Στα Χρόνια Του Ιησού

Τριάντα τριών χρονών. Αύριο.

Αύριο δεν είναι μόνο η επέτειος των γενεθλίων μου, είναι και η επέτειος του ανευρύσματος. Και τρία χρόνια μετά μπορώ να αξιολογήσω σαφέστερα το πόσο άλλαξε η ζωή μου μετά την εγχείρηση. Ευτυχώς προς το καλύτερο. Μπορεί να έχουν μειωθεί οι φυσικές μου αντοχές και να είμαι μόνιμα σε μια κατάσταση παραζάλης, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια έζησα όσα δεν έζησα τα προηγούμενα τριάντα.

Κατ’ αρχάς μέσα σε τρία χρόνια ταξίδεψα σε 8 νέες χώρες, χώρια τα ταξίδια σε χώρες που είχα ξαναπάει και τις επισκέφτηκα για βόλτα. Εξέλιξα τις γνώσεις μου στην ισπανική γλώσσα, έπαιξα σε πέντε θεατρικές παραστάσεις, γνώρισα, αγάπησα και αποθέωσα τη Μπρέντα, γενικώς πήρα μπρος. Αυτά τα έκανα και παλαιότερα βέβαια, αλλά με το στανιό. Με το φόβο. Δεν τολμούσα, δεν ρίσκαρα, δεν καταπολεμούσα τα πάθη μου. Έκανα ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Πλέον θέτω στόχους, συγκεντρώνομαι σ’ αυτούς, σκάω απ’ το κακό μου, αλλά… τους πετυχαίνω.

Βέβαια, όλο αυτό, έχει και το κόστος του. Είμαι διαρκώς σε ένα mood «να τα προλάβουμε όλα πριν πεθάνουμε» κι έτσι δεν αντιλαμβάνομαι για πότε περνά ο καιρός. Δεν προλαβαίνει ο εγκέφαλος μου να τα απορροφήσει και να τα απολαύσει. Σ’ αυτό μπορεί να ευθύνεται και η ηλικία. Όπως και να ‘χει, αρχίζω να χορταίνω με αυτά που πετυχαίνω, και ωριμάζω, νιώθω πιο έτοιμος να ανοίξω νέα κεφάλαια, νέους λογαριασμούς και να βάλω νέους μπελάδες πάνω στο κεφάλι μου.

Γι αυτό και δεν έχω ουδεμία προσδοκία από το ’14, και το μόνο που επιθυμώ είναι να γίνω πατέρας. Έχω δώσει εντολή, τα σπερματοζωάριά μου να παραταχθούν πάραυτα σαν τους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τύπου σάρισσα, για να κατακτήσουν όλα τα ωάρια που θα βρεθούν στον διάβα τους. Ναι, δεν με ενδιαφέρουν άλλα θέατρα, δεν καίγομαι να πάω σε άλλη γη, σε άλλα μέρη, δεν με κόφτει να τελειοποιήσω περαιτέρω τα ισπανικά μου, θέλω μόνο να πολλαπλασιαστώ.

Δεν ξέρω πόσο εγωιστικό και θλιβερό είναι που επιθυμώ διακαώς ένα παιδί. Δεν ξέρω ποιο θηριώδες ένστικτο θέλει να ικανοποιηθεί από την τάση μου να το παίξω father figure, δικτάτορας και ότι άλλο σου ξυπνά ο ρόλος του γονιού, μα αισθάνομαι εντόνως ότι την Κύπρο την έχουμε εξαντλήσει και πως στο στάδιο που βρίσκομαι τώρα, είτε φεύγεις και κάνεις μια νέα ζωή σε μια χώρα ανεξερεύνητη, είτε κάθεσαι στ’ αβγά σου και τα κλωσσάς. Καταλαβαίνεις ότι η ασθενής μου σάρκα μόνο για το δεύτερο είναι διατεθειμένη.

Πατέρας λοιπόν. Και όσο σκέφτομαι ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί η ευχή μου, αισθάνομαι δέος για την ευθύνη που ετοιμάζομαι να φορτωθώ και τύψεις που θα γεννήσω το παιδί στην Κύπρο. Τι να έρθει να κάνει εδώ; Να μεγαλώσει μέσα στους παιδότοπους με τις οικιακές βοηθούς να το κατατρέχουν σαν αρρώστια; Να το μεγαλώσω σε μια χώρα χωρίς ταυτότητα, που θα του προσφέρει ολωσδιόλου όλα αυτά που οι Ελβετοί και οι Σκανδιναβοί χαίρονται με το καλημέρα σας; Τι μου φταίει το σπέρμα μου να ανθίσει σε μια χώρα τόσο ασταθή, άμοιρη, κακόγουστη και βρομερή; Εκτός της Κύπρου που φαντάζει σαν τσιμπούρι στη γαλούχηση του υψηλού μικρού μου, με αγχώνει γενικότερα και η κατάσταση του πλανήτη. Διαβάζω το inferno αυτές τις μέρες, του Νταν Μπράουν, και σαν σωστός μικροαστός αγχώθηκα που η επόμενη γενεά θα είναι και η τελευταία που θα μπορεί να απολαύσει αγαθά όπως το νερό και την τροφή. Θα είναι και η γενεά που θα δει το ανθρώπινο είδος να καταρρέει αφού ο πλανήτης δεν θα μπορεί να το απορροφήσει και θα το αποβάλει σαν μύξα από ρουθούνι που φταρνίζεται.

Δεν είναι κρίμα να φέρω σε έναν τέτοιο κόσμο ένα παιδί;

Είναι. Αλλά επειδή όλοι θα φέρουν κάποτε ένα και θα ασχολούνται όλη μέρα μ’ αυτό, και θα πηγαίνουμε για καφέ και θα μου πρήζουν τα ούμπαλα σε ποιο νηπιαγωγείο γράφτηκε, πόσο έξυπνο είναι, πόσο φρόνιμο είναι, και ούτω καθεξής, καλό θα είναι να έχω κι εγώ ένα για να έχω λόγο να πηγαίνω μαζί τους για καφέ, και να μην περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μέσα σε ένα σπίτι βλέποντας ταινίες και περιμένοντας τους φίλους μου να «ξεπαιθκιώσουν».

Αγχώθηκα γι αυτό ας κλείσουμε κι αυτή τη συνεδρία εδώ. Χάρηκα που τα είπαμε κι ευχαριστώ για τη βίζιτα.

Για σένα που τόσο κόπτεσαι, να σου πω ότι και φέτος τη μέρα των γενεθλίων μου θα ντυθώ Μπάτμαν και θα πάω βόλτα. Δικαιούμαι να νιώθω ανίκητος, τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο.

YΓ: Έχω γενέθλια μια μέρα μετά τη Βίσση. Δεν ξεχνάμε τις παραδόσεις, ανοίγουμε τα μεγάφωνα στο μαξ!