Περασμένα, Ξεχασμένα!

Διανύω ίσως το πιο ήρεμο καλοκαίρι των τελευταίων τριών ετών.

Ξεκουράζομαι πολύ και κάνω μόνο ό, τι γουστάρω. Τα απογεύματα μετά τη δουλειά πέφτω και κοιμάμαι και δεν βάζω ξυπνητήρι. Και τρίωρο αν συμπληρώσω στον ύπνο δεν με νοιάζει αν αναποδογυριστεί το βιολογικό μου ρολόι. Βουτώ και κολυμπώ στην πισίνα κάθε μέρα βάσει προγράμματος. Δεν δροσίζομαι απλά, κάνω γυμναστική και είδα τρομερή βελτίωση στις αντοχές μου, έχασα και μερικά κιλάκια που είχαν στοιβαχτεί γύρω από την κοιλιά, χρόνια τώρα. Βλέπω το κορίτσι μου συχνότερα απ’ ό, τι τον χειμώνα και αγαλλιάζω. Δεν πολύ-βγαίνουμε έξω, αρκεί που ξαπλώνουμε στη ξαπλώστρα της βεράντας αγκαλιά και ρεμβάζουμε.

Πλησιάζουμε αισίως στο τέλος μιας θυελλώδους περιόδου που ξεκίνησε το 2009 με τη ρήξη ανευρύσματος που έπαθα, συνεχίστηκε με το πένθος της απώλειας του πατέρα μου και κορυφώθηκε με τα κουλουβάχατα στο σόι μου. Ήταν τρία χρόνια που συνδύαζαν ανάρρωση, πένθος και προσπάθεια προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Κόντεψα να τρελαθώ. Μπορεί να δραστηριοποιούμουν σε διάφορους τομείς για να «ξεφεύγω» από όλο αυτό και να μην το «ζω» (έπαιζα θέατρα το ένα πίσω τ’ άλλο, πήγαινα εκατό ταξίδια τον χρόνο και έλειπα από το σπίτι συνέχεια), αλλά στο τέλος της μέρας κορόιδευα τον εαυτό μου. Εξαντλήθηκα, κυρίως ψυχολογικά. Κουράστηκα, αναγκάστηκα να περάσω από δύο χρόνια ψυχοθεραπείας, αλλά νομίζω ότι τώρα όλα φτάνουν στο τέλος τους.

Το έχω ανακοινώσει ήδη στη ψυχολόγο μου. «Δεν σε χρειάζομαι άλλο, νιώθω καλά και δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε τις συνεδρίες». Συμφώνησε εν μέρει, μου είπε να βρεθούμε ακόμα 2-3 φορές ενδεικτικά για να σιγουρευτούμε ότι δεν λέω μεγάλα λόγια και της είπα ΟΚ.

Να σου πω την αλήθεια, δεν πίστευα ότι θα τελειώναμε ποτέ. Σε κάποια φάση είχα εθιστεί στη ψυχοθεραπεία, γοητεύτηκα κιόλας από το γεγονός ότι είχα απέναντί μου μια ωραία γυναίκα που με άκουγε με προσοχή χωρίς να με κατακρίνει και χωρίς να μου αντιμιλά (η απόλυτη αντρική φαντασίωση!), δεν έβλεπα την ώρα να τη συναντήσω! Έκλεινα το ένα θέμα και άνοιγα άλλο, ήθελα να συζητήσω μαζί της τα πάντα, από τα πιο άμεσα μέχρι τα βαθύτερα υπαρξιακά μου, αλλά νομίζω από το πολύ το μπίρι, μπίρι στο τέλος αυτοκτόνησε μέσα μου κι ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης. «Έφτασες στην πλήρη αποχαύνωση» θα μου πεις. Ε, μπορεί… Ούτως ή άλλως δεν πιστεύω ότι ο ψυχολόγος σου λύνει τα προβλήματα. Απλώς σε βοηθά να τα συνηθίσεις. Με λίγα λόγια… σε «αποβλακώνει». Είναι κι αυτή μια άποψη.

Οπότε, είναι που είναι 50 βαθμοί κελσίου έξω και δυσανασχετώ εύκολα, πρόσθεσε και το «βαρέθηκα να σε πληρώνω για να σου λέω τον πόνο μου», έφτασα αισίως στο σημείο να νιώθω ότι είμαι πλέον καλά. Υποτροπιάζω βέβαια μέσα, μέσα και βρίζω Θεούς και δαίμονες διά το βίο και τη πολιτεία που ζω, αλλά και ποιος δεν φτάνει στα όριά του στη σύγχρονη κοινωνία μας;

Το καλό είναι ότι νιώθω πως η καταιγίδα πέρασε και τώρα αισθάνομαι σαν να αγναντεύω το ουράνιο τόξο ξαπλωμένος σε μια αιώρα κάπου στην Ταϊλάνδη. Όλα καλά. Σάντους Ντόμινε! Ξορκισμένα στον απήγανο! Επίσης, οφείλω να σου εξομολογηθώ ότι στα δύο χρόνια ψυχοθεραπείας σιγουρεύτηκα και για κάτι άλλο: Οι υπόλοιποι έχουν περισσότερη ανάγκη τη ψυχοθεραπεία από μένα. Δεν τους το λέμε όμως για να μην τους πανικοβάλουμε.

Και τώρα, όλοι όρθιοι και πάμε:

[Γράψαμε αυτό το κείμενο, φτύσαμε στον κόρφο μας και χτυπήσαμε ξύλο τρεις φορές].