Χανουμάκια και Γιουσουφάκια στον Δρόμο μου!

Τις προάλλες πήγα σε μία διάλεξη που διοργάνωσε η πρεσβεία της Βενεζουέλας στην Κύπρο, στην οποία ήταν προσκεκλημένος ένας κύριος, του οποίου το όνομα ούτε που θυμάμαι, και ο οποίος θα μας μιλούσε για τα επιτεύγματα της διακυβέρνησης Τσάβεζ. Εννοείται ότι δεν παρέστην επειδή με πήρε ο πόνος για τα επιτεύγματα του Τσάβεζ (έχουμε στην Κύπρο τον δικό μας αντίστοιχο και τον καμαρώνω άλλωστε), αλλά επειδή σκέφτηκα ότι θα ήταν μια καλή ευκαιρία να εξασκήσω τα Ισπανικά μου και να δω αν μπορώ να παρακολουθήσω μία διάλεξη πιο υψηλού επιπέδου. Πήρα την καθηγήτρια των ισπανικών παραμάσχαλα και πήγαμε.

Φτάσαμε στο Χίλτον, μπήκαμε μέσα και ήταν όλα σαν μεξικάνικη σειρά. Κύριοι και κυρίες με εξωτικά πρόσωπα, με ντυσίματα που παρέπεμπαν στη δεκαετία του ’50, όλα κάπως ρετρό. Κάθομαι κι εγώ σε μια άκρη, και έρχεται μία κυρία να μου προσφέρει τα ακουστικά για να ακούσω τη διάλεξη μεταφρασμένη στα αγγλικά. Αρνήθηκα. Με κοιτάζει που λες μία Κύπρια που καθόταν δίπλα μου και με ρωτάει:

- Γιατί δεν χρησιμοποιείς τα ακουστικά; Τόσο καλά χειρίζεσαι την ισπανική;

- Το κατά δύναμιν.

- Α, μάλιστα! Και πόσα χρόνια μαθαίνεις Ισπανικά;

- Εφτά χρόνια. Αλλά με πολύχρονα ενδιάμεσα διαλείμματα.

- Ε, καλός είσαι, πλησιάζεις να τα τελειώσεις. Να αρχίσεις άλλη γλώσσα τώρα. Εγώ φέτος γράφτηκα Τούρκικα στα επιμορφωτικά. Άμα θέλεις να έρχεσαι κι εσύ.

- Όχι ευχαριστώ, δεν θέλω.

- Μα, είναι η γλώσσα του μέλλοντος!

- Όχι, ευχαριστώ.

Το «όχι ευχαριστώ» σε ελεύθερη μετάφραση και όπως το σκέφτηκα από μέσα μου:

"Μα τι λαλείς κόρη μαλακισμένη;! Εν καιρώ κατοχής και με μια Τουρκία να καταπατεί νυχθημερόν και σωρηδόν τα ανθρώπινα δικαιώματά μου, εγώ θα κάτσω να μάθω τη γλώσσα της; Γιατί; Επειδή κάποτε θα υπάρξει μια κάποια λύσις; Που και λύση να βρεθεί, κυρά μου, γιατί να μάθω εγώ τη γλώσσα της μειοψηφίας; Να μάθει η μειοψηφία την γλώσσα της πλειοψηφίας όπως θα γινόταν σε κάθε μαθηματική πράξη. Το πολύ απορροφά το λίγο. Όχι το λίγο το πολύ! Που τα ισοπεδώσαμε όλα σ’ αυτή τη χώρα, γαμώ τη δουλοπρέπεια σας. Αλλά φεύ! Γιατί για να μάθει ο Τούρκος τα Ελληνικά, προϋποθέτει πρώτα να τα ξέρει ο Έλληνας. Και όλοι ξέρουμε το επίπεδο των Νέων Ελληνικών του μέσου Κύπριου. Δέκα στα Είκοσι γράφουν κάθε χρόνο οι μαθητές μας στις εισαγωγικές των ΑΕΙ, ενώ δώδεκα στα είκοσι είναι ο μέσος όρος του υποψήφιου για ένταξη στη Δημόσια Υπηρεσία. Άρα, ποια Ελληνικά; Μια χαρά βολευόμαστε και με τα αγγλο-τούρκικα που είναι γλώσσες απλές στην εκμάθηση και μας εντυπώνονται με την πρώτη. Βρε, άντε από ‘κει χάμω, που μου κλείσατε όλοι γλωσσολογικά και τα τούρκικα σας έμειναν να ολοκληρωθείτε ως προσωπικότητες.

Που ακόμα και αν παραβλέψω ότι πρόκειται για την γλώσσα του κατακτητή και επιδείξω ευελιξία για χάριν ενός λαμπρού μέλλοντος όπου ελληνάκια και τουρκάκια θα παίζουν μπάλα αγαπημένα στην αυλή της Φανερωμένης, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι πρόκειται για μια κακόηχη γλώσσα που ακούγεται σαν μηχανή που σπάει μπετόν στο πεζοδρόμιο. Θες κύριε μου να μάθεις ξένες γλώσσες; Να σου φέρω εγώ γλώσσες με ιστορία και πολιτιστικό πλούτο να έχεις να πορεύεσαι. Θέλεις Γαλλικά που είναι και η γλώσσα των σαλονιών; Θέλεις Ιταλικά, την πιο μουσική γλώσσα του κόσμου; Θέλεις Ισπανικά να νιώσεις λίγο λάτιν λόβερ; Αλλά τα Τούρκικα από πού κι ως που; Τι είδους ηδονή είναι αυτή που απορρέει από τα τούρκικα και λυσσάξατε όλοι να τα μάθετε; Κι άμα καίγεται τόσο πολύ ο κώλος σας να μάθετε τη «γλώσσα του μέλλοντος», μάθετε Ρώσικα, μάθετε Κινέζικα, μάθετε Ινδικά που προέρχονται και από τις πιο αναπτυσσόμενες χώρες στον πλανήτη να σας φύγει η κάψα. Θυμηθήκατε όλοι τώρα, να βγάλετε την Πραξούλλα από μέσα σας!"

Για να τα πούμε πιο ωμά και πιο σταράτα, δύο είναι τα τινά:

Είτε δεν έχετε αντιληφθεί το μέγεθος της καταστροφής που επιφέρει καθημερινά η Τουρκία στην πατρίδα μας, πράγμα το οποίο σας καθιστά βλάκες, είτε το έχετε αντιληφθεί αλλά ποσώς σας ενδιαφέρει πράγμα το οποίο σας καθιστά και επικίνδυνους. Δυστυχώς η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση. Εκτός βέβαια, κι αν μαθαίνετε τούρκικα γιατί οφείλουμε να γνωρίζουμε τη γλώσσα του εχθρού μας ώστε μια άγια μέρα να κάνουμε την ανατροπή και να τον καταποντίσουμε εκ των έσω. Ε, πείτε το βρε, και κάθομαι τόση ώρα και σας βρίζω άδικα. Χαλάμε και τις καρδιές μας παρασκευιάτικα. Παρεξήγηση έγινε, μπαρδόν!

Επιστροφή στο συνέδριο όμως. Τελείωσε η ομιλία για τον Τσάβεζ, τα μισά κατάλαβα απ’ όσα άκουσα, γύρισε η κυρία δίπλα μου και μου πρότεινε να πάμε να φάμε καναπεδάκια από το μπουφέ. Είχα όμως δουλειές, και βιαζόμουνα, της είπα «Όχι, ευχαριστώ» και έφυγα.