Δύο Χιλιάδες Δεκατέσσερα

Το 2014 ετοιμάζεται να τινάξει τα πέταλα σε λίγες μέρες.

Πέρασε άλλος ένας χρόνος, μάνι-μάνι!

Εγώ έχω παραδοθεί πια, δεν τα προλαβαίνω τα χρόνια, και γι αυτό έπαψα και να τα μετρώ. Την τελευταία φορά που κοίταξα το ημερολόγιο είχαμε 2010. Σε λίγες μέρες πιάνω τα 34 χρόνια επί γης, άστα να πάνε.

Τέλος πάντων, ας δούμε τι κερδίσαμε κι απ’ αυτή τη χρονιά.

Ήταν πολύ σημαδιακή χρονιά. Ήταν η χρονιά που αποφάσισα να αφήσω μια και καλή πίσω μου την εργένικη ζωή. Τέτοια που ήταν βέβαια, πολύ καλά έπραξα και την άφησα πίσω μου. Μέσα σε λίγους μήνες πέρασα από το στάδιο του «μένω με τη μάνα μου», στον ορισμό ημερομηνίας γάμου με τη Μπρέντα, στην ανεύρεση διαμερίσματος προς συγκατοίκηση και στην πρόταση γάμου. Ναι, έγιναν όλα μ’ αυτή τη σειρά, καθότι τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε συμβατικά στο σπίτι μας.

Εξ ου και αισθάνομαι ότι μέσα στο 2014 μεγάλωσα τρία χρόνια. Από τον Μάιο μέχρι σήμερα, έκανα βήματα που σε μια πιο φυσιολογική ζωή θα απαιτούνταν τρία χρόνια ώστε να γίνει η μετάβαση ομαλοποιημένα.

Η πρόταση γάμου έγινε κι εκείνη ολίγον τι… τσουρούτικα, προκειμένου να προλάβουμε τον χρόνο. Όχι, δεν έβαλα το δαχτυλίδι μέσα στη σαμπάνια σαν τον Ριτζ Φόρεστερ ή τον Φρέντυ Γερμανό, ούτε έκαμα ελεύθερη πτώση ως Μπάτμαν με αλεξίπτωτο, στο ύφασμα του οποίου θα αναγραφόταν το «παντρέψου με» όπως άλλωστε θα άρμοζε στο ταμπεραμέντο μου. Το δαχτυλίδι της το έδωσα εντελώς απροσδόκητα ενόσω ψάχναμε για διαμέρισμα. Είχαμε βρει ένα τριάρι και είχαμε πάει με φίλους να μετρήσουμε το μέγεθος του σαλονιού για να αγοράσουμε ανάλογο καναπέ. Όπως παίρναμε τα μέτρα μέσα στο άδειο διαμέρισμα φανέρωσα το δαχτυλίδι ρωτώντας την πως νιώθει που εκεί μέσα θα κάναμε οικογένεια.

Οι φίλοι από την αμηχανία τους που ήταν παρόντες σε μια τόσο μεγάλη στιγμή έσκυψαν και συνέχισαν να μετρούν τους τοίχους με τις μεζούρες σαν να μην είδαν ή άκουσαν τίποτα, η Μπρέντα με φίλησε, και εν τέλει το διαμέρισμα το απορρίψαμε. Τόσο «ό,τι να ‘ναι». Αν κάποιος εξεπλάγη από το όλο σκηνικό, ήμουν εγώ που πάντα πίστευα ότι τη στιγμή της πρότασης θα απαιτούνταν τόνοι πυροτεχνημάτων προκειμένου να αποδώσουν το γκλάμουρ της στιγμής.  Δεν συνέβη, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν το απόλαυσα κιόλας. Ήταν πολύ μεγαλειώδες το συναίσθημα που ένιωσα για να χρειάζεται φιοριτούρες και περαιτέρω διανθίσματα.  

Το 2014 ήταν μια πολύ καλή χρονιά σε συγκομιδή χωρών. Πέραν της Αθήνας, ταξίδεψα σε άλλες πέντε πόλεις. Παρίσι, Στοκχόλμη, Ρίγα και Ταλίν μαζί με τη Μπρέντα, καθώς επίσης και στην Κρακοβία της Πολωνίας με τους φίλους μου. Δηλαδή, προστέθηκαν τρεις ολοκαίνουριες χώρες στον χάρτη των κατακτήσεών μου. Αυτά είναι τα μεγαλεία που θα μου λείψουν, μιας και το 2015 προμηνύεται κατάμαυρο από οικονομικής απόψεως.

Σε επίπεδο χόμπι, το 2014 ήταν απλά καλό. Η θεατρική παράσταση που ανεβάσαμε τέλη του ’13 με αρχές του ’14, πήρε το πρώτο βραβείο στο ερασιτεχνικό φεστιβάλ του ΘΟΚ, ασχέτως αν ακόμα περιμένουμε να μας παραδώσουν κάποια πιστοποίηση ή και να βρεθεί ένας άνθρωπος να μας δώσει συγχαρητήρια εκ μέρους του οργανισμού. Ήταν ομολογουμένως μία πολύ καλοστημένη παράσταση, αν και είχε τρελό παρασκήνιο το οποίο με έφτασε στο σημείο να σιχαθώ την ώρα και τη στιγμή που συμμετείχα. Δεν λέω περισσότερα όμως, γιατί μας διαβάζουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και βαριέμαι τις αψιμαχίες χρονιάρες μέρες.

Τα μαθήματα ισπανικών συνεχίστηκαν μέχρι τον Μάιο. Δεν μπορώ να πω ότι είδα κάποια τρομαχτική πρόοδο, ενώ δεν σκοπεύω να τα συνεχίσω πριν τελειώσουν οι προετοιμασίες του γάμου και έως ότου βεβαιωθώ ότι το πορτοφόλι μου τα σηκώνει και για του χρόνου.

Το 2014 ανακάλυψα το Breaking Bad, χάρη στον γνωστό και μη εξαιρετέο πρώην μπλόγγερ, Χτηνό. Μου το συνέστησε και καθότι εμπιστεύομαι το γούστο του, έκατσα και το είδα. Δύο φορές! Μια μόνος μου, και μια με τη Μπρέντα. Τώρα προσπαθώ να πείσω και τον κουμπάρο μου να το δει, σε βαθμό που είμαι διατεθειμένος να κάτσω μαζί του μπάστακας, για να αναγκαστεί να το παρακολουθήσει. Μακράν η καλύτερη και πιο αγαπημένη μου σειρά.

Τέλος, για το στατιστικό του πράγματος, να σου κοινοποιήσω ότι, βάσει του itunes, το τραγούδι που άκουσα τις περισσότερες φορές φέτος ήταν το «Ένα ή Κανένα» της Βίσση και του Ρέμου, (93 φορές μέχρι τώρα που σου γράφω). Επίσης να σου πω ότι το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος ήταν «Η Υπόθεση Jacob» του William Landay, το οποίο μου συνέστησε κάποιος ανώνυμος σχολιαστής εδώ πέρα. Όποιος και να ‘σαι σε ευχαριστώ. Το διάβασα μονορούφι.

Αν και είναι λίγο νωρίς για ανασκοπήσεις και ευχές, εντούτοις λέω άλλη μια φορά πως για το 2015 θέλω να γίνω επιτέλους πατέρας. Η Μπρέντα μου λέει να μην εκφράζομαι ανοιχτά, γιατί όσο το ζητάς τόσο πιο πολύ αργεί να έρθει. Σωστά. Αλλά τι να πω, ψέματα; Αυτό θέλω, αυτό εύχομαι, και ναι, αν δεν μου κάτσει με την πρώτη, άντε με τη δεύτερη, θα μου κακοφανεί και θ’ αρχίσω να γκρινιάζω. Αλλά γι αυτό θα είσαι εδώ άλλωστε. Για να τ’ ακούς.

Το κείμενο αυτό ίσως έπρεπε να το ανεβάσω λίγο πιο αργά, αλλά τώρα μου ήρθε, τώρα το κάνω. Είπαμε, όλα ανάποδα.