Το Τέλος Του Ζοο

Το Ζοο, το θρυλικό κλαμπ της πρωτεύουσας που ανέθρεψε γενεές και γενεές αππωμένων Κυπραίων, κατέβασε ρολά χθες βράδυ.

Αν σου πω ότι έβαλα τη γάτα μου να κλαίει που έκλεισε το Ζοο, θα είναι ψέματα. Για μένα το συγκεκριμένο κλαμπ έκλεισε προ επταετίας και τα τελευταία χρόνια ζήτημα αν το επισκέφτηκα μία με δύο φορές κατόπιν άσκησης ψυχολογικής πιέσεως ή και εκβιασμού.

Όπως και να ‘χει όμως, το Ζοο αποτέλεσε σημείο αναφοράς στη νυχτερινή ζωή της πρωτεύουσας και οφείλω να παραδεχτώ ότι μου πρόσφερε αξέχαστες νύχτες και απίστευτα ξεφαντώματα όταν ήμουν στα νιάτα μου, δηλαδή κάπου ανάμεσα στα 19 και τα 25 μου χρόνια.

Δεν θα ξεχάσω εποχές, εκεί γύρω στο 1999 που βάζαμε μέσον για να γλιτώσουμε από την πόρτα του. Ήταν η εποχή που ο Κυπραίος ασπάστηκε το βλάχο-lifestyle και μετέτρεψε το εν λόγω κλαμπ σε Studio 54 wannabe – αυτή τη στιγμή καταπίνω τον εμετό μου. Θυμάμαι νύχτες που κάναμε απόπειρες να μπούμε στο Ζοο και προσεγγίζαμε την πόρτα με δέος λες και πηγαίναμε στην ιερά εξέταση. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο πορτιέρης επέλεγε μόνο τους «εκλεκτούς» από την κάθε παρέα για να εισέλθουν στο κλαμπ. «Εσείς μπαίνετε, εσείς όχι», τύπου στ’ αριστερά οι αμνοί, στα δεξιά τα ερίφια.

Η πόρτα του Ζοο είχε καταντήσει ψύχωση ανάμεσα στις λαϊκές καλλονές της πρωτεύουσας, μάλιστα δεν θα ξεχάσω τα λόγια μιας γνωστής μου που μου είχε πει: «Προτιμώ να πεθάνω παρά να φάω πόρτα στο Ζοο, γι αυτό ντύσου καλά!» Θυμάμαι μια άλλη φορά που καθώς περίμενα μέσα στο τσούρμο να έρθει η σειρά μου για να περάσουν τα ρούχα μου από την έγκριση του εκάστοτε επιστήμονα-πορτιέρη, έζησα ιδίοις όμμασι το εξής τραγελαφικό: Φτάνει κοντοπίθαρη γκόμενα, κουνιστή και λυγιστή, στο κεφαλόσκαλο του Ζοο:

-        Με συγχωρείται, δεν μπορείτε να περάσετε, είμαστε γεμάτοι.

-        Μα, έχω κράτηση.

-        Είμαστε γεμάτοι!

-        Συγγνώμη, αλλά η παρέα μου είναι ήδη μέσα και η κράτηση έγινε στο όνομά μου!

-        Λυπάμαι.

-        (Έτοιμη να κλάψει) Μα, έχω τα γενέθλιά μου… Ορίστε και η τούρτα (του τη δείχνει).

-        (Δυσανασχετεί) Καλά, περάστε!

Τέτοια μεγαλεία ζήσαμε ως κοινωνία τότε, αλλά καλά να πάθουμε γιατί τα ανεχτήκαμε μια χαρά και τα απολαμβάναμε όταν τύχαιναν σε άλλους.

Εν πάση περιπτώσει, καλώς ή κακώς, έχω πολλές στιγμές απείρου κάλλους να θυμάμαι από εκεί μέσα:

Κατ’ αρχάς, δεν ξεχνώ με τίποτα το καλοκαίρι του 2000 που απολυόμουν από τον στρατό και ήμουν εκεί μέσα τρεις φορές τη βδομάδα. Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή χτυπούσαμε κάρτα. Ήταν και η μουσική υπέροχη τότε, είχε βγει η «αγάπη υπερβολική» και δεν είχα καλύτερο από το να κοιτάζω από τη σκάλα όλο το πλήθος να χτυπιέται και να φωνάζει «θα-πε-θα-νω» σαν να είμαστε σε ροκ συναυλία.

Στις αρχές Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς, που πήρα το χαρτί της απόλυσης ήμουν και πάλι εκεί, τύφλα στο μεθύσι. Χόρευα το «όλα τα λεφτά» πάνω σε σπασμένα ποτήρια στις 5:00 το πρωί και οι «σειράδες» μού βαρούσαν παλαμάκια. Γενικά, έφυγα από το Ζοο άπειρες φορές τύφλα στο μεθύσι, και όταν σκέφτομαι σήμερα ότι επέστρεφα σπίτι μου οδηγώντας χωρίς καλά, καλά να μπορώ να ελέγξω τις αισθήσεις μου απορώ πώς τη γλίτωσα.

Αυτή η φώτο είναι από τα γενέθλιά μου, το 2000, όπου είχε γίνει χαμός! Τα πρόσωπα τα κάλυψα επίτηδες, καθότι οι κύριοι και η κυρία σήμερα είναι διασημότητες. 

Στο Ζοο γιόρτασα τουλάχιστον τρεις φορές τα γενέθλιά μου, μία το 2000, μία το 2001 που είχα και το κολομβιανό αμόρε μαζί μου και παραλίγο να της βγάλω το μαλλί τρίχα, τρίχα (άσε, μεγάλη ιστορία), και μία το 2005 που όμως με το ζόρι τη θυμάμαι. Επίσης, στο ίδιο κλαμπ έζησα την καλύτερη παραμονή πρωτοχρονιάς της μέχρι τώρα ζωής μου, από 2000 προς 2001 όπου και πάλι έγινα τύφλα και σε συνδυασμό με τη Βίσση που έρρεε άφθονη (θυμάμαι έβαζε την «κραυγή» τρεις φορές μες το ίδιο βράδυ, το «δεν με αγαπάς» δις και την «αγάπη υπερβολική» αμέτρητες φορές!) παραλίγο να πέσω από τη γέφυρα του 2^ου ορόφου από την πώρωση.

Με αυτή τη φώτο εδώ γελάω πολύ. Διότι αναγνωρίζω αυτό το βλέμμα που είναι στη βότκα βουτηγμένο και δεν μπορεί να εστιάσει στο φακό, κοιτάει το υπερπέραν. Ήμουν 20 χρονών εκεί, πάλι στο Ζοο, είχα και μαλλιά καθώς διακρίνω, το δε μούσι που παραπέμπει σε μέλος της Αλ Κάιντα που τελεί υπό δοκιμασία, απλά ασχολίαστο...

Μετά το 2005, το Ζοο έχασε κάθε αίγλη που πιθανόν να είχε, και δεν είχα καμία καούρα να βγω να διασκεδάσω εκεί. Μίκρυναν οι ηλικίες που σύχναζαν εκεί, ή μάλλον μεγάλωσα εγώ, η ατμόσφαιρα ήταν πάντα αποπνικτική, ήταν πατείς με πατώ σε, δεν χωρούσε ούτε να κλάσεις και δεν είχα τόσες αντοχές. Επιπλέον, όποτε κι αν τύχαινε να βρεθώ εκεί, μετά βίας έβρισκα κάποιον γνωστό μου να πω δυο κουβέντες και ήταν προφανές πως η γενιά μου είχε «μεταφερθεί» αλλού.

Ακόμα το ψάχνω αυτό το «αλλού», μα δεν έχει σημασία, γιατί πλέον σπάνια βγαίνω από το σπίτι τα βράδια. Ούτε που θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που πήγα κλαμπ με τους φίλους μου. Άσε, καταντήσαμε σαν τους γέρους…

Έτσι που λες, το θάψαμε και το Ζοο. Οικονομικοί οι λόγοι που οδήγησαν στο λουκέτο, λέει φίλος που ξέρει καλύτερα τα εκ των έσω. Λογικό. Εδώ ο κόσμος χάνεται, καίγεται το μπικίνι μας, το Ζοο θα γλίτωνε από τη λαίλαπα της πενταετίας του Χριστόφια; Eurocypria, Cyprus Airways, Μαρί, Ζοο! Ιδού τα επιτεύγματα του σκατοκούμμουνου!  

Κι έτσι, κυρίες και κύριοι, μετά την Amanda’s που μετατράπηκε σε εστιατόριο Goody’s, άλλη μια γενιά αποχαιρετά το κλαμπ που τη χαρακτήρισε και το οποίο θα μετατραπεί σε γυμναστήριο. Κάποτε η γιαγιά μου μού έδειχνε το «Χαλέπι», το ζαχαροπλαστείο, και μου έλεγε «εδώ κάποτε ήταν το στέκι του παππού σου». Ε, τώρα θα δείχνω κι εγώ στα παιδιά μου ένα γυμναστήριο και θα τους λέω «κάποτε εδώ μέσα, έκανα τα καλύτερα πάρτι της ζωής μου!»