FAIL: Η Πρώτη Αποστολή του Μπάτμαν

Θυμάσαι που σου έγραψα ότι απέκτησα τη στολή του Μπάτμαν, και ότι κόστισε μια περιουσία, και ότι ο μόνος τρόπος να αποσβέσω τα χρήματα που ξόδεψα είναι να τρέχω σε γιορτές, πανηγύρια και παιδικά γενέθλια ντυμένος έτσι μπας και το ευχαριστηθώ. Ε, σήμερα, είχε τη γιορτή του ο 4χρονος ανιψιός μου, ο λατρεμένος μικρός που εκθειάζω στο μπλογκ από καιρού εις καιρόν, και η μαμά του με κάλεσε να παρευρεθώ στη γιορτή του ντυμένος σούπερ ήρωας. Θα είχε κι άλλα παιδάκια καλεσμένα εκεί, κι εγώ θα εκτελούσα χρέη super hero καραγκιόζη για να τα διασκεδάσω. Άλλο που δεν ήθελα βέβαια.

Φορτώθηκα τη στολή, πήγα στο σπίτι. Γεμάτο το μέρος με γιαγιάδες, παππούδες, θείες, θείους, ξαδέλφες, σόγια και κακό. Τα παιδάκια ευτυχώς έπαιζαν αμέριμνα στο δωμάτιο με τα παιχνίδια. Μία Φιλιπινέζα που μετά έμαθα ότι είναι Βιετναμέζα, τα πρόσεχε. Πήγα και ευχήθηκα στον εορτάζοντα κανονικά ντυμένος, αλλά δεν μου έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Ήταν απορροφημένος στο παιχνίδι. Φάγαμε τυροπιτάκια, φάγαμε κρουασανάκια, ήπιαμε αναψυκτικά και ταντάμ, ταντάμ, ήρθε η ώρα που όλοι περιμέναμε. Αποχαιρέτησα τον ανιψιό μου, ότι τάχατες φεύγω γιατί έχω μια δουλειά, και αντ’ αυτού πήγα πάνω στο μπάνιο να ντυθώ μπάτμαν και να προετοιμάσω το μεγάλο ντου. Το σενάριο ήταν ότι θα έμπαινα στο δωμάτιο που έπαιζαν και θα τα «τρόμαζα», αυτά υποτίθεται θα πάθαιναν πατατράκ απ' τη χαρά τους που τα επισκέφτηκε ο Μπάτμαν, και μετά όλοι μαζί θα συσκεπτόμασταν σε ποιόν παιδοψυχολόγο θα τα πάμε για να το ξεπεράσουν.

Πήγα στο μπάνιο ντύθηκα. Τα παιδάκια στο δωμάτιο συνέχισαν να παίζουν. Κατέβηκα τη σκάλα και ετοιμάστηκα να κάνω θριαμβευτική είσοδο. Στο μεταξύ, ο υπόλοιπος ενήλικος λαός να έχει μαζευτεί στα πέριξ για να παρακολουθήσει το τσίκο λάιβ. Μιλάμε για μακελειό:

Γιαγιά 1: Παναγία μου, παναγία μου, τη στολή είναι αυτή, θα σκιαχτούν τα παιδιά! Όχι, όχι, σταματήστε τον, δεν είναι καλή ιδέα. Ελένη, τα μωρά!

Γιαγιά 2: Πώς αντέχεις μες σ' αυτή τη στολή; Αναπνέεις; Έχεις και την καρδιά σου γιε μου, θα πάθεις τίποτα, πήγαινε βγάλτην!

Θείος: Σιωπάτε, χαλάτε την έκπληξη!

Γιαγιά 2: Ο γιατρός είπε να μην κουράζεται!

Γιαγιά 1: Πόσα λεφτά πέταξες γι’ αυτή τη στολή;

Εγώ: Όσα θέλω! Δικά μου είναι ό, τι θέλω τα κάνω!

Γιαγιά 2: Ε, αφού δεν έχεις νου! Είπαμε να κάμνεις οικονομία! Μια φορά δεν με άκουσες, βάρα τώρα το κεφάλι σου!

Εγώ: Σκάστε όλοι γιατί βγάζω τη μπέμπελη εδώ μέσα, θα μου χαλάσετε τη διάθεση και μετά πώς θα βγάλω το ρόλο;

Θείος (με κάμερα έτοιμος να απαθανατίσει τα πάντα): Καλά λέει, σιωπάτε γαμώ το!

Φιλιπινέζα: Μάνταμ, εγκώ πάει μέσα με παιντιά;

Εγώ: Τι θέλει και πετάγεται η Φιλιπινέζα τώρα πάνω στην έκπληξη;

Ξαδέλφη: Βιετναμέζα είναι.

Γιαγιά 2: Θα ιδρώσεις εκεί μέσα, έξω βρέχει, θ' αρρωστήσεις…!

Αφότου ξεπέρασα τα εμπόδια, τη σκύλα, τη χάρυβδη και όποιο άλλο μυθικό τέρας ξέρεις, φτάνω στο παιδικό δωμάτιο και χτυπώ την πόρτα. Μου ανοίγει ο ανιψιός μου και με πάσα φυσικότητα λέει στους υπόλοιπους:

«Ήρθε ο Χρίστος!»

Ούτε Μπάτμαν, ούτε Spiderman, ούτε καν Bi-bi-bo δεν με απεκάλεσε. Ένα σκέτο και αδιάφορο: «Ήρθε ο Χρίστος!» Σαν να έλεγε «Ήρθε η πίτσα!»

Επεμβαίνουν οι μεγάλοι:

Γιαγιά 1: Παιδάκιααααα, είναι ο Μπάτμαν!

Γιαγιά 2: Βγάλτην, θα ιδρώσεις!

Γιαγιά 1: Ποιος ήρθε παιδάκιααααα; Ποιος; Ήρθε ο Μπάτμααααν!

Ανιψιός: Όχι, εν’ ο Χρίστος! (με ύφος, εγώ δεν μασάω).

Η σημερινή γενιά, αγαπητέ μου, δεν ξεγελιέται. Μέχρι την ηλικία των δύο τους κάνεις κουμάντο, μην σου πω, ούτε τότε! Άπαξ και αρχίσουν να μιλούν, δεν τους πιάνεις κορόιδο με τίποτα! Όχι σαν εμένα, τον χάνο, που πίστευα στον Άη Βασίλη μέχρι τα 7 μου, που πίστευα στη μαγεία του Ντίσνεϊ ως τα 17 μου και χίλια άλλα ακατονόμαστα. Ποιός Μπάτμαν και άρα κουράτα; Τα τετράχρονα πλέον είναι τα νέα 16χρονα! Τζάμπα λοιπόν η στολή, η προετοιμασία και η έκπληξη. Πιο πολύ αναστάτωση και έκπληξη προκάλεσα στα σόγια και στις γιαγιάδες, παρά στα παιδάκια.

Μετά απ’ όλο αυτό, ο ανιψιός μου αναφώνησε: «Ντύθηκα κι εγώ Μπάτμαν», εννοώντας τις απόκριες, έκανε το σπίτι άνω κάτω ψάχνοντας τη στολή, εμείς προσπαθούσαμε να τον πείσουμε ότι δεν είναι ώρα τώρα να ντυθεί μπάτμαν, αλλά ποιος μας ακούει, και μετά θυμήθηκαν και τα υπόλοιπα παιδάκια ότι σε κάποιες απόκριες είχαν ντυθεί Μπάτμεν και ήθελαν κι εκείνα να γίνουν Μπάτμεν, άρχισαν να σκαρφαλώνουν πάνω μου, έχασα 15 κιλά σε ιδρώτα και ήρθα σπίτι πτώμα.

Δύσκολος καιρός για σούπερ ήρωες.