United Colours of Γκόμενων

Οι επιστήμονες πήρανε το φως το αναλύσανε, το φιλτράρανε, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο το κάνανε, και καταλήξανε ότι ο ανθρώπινος οφθαλμός μπορεί να αναγνωρίσει ανάλογα τη πυκνότητα και τη συχνότητα του φωτός επτά διαφορετικά χρώματα στο σύνολό του. Τα λεγόμενα χρώματα της ίριδος, τα περιβόητα χρώματα του ουράνιου τόξου, ήτοι: το μπλε, το γαλάζιο, το μωβ, το κόκκινο, το πορτοκαλί, το κίτρινο και το πράσινο. Επτά χρωματάκια, τα μάθαμε από γεννησιμιού μας, απλά και όμορφα!

Κι ύστερα ήρθαν οι γκόμενες! Οι γκόμενες κατάφεραν να καταρρίψουν όλες τις επιστημονικές έρευνες και να αναθεωρήσουν τα χρώματα. Τα αυξήσανε από 7 σε 700! Ανακαλύψανε χρώματα που ούτε στην πιο ακραία φαντασίωση δεν μπορούσες να σκεφτείς ότι υπήρχαν. Είναι χρώματα που μόνο αυτές μπορούν να αναγνωρίσουν και που δυστυχώς το αντρικό μάτι αδυνατεί να αναλύσει!

Το Μπορντό! Αν πίστευες ότι Μπορντώ είναι μόνο η πόλη της Γαλλίας ή και το διάσημο ποδοσφαρικό κλαμπ, λανθάνεσαι. Μεγαλώνοντας μάθαμε ότι το μπορντό είναι ένα επιπλέον χρώμα τα οποίο κινείται ανάμεσα σε κόκκινο και καφέ, σαν κρασί ένα πράμα, σαν αίμα που έπηξε και σχημάτισε κακκάτι. Όπως και να έχει, αν τολμήσεις να πεις μιας γκόμενας ότι έκατσε και έβαψε τον τοίχο κόκκινο αντί μπορντό, θα έχεις ν’ ακούσεις τα εξ αμάξης!

Το Κοραλλί! Το κοραλλί είναι το προσωπικό αγαπημένο μου, το πιο αστείο απ’ όλα! Αν κρίνεις από το όνομα, το κοραλλί πρέπει να είναι ένα κακάσχημο χρώμα το οποίο προφανώς εμπνεύστηκαν οι γκόμενες από τα κοράλλια του βυθού. Ένα χρώμα δηλαδή, που μπορεί να συνδυάζει μαύρο, άσπρο, πράσινο της μάλλας, καφέ από φύκια και δεν ξέρω τι άλλα σκατά βρίσκει κανείς μπλεγμένα σε μια χούφτα από κοράλλια. Κι όμως! Το κοραλλί δεν είναι άλλο από μία απόχρωση του πορτοκαλιού! Μία φορά τόλμησα και είπα στη Μπρέντα «ωραίο το πορτοκαλί φουστάνι σου» και παραλίγο να με γδάρει ζωντανό: «Δεν είναι πορτοκαλί! Για όνομα του Θεού, είναι κοραλλί! Όπως το φόρεμα της Παπαρίζου στη Γιουροβίζιον του 2005!» ΟΚ, για μένα πορτοκαλί ήταν κι εκείνο…

Το κίτρινο της ώχρας! Άλλο ένα ξεκαρδιστικό όνομα! Πρόσεξε: Δεν είναι απλά ένα τυχαίο κίτρινο. Είναι το κίτρινο της ώχρας! Όπως έλεγε και η Ζουμπουλία: «Η Τούλα του Ζαβού», «η Μαρίκα του Μπακάλη», έτσι κι εδώ, έχουμε το κίτρινο της ώχρας! Τώρα ποια είναι αυτή η ώχρα, θα σε γελάσω. Αν σώνει και καλά έπρεπε το κίτρινο να ανήκει κάπου για να προσδιορίζεται, ας ανήκε στο καναρίνι (που είναι διάσημο και το γνωρίζουμε όλοι), ή στο ΑΠΟΕΛ, το κίτρινο του οποίου δεν αμφισβητείται. Τελικά, έμαθα ότι το κίτρινο της ώχρας είναι μια πιο ξεθωριασμένη απόχρωση, τώρα γιατί δεν λέγεται σκέτο «ξεθωριασμένο κίτρινο» και έπρεπε να λέγεται «κίτρινο της ώχρας» είναι κάτι που δεν θα μάθουμε ποτέ.

Η γελοιότητα με τα χρώματα που εξυπηρετεί κυρίως τις κοπτοραπτούδες και τους γραφίστες συνεχίζεται. Τις προάλλες, όταν έπρεπε να βάψουμε τα σκηνικά μας για την παράσταση που ανεβάσαμε, η υπεύθυνη των σκηνικών μου είπε: «Να πάς στο Super Home Center και να αγοράσεις μια μπογιά σε χρώμα Russian Velvet!» Έμεινα κάγκελο. «Τι θα πει μάνα μου, Russian Velvet?» Πήγαινε και θα δεις. Φτάνοντας εκεί, τσέκαρα τον «περιοδικό πίνακα με τα χρώματα» και έκπληκτος αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο για το μωβ. Η κοπέλα μπορούσε να μου πει ένα σκέτο «φέρε μια μπογιά σε απόχρωση μωβ» αντ’ αυτού έπρεπε να το πει russian velvet για να προσδώσει περαιτέρω κύρος στη δουλειά που κάνει. Ε, βέβαια! Θα έχουν οι χημικοί 100 στοιχεία στον περιοδικό πίνακα; Θα δημιουργήσουμε εμείς 200 χρώματα να τους μπούμε στο μάτι!

Ο κόσμος, δεν μπορεί να μιλήσει απλά να συνεννοούμαστε. Πρέπει πάντα να το περιπλέκει το πράμα. Θυμάμαι παλιότερα που ζούσε ο πατέρας μου που του τηλεφώνησε μια γριά και του είπε: «γιατρέ, δεν είμαι καλά!», τι έχεις, την ρώτησε κι αυτή του είπε: «τα κακά μου έχουν περίεργο χρώμα!» Τι χρώμα; «Έχουν το ίδιο χρώμα με το συκώτι του χοίρου!» (το βλαντζίν του σιοίρου, κατά την κυπριακήν), δηλαδή; Ρώτησε ο πατέρας μου. «Σου λέω, είναι σαν το συκώτι του χοίρου!» Της έμπηξε κάτι φωνές, ακόμα τις θυμάμαι: «Και που θες να ξέρω κυρά μου τι χρώμα έχει το συκώτι του χοίρου; Πες ένα χρώμα να συνεννοηθούμε!»

Προ ολίγου διάβαζα και κάτι άλλο διασκεδαστικό στο τουίτερ. Ένας αρχιτέκτονας έγραψε ότι μία πελάτισσά του, του ζήτησε να της βάψει το σαλόνι της σε χρώμα satin cristal clear! Δηλαδή άσπρο. Μα είναι να τρελαίνεσαι! Γιατί δεν λες άσπρο κυρά μου να καταλαβαινόμαστε; Τώρα θυμήθηκα όταν πήγα να αγοράσω την Giulietta και μου είπε μια ηλίθια: «Θα πάρεις κόκκινη τελικά; Γιατί πήρα κι εγώ μια Giulietta σε χρώμα milky White! (δηλαδή, άσπρη)» Milky White στον κώλο σου, σιχτίρι από δω χάμω!

Ξέρεις τι θα γίνει στο μέλλον… Το βλέπω να ‘ρχεται. Δεν θα υπάρχουν χρώματα. Θα υπάρχουν μόνο προσδιορισμοί. Δηλαδή θα λέμε: Το μπλε της θάλασσας του Κόννου, το κεραμιδί της στέγης του Λονδίνου, το πράσινο της μούχλας, το καρπουζί, το λεμονί, το αχλαδί, το πεπονί, το μουνί! Θέλω ένα πουκάμισο σε χρώμα γιαουρτί, εσώρουχα σε χρώμα μπισκοτί, ανταύγειες σε χρώμα πευκοβελονί… Άσε μας!

Κάποτε έβρισκα εξτρίμ το ότι κάποιοι αποκαλούσαν το γαλάζιο, τιρκουάζ! Πού να ΄ξερα ότι μια μέρα για να αναγνωρίζω τα χρώματα θα πρέπει πρώτα να πιω δέκα χάπια έκσταση!