The Princess & the Frog

Καλώς όρισε και ο Δεκέμβρης!

Ο ημερολογιακός Δεκέμβρης δηλαδή, διότι ο πραγματικός δεν ξέρω αν θα ξανάρθει ποτέ. Δεκέμβρη με 25 βαθμούς κελσίου, δεν έχω ξαναδεί! Μόνο στην Αυστραλία και εκεί τουλάχιστον συνοδεύεται από καλλίγραμμες Αυστραλέζες με τρίγωνα μπικίνι και βυζάρες τούμπανο! Τέλος πάντων. Είναι ο τελευταίος Δεκέμβρης της δεκαετίας και όπως σας είπα και παλιότερα θα είναι αφιερωμένος σε ό, τι έζησα, λάτρεψα και μίσησα τα τελευταία δέκα χρόνια. Θα τα αναπτύξουμε αναλυτικά στις επόμενες επετειακές αναρτήσεις. Δεκέμβρης – Μνημόσυνο, δηλαδή, με κλάματα, κόλλυβα και πολύχρωμα πυροτεχνήματα.

Όμως, πριν πάρω το φτυάρι και τοποθετήσω την ταφόπλακα στη δεκαετία, θα σου γράψω κάτι ευχάριστο. Ω, ναι! Εχτές εκεί που ανακάτωνα το YouTube, ανακάλυψα το trailer της νέας ταινίας κινουμένων σχεδίων της Disney, η οποία έρχεται στους κινηματογράφους σύντομα. Πρόκειται για την ιστορία της πριγκίπισσας που φίλησε τον βάτραχο και έγινε πάλι πρίγκιπας.

Και τι μ’ αυτό, θα μου πεις!

Ενθουσιάστηκα επειδή η Disney τα τελευταία δέκα χρόνια, από το Atlantis και έπειτα, δεν ξανά κυκλοφόρησε ταινία σε 2-D animation. Ήρθε η PIXAR με τα Toy Story, τα Bugs Life, το Cars και το πιο πρόσφατο Up! και εισήγαγε τα τρισδιάστατα σχέδια τα οποία μονοπώλησαν την αγορά, έθαψαν τον Αλαντίν, τη μικρή γοργόνα, τον Κουασιμόδο και την Ποκαχόντας και μαζί τους, τα παιδικά μου χρόνια.

Εξ αιτίας αυτών των τρισδιάστατων παραγωγών έχασα κάθε ενδιαφέρον για την τέχνη των κινουμένων σχεδίων. Κάποιοι μου είπαν ότι απλώς ο κινηματογράφος προόδεψε και πως πρέπει να το δεχτώ, κάποιοι άλλοι χάρηκαν που επιτέλους μεγάλωσα και δεν τους τραβολογούσα στις κινηματογραφικές αίθουσες για να δούνε «Μίκυ Μάους!»

Όμως! Το “Princess and the frog!” είναι γυρισμένο με την παλιά τεχνοτροπία! Σκηνοθετημένο από το team του Αλαντίν και του Beauty and the Beast! Ναι! Είναι μιούζικαλ και ζωγραφισμένο στο χέρι. Δηλαδή μυρίζει ‘90ς από το χιλιόμετρο! Με λίγα λόγια, ΠΡΕΠΕΙ να το δω!




Η τελευταία ταινία του Disney που παρακολούθησα στο σινεμά με πραγματική λαχτάρα και ζήλο, ήταν ο ‘Ηρακλής’ το 1997. Μετά, πήγα στρατό, έπαθα τεράστιο σοκ αλλαγής και δεν είχα κέφι να ξανά δω τέτοιες ταινίες. Θυμάμαι που ενόσω ήμουν στα ΥΕΑ του Αυλώνα και είχα έξοδο ένα απόγευμα, πήγα να δω τη Mulan τιμής ένεκεν, και έφυγα στα μισά του έργου από τη βαρεμάρα. Απορούσα με τον εαυτό μου, που μου άρεσαν μέχρι την προηγούμενη χρονιά τέτοιες ταινίες.

Δέκα χρόνια μετά, δεν έχω το σθένος να παρακολουθήσω τις ταινίες αυτές (τις οποίες όμως συνέλεξα όλες σε DVD), αν και ομολογώ ότι υπάρχουν φορές που όταν χουχουλιάζω στον καναπέ και θέλω να αποκοιμηθώ τις παίζω στην τηλεόραση για να αποκοιμηθώ μια ώρα αρχύτερα!

Λοιπόν, θα πάμε να το δούμε;

Και τώρα, κλείνω τη σημερινή ανάρτηση αρπάζοντας το μαγικό ραβδί της Τίνκερμπελ και ανακηρύσσοντας την έναρξη αναδρομής της δεκαετίας! ΤΩΡΑ! (εδώ πέφτει αστερόσκονη και παραληρούν τα πλήθη).