχω να θυμάμαι τίποτα, ήμουν μωρό. Είδαμε όμως τα χαΐρια του γιού του στη Κυβέρνηση Χριστόφια και αν όπως λένε το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά πέφτει, τότε… ευτυχώς που ήμουν μωρό.

Από τη διακυβέρνηση Βασιλείου θυμάμαι δύο πράγματα: Το ότι επί των ημερών του εφαρμόστηκε η πενθήμερη εβδομάδα εργασίας και φοίτησης, και ήμουν πολύ χαρούμενος που δεν θα πηγαίναμε τα Σάββατα στο σχολείο. Είμαι τόσο παλιός. Επίσης θυμάμαι το ανεκδιήγητο «Η Ανδρούλα κι εγώ» σε κάποια από τις ομιλίες του. Το είχα δει και ζωντανά στην τηλεόραση. Θυμάμαι όλο μου το σόι να γελά με την έκφραση αυτή, ζήτησα να μου εξηγήσουν τι το κακό είπε, και ο πατέρας μου εξήγησε πως «δεν γίνεται ένας άντρας, και μάλιστα πρόεδρος, να βάζει τη γυναίκα του πρώτη, λες και αυτή του υπαγορεύει τι να κάνει!» Τι εποχές! Λες και δεν είναι οι γυναίκες που υπαγορεύουν τις αποφάσεις όλων μας. Το κακό βέβαια είναι να στις υπαγορεύει η συγκεκριμένη, που όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο αντιλαμβάνομαι πόσο αχώνευτη και αντιπαθητική είναι.

Δεν μπορεί η κυρία Ανδρούλα μας να κάνει δημόσια δήλωση χωρίς να υποστηρίξει τους Τουρκοκύπριους. Τις μισές φορές που εμφανίζεται στον Τύπο είναι για να μας κουνήσει το δάχτυλο. Άσε μας κυρά μου. Τουρκοκύπριους δεν βλέπουμε, μα για τους Τουρκοκύπριους ζούμε. Ένα εκατομμύριο προβλήματα η χώρα μας, τους Τουρκοκύπριους μην τους αγγίζετε, θυμώνει η Ανδρούλα με το κούρεμα-κράνος. Αϊσιχτίρ από ‘κει χάμω.

Η διακυβέρνηση Κληρίδη ήταν ήρεμη. Ο περισσότερος κόσμος τον θεωρεί τον καλύτερο πρόεδρο που είχαμε ποτέ, αλλά εγώ τον θεωρώ υπερεκτιμημένο. Βέβαια, στους τυφλούς ο μονόφθαλμος πάντα βασιλεύει, αλλά ουδέποτε μπορούσα να λάβω σοβαρά έναν άνθρωπο που στις μισές δημόσιές του εμφανίσεις στα ΜΜΕ έλεγε ανέκδοτα για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να αποφύγει να απαντήσει επί της ουσίας. Και γινόταν και ντόρος από εμάς τους ηλίθιους: «Ου, ου, μαζευτείτε, μαζευτείτε, θα μας πει ο Πρόεδρος ανέκδοτο!» Δεν μπορεί ο κόσμος να χάνεται και ο Κληρίδης να λέει ανέκδοτα. Μια φορά, δυο φορές, την τρίτη πήγαινε σε comedy show και άσε μας. Επίσης, το γεγονός ότι ετάχθη υπέρ του Σχεδίου Αννάν δεν είναι κάτι που προσμετράται υπέρ του, κατά τη γνώμη μου.

Όταν εξελέγη ο Παπαδόπουλος, εγώ ήμουν φοιτητής στην Αγγλία και δεν τον έζησα από κοντά. Ήταν τότε που μουρλάθηκε η χώρα όλη και χωρίστηκε στα στρατόπεδα του ΝΑΙ και του ΟΧΙ. Ήταν τότε που ο Ντενκτάς άνοιξε τα οδοφράγματα και οι άθλιοι, αδαείς συμπατριώτες μου πίστεψαν ότι λύθηκε το Κυπριακό και έσπευσαν να τρέξουν να αιμοδοτήσουν το ψευδοκράτος με εκατομμύρια (όπως κάνουν μέχρι σήμερα). Ήταν τότε που νόμισαν ότι οι Τούρκοι είναι φίλοι μας και τους ψηφίσαμε με 8αρι στη Γιουροβίζιον και βγήκε πρώτη η Σερντάμπ με εκείνο το φρικτό τσιφτετέλι (χωρίς το 8αρι μας θα έχανε). Αλλά, εγώ ήμουν στην Αγγλία. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να κάνω σεξ και αντιλαμβάνεσαι ολίγον με επηρέαζε το τι συνέβαινε.

Για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, εμένα το διάγγελμα του Παπαδόπουλου στο δημοψήφισμα με συγκλόνισε. Το βρήκα εξαιρετικό από κάθε άποψη, κι ας ήταν άκρως θεατρινίστικο το δάκρυ στο τέλος. Ένιωσα τρομερά περήφανος εκείνη την ημέρα και ακόμα πιο περήφανος όταν λίγες μέρες μετά μπήκαμε στην Ευρώπη (και όχι μόνο επειδή η Βίσση έδωσε ρεσιτάλ από την πλατεία Ελευθερίας ευκαιρίας δοθείσης). Αλλά, ως εκεί. Ο Παπαδόπουλος είχε κάθε ευκαιρία να γίνει ο σπουδαιότερος πρόεδρος της Κύπρου αλλά έμπλεξε με το ΑΚΕΛ και όποιος μπλέκει με τα πίτουρα τον τρων οι κότες.

Μετά ήρθε το πένθος. Τα του ακατονόμαστου τα ζήσαμε μαζί εδώ μέσα απ’ αυτό το μπλογκ τις εποχές που και η κουτσή Μαρία έγραφε το μακρύ της και το κοντό της. Πέρασαν όλα ευτυχώς, αν και τα αποτελέσματα ακόμα τα πληρώνουμε. Ας μην τα θυμηθούμε και πάει στράφι το σαββατοκύριακο, έρχονται και Χριστούγεννα.

Και φυσικά, ενός κακού, μύρια έπονται.

«Το βιβλίο πωλείται σε δύο εκδόσεις, με σκληρό εξώφυλλο στην τιμή των €22 και με μαλακό εξώφυλλο στην τιμή των €18» μου είπε ο βιβλιοπώλης. «Ποιο θέλετε;»

«Αν κρίνω από τα καλά που μας κάνανε, ούτε ένα ευρώ δεν έπρεπε να δίνουμε για να τους διαβάσουμε… Φέρτε το φτηνό» του απάντησα.