Σ' Αυτό Το Πάρτι Εγώ Δεν Ήθελα Να Πάω

Το χθεσινό σοκ ήταν τόσο δυνατό που έπρεπε να πάει 3:00 το πρωί για να με πάρει ο ύπνος και να μου περάσει η υπερένταση. Τόσο πολύ, που έπρεπε να τηλεφωνήσω στο γραφείο και να τους πω ότι δεν προτίθεμαι να παραστώ σήμερα, και να μου γράψουν κι άλλη άδεια. Ήταν όμως από τα καλύτερα γενέθλια της ζωής μου, κι ας ξεκίνησαν μουρτζούφλικα και με γκρίνια, όπως οι πλείστες μέρες της καθημερινότητάς μου.

Οι κουμπάροι μου κανόνισαν να πάμε σε ένα ιταλικό για δείπνο. «Έτσι γιορτάζει ο 35αρης, τι θες και εσύ, να σε πάμε κλαμπ;» μου είπαν. Ιταλικό, ξε-ιταλικό, μια χαρά παιδιά, στα χρόνια της χοληστερίνης το να μπορείς να φας μια μέρα ολόκληρη πίτσα, θεωρείται δώρο. «Ναι αλλά να περάσουμε και πέντε λεπτά από τη μάνα σου, να σου ευχηθεί» συμπλήρωσε η Μπρέντα.

Τα νεύρα που είχα με τη μάνα μου χθες, συγκρίνονται κάλλιστα με κάτι γραφικές ελληνικές σειρές του ’80 τύπου Ρετιρέ. «Πέντε λεπτά το πολύ κι αυτό γιατί θα είναι παρούσες εκεί η καημένη μου γιαγιά και η αγαπημένη μου νονά» εξήγησα. «Δεν κάθομαι λεπτό παραπάνω, ακούς εκεί να την παίρνω τηλέφωνο τη μάνα μου στα γενέθλιά μου για να την επισκεφτώ και να μου λέει ότι θα παίζει χαρτιά όλο το απόγευμα και μόνο στις 8:00 το βράδυ δύναται να με δεξιωθεί. Μα τι καραγκιοζιλίκια είναι αυτά; Να πάει το βουνό στον Μωάμεθ και μάλιστα την ώρα που θα έχει τελειώσει τη μπιρίμπα, άσε μας κυρά μου, τέτοια είσαι; δεν έρχομαι να σε δω!»

«Να τσακιστείς να έρθεις» δήλωσε η γιαγιά λίγο αργότερα και έκλεισε το τηλέφωνο κατάμουτρα. Το ότι στα 35 μου ακόμα δέχομαι διαταγές από τη γιαγιά μου, είναι θέμα για άλλο κείμενο. Τέλος πάντων. Για να τηρηθούν οι παραδόσεις και λόγω του ότι είχα μανικωθεί για πίτσα και δεν ήμουν για πολλά-πολλά, ντύθηκα και περάσαμε από τη μάνα μου. Έξω από το σπίτι δεκάδες αυτοκίνητα. Πού να πάει ο νους μου; «Κοίτα κόσμο που ήρθε να φάει κινέζικα!» (έχει εστιατόριο παραδίπλα), είπα στη Μπρέντα.

Ανοίγω την πόρτα με τη δυσανασχέτηση να κοσμεί τα μούτρα μου. «Αργήσαμε, πήξαμε στον δρόμο» τους είπα βιαστικά, τύπου «ελάτε να ευχηθούμε να τελειώνουμε, έχουμε και δουλειές» και εκεί ήρθε το εγκεφαλικό:

Πρώτη φορά στη ζωή μου, μου διοργανώνουν surprise party. Ποτέ ξανά προηγουμένως δεν έζησα αυτό το πράμα. Μπορεί να έχω παραστεί σε καμιά 20αριά τέτοια, αλλά εγώ δεν είχα ζήσει ποτέ κάτι ανάλογο. Το φέρεις βαρέως; θα μου πεις. Όχι, άλλωστε πάντοτε τα γενέθλιά μου ήταν πολύ αβάντ γκαρντ γεγονός, έστηνα ο ίδιος τα πάντα, από τα χάπενινγκς μέχρι τα σόους, ποιος να τολμήσει να επέμβει; Τώρα όμως στα γεράματα και εν μέσω οικονομικής κρίσης ποιος να κάτσει να στήσει υπερπαραγωγές; Τον γάμο ακόμα τον κλαίω. Μία πίτσα κι έξω της πόρτας.

Αλλά αγαλλίασε η καρδιά μου. Συνάδελφοι, συμμαθητές, θεατράνθρωποι, παιδικοί φίλοι όλοι μαζεμένοι σε ένα τσούρμο. Έκανα πέντε λεπτά να μιλήσω.

Αυτό θα πει Χριστούγεννα, κυρίες και κύριοι. Οι επίλεκτοι της ζωής σου, οι best of, όλοι μαζεμένοι, με σκούφους Άη Βασίλη να σου υψώνουν το ποτήρι με το κρασί. Οι ίδιοι που καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας τηλεφωνούσαν να μου ευχηθούν και όταν με ρωτούσαν «τι κανόνισες το βράδυ» τους απαντούσα ένα αμήχανο «τίποτα, τίποτα» γιατί ντρεπόμουν να τους πω ότι στα 35 μου μία πίτσα will do the job.

Ω, μα ήταν τα καλύτερα γενέθλια της ζωής μου;

Ω, ναι! Αυτά, μαζί με εκείνα που πέρασα στο χειρουργείο και σωθήκαμε στο τσακ.

Ήρθαμε σπίτι στις 12 τα μεσάνυχτα και άνοιγα δώρα μέσα από τις σακούλες όπως το μωρό. Νομίζω η τελευταία φορά που δεν πήγα για ύπνο και έσκιζα χαρτόκουτα για να δω τι πήρα ήταν το 1988 σε κάτι παιδικά γενέθλια στο Μπόουλινγκ.

Ευχαριστώ τη Μπρέντα μου που αψήφησε το δέος που προκαλεί η συνεργασία με την πεθερά της για τη διοργάνωση ενός τέτοιου γεγονότος, και που εξακολουθεί να με κάνει να αισθάνομαι αυτοκράτορας. Ευχαριστώ και όσους βοήθησαν στο στήσιμο της πλεκτάνης, οι οποίοι μαθαίνω πως το έπραξαν με πολύ ενθουσιασμό και συνέπεια. Δυστυχώς παραλείψαμε 2-3 σημαντικά άτομα από το guest-list αλλά η hostess έθεσε βέτο ως προς τον αριθμό των καλεσμένων, και δυστυχώς η Μπρέντα δεν μπορούσε να τους χωρέσει όλους. 

Του χρόνου.