Το Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο Τα Είδε Όλα!

Όπως ξέρεις, σπούδασα στην Αγγλία για έξι χρόνια (ιδανικά ήθελα να σπουδάσω στην Ελλάδα, μα δεν πέρασα) και καλώς ή κακώς όλα αυτά που είδαμε χθες βράδυ στην τελετή έναρξης τα έχω αφομοιώσει και τα έχω συμπαθήσει. Δεν τους έχω δώσει περισσότερη αξία από όση έχουν, ούτε τα έχω υψηλά στην υπόληψή μου λες και πρόκειται για επιστημονικά συγγράμματα, αλλά όσο να ‘ναι, τόσο ο Μπέκαμ, όσο και ο Ντάνιελ Γκρεγκ μου ξυπνούν φοιτητικές αναμνήσεις που δεν μπορώ να μηδενίσω ή και να διαγράψω τόσο αψήφιστα.

Ομοίως, τις κλασσικές επιτυχίες της ποπ που παιάνισαν στο ολυμπιακό στάδιο χθες βράδυ από τους Bee Gees, Queen, Rolling Stones και Beatles τις θεωρώ αναπόσπαστα κομμάτια της μουσικής κληρονομίας του homo sapiens και σίγουρα χάρηκα που παρουσιάστηκαν χορογραφημένες σε ένα από τα διάφορα κεφάλαια της χθεσινής τελετής.

Παρόλα αυτά, αυτό που είδαμε χθες δεν ήταν έναρξη ολυμπιάδας. Μπορούσε να ήταν ένα άριστο interval act στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, θα μπορούσε να είναι ένα άρτιο αφιέρωμα στην αγγλική ποπ κουλτούρα στα Brit Awards, αλλά δεν θα μπορούσε να ήταν έναρξη ολυμπιάδας. Και ούτε θα έπρεπε να ήταν!

Η ολυμπιακή ιδέα αποτελείται από ένα μάτσο πανανθρώπινες αξίες και ιδεώδη τα οποία δεν μπορούν να συμπυκνωθούν ούτε στα παραμύθια της Μαίρης Πόππινς, ούτε στα ρεφρέν των Sugarbabes, αλλά ούτε βέβαια στο απόσπασμα του Σαίξπηρ που απαγγέλθηκε στην αρχή (ως στάχτη στα μάτια, τύπου: «δείτε, έχουμε και κουλτούρα»). Πού ήταν το μέτρο; Πού ήταν το ευ αγωνίζεσθαι; Πού ήταν η ποίηση, πού ήταν το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης; Πουθενά. Ήταν όλα στην τελετή έναρξης του Παπαϊωάννου.

Είδαμε το 2004 να ξετυλίγεται μπροστά μας ο έρωτας, να γεννιούνται και να εξελίσσονται οι επιστήμες, τα μαθηματικά, οι τέχνες και τα γράμματα. Ακούσαμε άριες της Μαρίας Κάλλας και ζωντανέψαμε δυόμιση χιλιάδες χρόνια ιστορίας. Είδαμε το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Χθες τι είδαμε; Τον Mr Bean να παίζει το πουλί του και τη Βασίλισσα να πέφτει με αλεξίπτωτο; Ήταν ωραίο θέαμα δεν λέω (αν γκρεμοτσακιζότανε στ’ αλήθεια, θα ήταν ακόμα καλύτερο) αλλά το χθεσινό δεν θα μπορούσε να ήταν γιορτή της ανθρωπότητας. Ήταν οι Άγγλουρες που προσπαθούσαν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι. Δείξανε και τον Χριστόφια και την Έλση στις κερκίδες όταν μπήκε η κυπριακή αποστολή στο στάδιο, χειρότερα δεν γινότανε!

Ακόμη και οι Κινέζοι το 2008, καλύτερα τα πήγαν. Ελάχιστα θυμάμαι από εκείνη την τελετή γιατί λόγω διαφοράς ώρας ήμουν στη δουλειά και δεν μπορούσα να τη δω ολόκληρη, αλλά εξ όσων θυμάμαι, είχαν πιάσει το νόημα. Και δεν το λέω αυτό από άποψη τεχνικής κατάρτισης. Θέλω να πω, οι Κινέζοι έδειξαν έναν Κομφούκιο, έδειξαν τις τέχνες του καράτε και τις αρετές της πειθαρχίας… Οι Εγγλέζοι χθες μας έδειξαν μια τύπισσα που έχασε το κινητό της και της το βρήκε ένας Άγγλουρας στο κλαμπ και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Η μόνη φάση που παραδέχομαι ότι μας ξεπέρασε, ήταν το άναμμα της φλόγας. Πολύ εντυπωσιακή η εστία όπως σχηματίστηκε. Και ομολογώ ότι και το κλείσιμο της τελετής με το “Hey Jude” ήταν συγκινητικό. Αλλά τίποτα παραπάνω. Με τη Μαρινέλλα και τις γύφτισσες με τα καρπούζα στην τελετή λήξης του 2004 πιο πολύ είχα βουρκώσει, που λέει ο λόγος... 

Με λίγα λόγια, η έναρξη ήταν κατώτερη των περιστάσεων της διοργάνωσης και μου φαίνεται ότι οι Άγγλοι είτε δεν κατάλαβαν πόσο σπουδαία αποστολή έχουν αναλάβει και δεν την αντιμετωπίζουν με το ανάλογο δέος, είτε δεν θέλουν να την αντιμετωπίσουν όπως της αξίζει (μόνο και μόνο που βρέθηκαν ζώα να χρησιμοποιήσουν τη φλόγα για ν’ ανάψουν τσιγάρο είναι ενδεικτικό του κόμπλεξ τους). Η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση.

Πάλι καλά να λέμε που δεν έδειξαν τα μάρμαρα του Παρθενώνα και να τα παρουσιάσουν ως δικά τους και όλα τ’ άλλα είναι ψιλά γράμματα. Μια φορά, επιβεβαιώνεται πόσο μπροστά ήταν ο Παπαϊωάννου το 2004 ή μάλλον, πόσο μπροστά ήταν και θα είναι η Ελλάδα - ακόμη και ως πτωχοκομείο.