Τόσο Σ6!

Σήμερα αυτό το υπέροχο και ανεπανάληπτο μπλογκ κλείνει 6 χρόνια ζωής.

Το τι πέρασα τα τελευταία έξι χρόνια το ξέρετε, το ζήσαμε μαζί από τις καλές μέχρι τις κακές αναρτήσεις, από τις αστείες μέχρι τις σαχλές και από τις αφελείς μέχρι τις πιο έξυπνες. Όλα είναι εδώ, μπροστά σου, ανατρέχεις σ’ αυτά όποτε γουστάρεις! Το αγάπησα όσο τίποτε αυτό το μπλογκ, αποτελεί αναμφίβολα σήμα κατατεθέν μου, αλλά…

...Αλλά υπάρχουν θέματα.

Όπως ίσως να παρατήρησες, τελευταίως γράφω αραιότερα και δεν έχω το ίδιο κέφι όπως παλιά. Δύο παράγοντες ευθύνονται:

Κατ’ αρχάς, η Μπρέντα. Η Μπρέντα με διαβάζει και εξ αιτίας της προσέχω διπλά και τριπλά τι γράφω γιατί καταλαβαίνεις, δεν θέλω ένα μπλογκ να επηρεάσει τη σχέση μου. Να γράψω κάτι και να αγχώνομαι μήπως παρερμηνευτεί, παρεξηγηθεί, και την εκνευρίσει (όπως βλέπεις βαράω προσοχή στο όνομά της, σούζα μ ‘έχει, σήκω κάτσε, κάτσε σήκω). Ακόμα κι αυτό που σου γράφω τώρα, πιθανόν να αποτελέσει casus belli και να αποτελέσει αντικείμενο σχολιασμού τύπου: «ποιος νομίζεις ότι είσαι γιε μου και ασχολούμαι με τις αηδίες που γράφεις και θα νομίζει ο κόσμος ότι είμαι κανένας Κέρβερος…».

Όπως και να ‘χει, από τη στιγμή που η ψυχή μου ανήκει στη Μπρέντα, αυτή δεν μπορεί να εκτίθεται ταυτόχρονα και στα μπλογκς, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που την εξέθετα προηγουμένως.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι παρόμοιος με τον πρώτο. Με διαβάζουν πλέον πολλοί. Εννοώ με διαβάζουν πολλοί γνωστοί και φίλοι (για τους άγνωστους και ανώνυμους ολίγον κόπτομαι). Από τη στιγμή που ξέρω πως ότι γράψω το διαβάζει όλο μου το σόι και όλο μου το επαγγελματικό περιβάλλον, αντιλαμβάνεσαι ότι τα καλύτερα δεν μπορώ να στα περιγράψω.

Μερικές φορές εύχομαι να μπορούσα να σου ξεράσω με τον πιο γλαφυρό τρόπο το σώσε που λαμβάνει χώρα μπροστά στους βολβούς των οφθαλμικών μου κόγχων, ή να σου πω για ιστορίες που άκουσα και για τις οποίες θα πουλούσα τη ψυχή μου στον διάβολο προκειμένου να δουν το φως της δημοσιότητας, αλλά καταλαβαίνεις, δεν μπορώ να χάνω φίλους για να κερδίζω αναγνώστες. Ήδη σήμερα μου είπαν μια εξαιρετικά αστεία ιστορία την οποία όμως την μοιράστηκαν με επιφύλαξη γιατί αγχώθηκαν «μήπως και την γράψεις στο μπλογκ!»

Θίγονται οι πάντες πια. Εννοείται ότι δεν θα έγραφα ποτέ κάτι που να «φωτογραφίζει» πρόσωπα ή ονόματα αλλά και πάλι, ο κόσμος δεν θέλει να εκτίθεται. Μόνο όταν είναι να μας δείξει τον κώλο του με μαγιό στο Facebook όλα είναι κουλ. Κατά τα άλλα, τα μπλογκς θα φέρουν το τέλος του κόσμου.

Τι να κάνουμε αυτά έχει η υπέρμετρη δημοσιότητα και δυστυχώς ή ευτυχώς θα παίξουμε με τους όρους της. Ελπίζω μόνο στο μέλλον να μην σκάσει όλο αυτό και να αναγκαστώ να κλείσω το μαγαζί, γιατί αν μη τι άλλο αποτελεί τεράστιο μέσο εκτόνωσης για μένα και μου κάνει καλό να στα λέω από καιρού εις καιρόν.

Να μας ζήσει το μπλογκ εις τον αιώνα τον άπαντα, αμήν!

Κάνε κλικ εδώ για να διαβάσεις το πρώτο ποστ έβερ, τον Ιούλιο του 2006!