Το Σωστό Όνομα

Την περασμένη Τετάρτη έκανα μια επέμβαση. Δεν ήταν κάτι σοβαρό, ήταν μια επέμβαση ρουτίνας. Παρόλα αυτά, χρειάστηκε πλήρης αναισθησία για να γίνει. Όχι ότι δεν την έχω έμφυτη, αλλά ξέρεις. Έγινε η επέμβαση, λοιπόν, εγώ κοιμόμουν ύπνο βαθύ, και καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού, έβλεπα κάτι πολύ περίεργο.

Έβλεπα ότι ήμουν μέσα μια διαφανή κάψουλα, στον βυθό της θάλασσας, μπορούσα να βλέπω προς τα πάνω την επιφάνεια, μα δεν μπορούσα να κολυμπήσω προς τα εκεί, όντας καθηλωμένος. Μπορεί να επηρεάστηκα και από το Interstellar που είδα πρόσφατα, τι να σου πω κι εγώ. Όπως κοίταζα προς την επιφάνεια μπορούσα να δω τη Μπρέντα έξω από το νερό να με κοιτάζει λυπημένη, κι εγώ που ήμουν στον βυθό, στεναχωριόμουν διπλά που δεν μπορούσα να της μιλήσω και να της πω ότι είμαι καλά.

Όταν τελείωσε η εγχείρηση και η αναισθησιολόγος άρχισε τη διαδικασία επαναφοράς, άκουσα μέσα από τον βυθό να φωνάζουν το όνομά μου. Και τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να κολυμπήσω προς την επιφάνεια, για να επανέλθω, και έβαζα όλα μου τα δυνατά για να κολυμπήσω προς τα εκεί που βρισκόταν η Μπρέντα, μα δεν τα κατάφερνα, ένιωθα σαν να είχα βαρίδια στα πόδια να με τραβούν προς τα κάτω. Και οι φωνές που μου φώναζαν εντείνονταν, και εγώ κολυμπούσα πιο γρήγορα, ώσπου έφτασα στην επιφάνεια και ξύπνησα αγκομαχώντας και κλαίγοντας.

Άρχισα να φωνάζω μέσα στο χειρουργείο ότι θέλω τη Μπρέντα (την φώναζα με το πραγματικό της όνομα), και ότι την αγαπώ, και να πάνε να μου τη φέρουν. Κλάματα και οδυρμοί, όχι αστεία. Μία νοσοκόμα που ήταν παρούσα σ’ όλον αυτόν τον πανικό, βγήκε έξω και βρήκε τη Μπρέντα στον προθάλαμο και τη ρώτησε πως τη λένε. Όταν εκείνη απάντησε, της είπε «ξύπνησε και σε αναζητά. Είπα να ρωτήσω πρώτα, γιατί πολλοί όταν συνέρχονται φωνάζουν… άλλα ονόματα». Το έπιασες το υπονοούμενο.

Με μετέφεραν στο δωμάτιο της κλινικής. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τη Μπρέντα μπροστά μου, πλάνταξα ξανά στο κλάμα και της εξήγησα ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του χειρουργείου την έβλεπα μέσα από τον βυθό να με κοιτάζει λυπημένη και στεναχωριόμουν διπλά που δεν μπορούσα να της μιλήσω.

Ύστερα από λίγο όταν πέρασε η δράση του αναισθητικού επανήλθα μια και καλή.

Πέρασαν οι μέρες, τώρα γύρισα σπίτι και αναρρώνω. Όλα καλά.

Εχθές εκεί που ξαπλώναμε πλάι πλάι στον καναπέ μας, αναφερθήκαμε στο περιστατικό. Η Μπρέντα μου είπε ότι όταν έκλαιγα και διέδιδα μέσα στην κλινική το όνομά της, εκείνη ήθελε να πλαντάξει στο γέλιο, το βρήκε πολύ αστείο, αλλά δεν το έδειξε γιατί ήταν μπροστά κι άλλοι συγγενείς, γιατροί , και τα τοιαύτα και ήταν ντροπή.

«Αντί να χαίρεσαι που μέσα στη ζάλη μου έλεγα το όνομά σου, έχοντάς σε στη σκέψη μου τόσο στο ξύπνιο μου όσο και στον ύπνο μου…», αποκρίθηκα.

«Ε, δεν ήσουν ο εαυτός σου εκείνη την ώρα. Μιλούσαν τα φάρμακα!» μου είπε.

Αναρωτιέμαι αν «θα μιλούσαν τα φάρμακα» και στην περίπτωση που φώναζα λάθος όνομα…

Χμ…

:)