Νύχτα Καταραμένη

Πρόσεξες ότι,

Από τον καιρό που γνώρισα τη Μπρέντα, εδώ και ένα χρόνο δηλαδή, έπαψα να μοιρολατρώ όπως παλιά; Παλιά, αν θυμάσαι, αναπολούσα συχνά τα λυκειακά μου χρόνια, τα φοιτητικά μου χρόνια, τον ένα, τον άλλο… Αυτά σταμάτησαν. Γιατί πλέον ζω το τώρα με τη Μπρέντα και δεν μου μένει χρόνος για μνημόσυνα. Κρατώ το μυαλό μου απασχολημένο στο σήμερα. Κι αυτό είναι καλό.

Αλλά, απόψε έχω κάτι μελαγχολίες απερίγραπτες, χέσε ψηλά κι αγνάντευε! Είμαι να τεζάρω. Φταίει η μουσική που παίζει, φταίνε οι φωτογραφίες που είδα… Μεγαλώνουμε γαμώ το. Μεγαλώνουμε και μάλιστα ανεξέλεγκτα και άσχημα.

Είδα κάτι φώτος από τότε που ήμουν 20 χρονών… Άλλος άνθρωπος! Βλέπω κι αυτές που βγάλαμε στη Μάλτα τις προάλλες και βλέπω έναν «γέρο». Ούτε καν τη φαλάκρα δεν μπορώ να κρύψω πια.

Βλέπω τους φίλους μου στις φωτογραφίες, στα early 20’s τους, και έχουν μια ξεγνοιασιά στο βλέμμα, απερίγραπτη. Τώρα, μια στο τόσο που θα τους δω, και μια φορά τον χρόνο που θα έχουμε απαρτία συζητούμε για την οικονομική κρίση (έλεος δηλαδή), για το πόσο ακρίβυναν τα ακίνητα (έλεος δηλαδή χ2), για το νέο i-phone (λες και είχαμε και στο χωριό μας). Εμάς κάποτε η μόνη μας έννοια ήταν που θα βγούμε έξω.

Βλέπω και τις συμμαθήτριές μου… Μπουμπούκια! Με μια γυαλιστερή επιδερμίδα και μια τσιτωμένη γάμπα στις φωτογραφίες, σκέτη κάβλα. Τις βλέπω και σήμερα, που δεν προλαβαίνουν να ταΐσουν τα παιδιά που γέννησαν, που ξεχαρβάλωσαν από τις γέννες, που δεν... "μετρούν" όπως παλιά και σκέφτομαι ότι ξοφλήσαμε. Μην πέσεις να με φας τώρα, ότι ακόμα 30 είμαστε και ότι δεν ξοφλήσαμε. Εγώ μας κλαίω για το τι είμαστε σήμερα σε σχέση με το πώς ήμασταν τότε που... λάμπαμε και αστράφταμε τόσο σε διάθεση όσο και σε εμφάνιση.

Είναι λίγο παράξενο, αλλά πεθύμησα και το παλιό μας το σπίτι. Που ήταν ένα παλιοδιαμέρισμα σε μια ετοιμόρροπη πολυκατοικία, δεν είχε ούτε σπουδαίες ανέσεις κι όμως το βλέπω στις φωτογραφίες και λέω ότι τότε ήταν πολύ καλύτερα από σήμερα. Που δεν ήταν. Αλλά ο εγκέφαλος έχει αυτή τη γαμημένη ικανότητα, να εξωραΐζει τα πάντα στη μνήμη μας όταν όλα τελειώσουν.

Ουφ! Τι σιχαμερό βράδυ είναι αυτό απόψε.

Ξέρεις, συνειδητοποιώ την ηλικία μου μόνο όταν με βλέπω στον καθρέφτη. Κατά τα άλλα νιώθω 16-17. Αυτό δεν είναι πάντα καλό. Δεν ζω την ηλικία μου και όταν θα θυμηθώ κάποτε να ζήσω ως 30αρης θα είναι αργά.

Την Παρασκευή έχω ραντεβού με την ψυχολόγα. Έχει να ακούσει… Την προίκα της θα φτιάξει η μαντάμ με μένα που έμπλεξε.

Άντε, σβήσε το κωλοτράγουδο μπας και κοιμηθούμε! Βαρέθηκα να μην ξέρω τι να πρώτο-πενθήσω...